Het is precies dertig jaar geleden dat Ischa Meijer plotseling overleed op 52-jarige leeftijd aan een hartinfarct. Vandaag de dag is Ischa nog altijd relevant en is hij een voorbeeld voor alle interviewers.

Ronit Palache heeft Ischa Meijer nooit bewust meegemaakt, maar toen zij hem voor het eerst zag interviewen tijdens een interviewles op de School voor Journalistiek, was ze meteen onder de indruk van hem. ‘Hij heeft veel voor mij betekend in verschillende fases van mijn leven. Tijdens mijn studie was ik vooral geïnspireerd door zijn manier van interviewen: hoe hij mensen brutale vragen stelde, dat afwisselde met grapjes en het gesprek ontregelde. Later las ik ook steeds meer over zijn naoorlogse leven, hoe hij als baby in het kamp Bergen-Belsen zat en welk familietrauma dit veroorzaakte.’

Palache is zelf ook van Joodse afkomst. Haar grootouders hebben in kampen gezeten, maar spraken hier niet over. Haar oma miste één vingernagel, en telkens wanneer Palache vroeg hoe dat kwam, kreeg ze een ander verhaal te horen. ‘In het boek Brief aan mijn moeder – dat vooral over Ischa’s vader gaat – herken ik veel uit mijn eigen jeugd. Daarin schrijft hij over de zwijgcultuur binnen zijn getraumatiseerde familie, de ingewikkelde familiecodes en het niet willen belasten van je ouders met moeilijke vragen, omdat ze het al zwaar genoeg hebben met hun trauma. Bijna alsof je zelf de volwassene wordt. Ischa beschreef dit al dertig jaar na de oorlog. Toen was het nog niet normaal om hierover te schrijven, maar hij wist de woorden ervoor te vinden. Daarmee heeft hij ook veel voor mij betekend.’

In de uitzending praat Ronit Palache met Suze de Jager en Finn de Winter over Ischa Meijer, zijn betekenis voor het Nederlandse medialandschap en wat jonge journalisten en schrijvers van hem kunnen leren.