Angst. Voor de meeste mensen is het een waarschuwing—een signaal van ons brein om te stoppen, om weg te rennen, om niet verder te gaan. Maar wat als je dat gevoel omdraait? Wat als je angst niet ziet als iets dat je moet vermijden, maar juist als een drijfveer? Iets om dopamine uit te halen.

Voor thrillseekers zoals Tim Tygran is angst geen vijand, maar een bondgenoot. Hij klimt zonder zekering tot duizelingwekkende hoogtes, balanceert op smalle randjes en wurmt zich door claustrofobische tunnels waar anderen niet eens aan zouden durven denken. Zijn leven draait deels om spanning, risico en het constant verleggen van grenzen. Maar waarom zou je in vredesnaam dit ‘gevaar’ willen opzoeken?

Uit onderzoek blijkt dat sommige mensen van nature meer behoefte hebben aan extreme prikkels. Dit heeft te maken met dopamine, de stof in ons brein die een gevoel van beloning en euforie geeft. Hoe meer risico, hoe groter de beloning. Dit noemt Tim zelf ook letterlijk. Maar is het puur biologie, of speelt er meer mee?

In deze audioreportage spreek ik Tim over de kick van het gevaar, het moment waarop hij tóch angst voelt, en de vraag die hem steeds opnieuw de sprong laat wagen: ‘Wat is er nog spannender dan dit?’ Maar hoe lang kun je blijven leven op het randje? Wat gebeurt er als de adrenaline op een dag niet meer genoeg is? En hoe verandert de manier waarop hij angst ervaart naarmate hij ouder wordt?

Van buitenaf lijkt het soms alsof thrillseekers hun leven op het spel zetten voor een moment van sensatie. Maar veel van hen trainen jarenlang en bereiden zich extreem goed voor. Toch zou het mis kunnen gaan. In deze reportage ontdek je hoe het is om het gevoel van angst niet te hebben, juist als het extreem logisch lijkt om dit wél te hebben. Kortom, een verhaal over hoogtes, grenzen en de dunne lijn tussen moed en overmoe.