Monique (54) is al negenentwintig jaar werkzaam als verpleegkundige, ze heeft veel veranderingen meegemaakt, ze heeft zich aan moeten passen en ze heeft geleerd de drukte te omarmen. Ze heeft een passie voor haar beroep, baalt van sommige ontwikkelingen maar is ook trots op wat de gezondheidszorg bereikt.
‘Toen ik na mijn studie echt begon te werken was ik best onzeker, ik dacht dat patiënten me te jong of verlegen zouden vinden, dat zorgde uiteraard voor alleen maar meer stress en dus meer onzekerheid, dat is er ongemerkt uit gegaan. Ik denk dat ik vanaf mijn tiende jaar op dit werk niks meer eng vond, ik had alles al gezien, ik had vertrouwen in mezelf en dus mijn patiënten in mij.
Ik ben niet een van die mensen die presteren onder druk, adrenaline en ik zijn geen goede vrienden. Tegenwoordig kampen we met een tekort aan personeel en een overschot aan patiënten; nu móet ik wel presteren onder druk. Daar komt nu ook het digitaal loggen van alle informatie bij, er is veel dat ik tijdens mijn opleiding niet heb geleerd. Met name de computers, de systemen, die zullen vast super efficiënt zijn, maar ik kan er niet mee overweg, zeker niet als ik al tot mijn schouders in de stress zit door de drukte.
Ik ben gek op mijn werk, en heel blij met de nieuwe snufjes die mijn werk daadwerkelijk makkelijker maken; er is meer orde in de medicatie bijvoorbeeld, en nieuwe informatie die ik nodig heb is sneller bij me. Als ik de jonge meiden bij mij op de afdeling bezig zie met ons digitale patiëntensysteem lijkt het ook echt ideaal, zo vlot en opgeruimd. Maar wanneer ik dan zelf dingen in de computer moet zetten lijkt het alsof alles vastzit. Mijn collega’s, de jongeren dan, zeggen vaak dat ik op hun moeder lijk, dan helpen ze me en leggen ze me voor de duizendste keer uit hoe het systeem werkt. Ik denk dat we dan allebei wel weten dat ik er nog steeds geen bal van snap, maar daar leggen we ons bij neer.
Me neerleggen bij de drukte, de veranderingen en de berg aan trainingen die ik moet volgen is het enige dat ik kan doen, ik ga met de stroom mee. Soms met een boel frustratie, met de vragen: Waar is dit voor nodig? en Wat was er mis met hoe we het eerst deden? Maar die houding, daar heb ik niks aan, daar leer ik niks van en het wordt er zeker niet makkelijker door.
Ik sta versteld van alles dat we kunnen, en ik zie mijn patiënten vaker herstellen van ziektes en aandoeningen die vroeger het einde zouden betekenen. Dat is wel gaaf, heel gaaf, dan ben ik trots op mijn ziekenhuis en op mijn werk. Ik begrijp ook wel dat de tijd verder gaat en dingen anders worden, we moeten het maar omarmen, he? Gelukkig heb ik ook collega’s van mijn eigen leeftijd die net als ik moeite hebben met de vernieuwingen.’
