De onzekerheid rondom de nucleaire bescherming van de Verenigde Staten groeit, vooral door de politieke situatie en de herkiezing van Donald Trump. Tijdens zijn eerste termijn als president heeft Trump herhaaldelijk kritiek geuit op de nucleaire verplichtingen van de VS richting Europa. Deze onzekerheid heeft de discussie over alternatieven voor nucleaire afschrikking aangewakkerd, met name de rol die Frankrijk hier eventueel in zou spelen. Frankrijk lijkt namelijk een alternatief te willen bieden, maar houdt wel vast aan een hoop eisen. Is dat voor de andere Europese landen een verstandige keuze?

Frankijk heeft sinds de jaren ’60 een eigen nucleaire afschrikking, ook wel nucleaire paraplu genoemd. Zij bieden op het moment al beperkte samenwerking aan andere landen. Voor Marcon zijn de nationale Franse belangen ook de Europese belangen.
Toch blijft Frankrijk vasthouden aan de volledige controle over het kernwapenarsenaal, ook wanneer zij deze paraplu uitbreiden over een groter deel van Europa. Frankrijk wil ten alle tijden de vinger op de metaforische rode knop houden. Lydia Wachs, PhD candidate international relations, stelt dat het geen vertrouwen opbouwt dat Frankrijk die controle niet wil loslaten: “Aangezien Frankrijk andere bondgenoten geen directe controle over kernwapens zou geven, zouden er andere manieren moeten worden gevonden om geloofwaardig te kunnen toezeggen bondgenoten te verdedigen, bijvoorbeeld door een nucleaire delingsregeling naar Amerikaans model te creëren.”

Daarnaast groeit binnen Europa de discussie over de aanwezigheid van de Amerikaanse kernwapens. Tegelijkertijd spelen ook politieke verschuivingen een rol. Rechtsere partijen tonen minder weerstand tegen de opslag van kernwapens op eigen grondgebied.
Wachs benadrukt wel dat er veel politieke en militair-technische vragen moeten worden beantwoord, wat zowel tijdrovend als kostbaar zou zijn.

Hoe realistisch is het dat de EU in de toekomst onder de Franse nucleaire paraplu schuilt? Verslaggever Britt Moons ging hierover in gesprek met Belgisch politiek wetenschapper Tom Sauer en senior onderzoeker international relations aan het Danish Institute of International Studies Rens van Munster.