Elke week zie ik wel een oproep op Instagram: “Ik zoek met spoed een kamer in Utrecht, Amsterdam, Leiden. Budget rond 500 euro. Wie helpt?” De reacties eronder zijn vaak spottend: “Succes, bro.” “Haha, droom lekker verder.” En heel soms: “Ik weet nog wel een bezichtiging, maar ze zoeken iemand met een vast inkomen van 4000 euro minimaal.”
Het lijkt bijna een grap, maar het is vooral een trieste realiteit. Als student moet je tegenwoordig niet alleen hard studeren, maar ook 3 bijbaantjes hebben om überhaupt je huur te kunnen betalen en een dak boven je hoofd te vinden, bij wijze van spreken. De studentenkamer is onbereikbaar aan het worden voor velen lijkt het wel.
Je hoort altijd dat studeren vrijheid betekent. Op jezelf wonen. Nieuwe vrienden, feestjes, zelfstandigheid. Dat zou ook zo moeten zijn, in plaats daarvan kun je gaan hospiteren tot je een ons weegt. En zelfs het hospiteren is niet zeker, tegenwoordig organiseren studentenhuizen hospiteer avonden, om vervolgens niemand uit te kiezen en gratis drank te innen.
De prijzen zijn absurd, 600 of 700 euro voor kelder zonder ramen? Er is toch wel iemand wanhopig genoeg. Studenten worden geacht het allemaal maar te slikken. En dan zijn er nog de wachtlijsten bij de SSH. Je mag blij zijn als je binnen drie jaar ‘voldoende punten’ hebt voor een minikamertje. Tegen die tijd ben je misschien al bijna klaar met je studie. Het is een soort loterij geworden. Wie ouders heeft die me kunnen helpen, wint. Wie familie in de stad heeft, wint. De rest reist elke dag uren op en neer of betaalt zich scheel voor een kamer in de stad.
We hebben het graag over hoe belangrijk onderwijs is, over investeren in kennis en de toekomst. Maar als je jonge mensen niet eens kunt huisvesten, is dat allemaal mooi gepraat. Zonder een thuis geen vrijheid. En zonder vrijheid geen studentenleven zoals het bedoeld is.
Het wordt tijd dat politiek en gemeenten ophouden met mooie beloften. Studenten willen gewoon een kamer, een plek waar ze kunnen leven. Is dat echt te veel gevraagd in Nederland?
Een student die wel een kamer heeft weten te bemachtigen is Veronique Pennings, zij studeert in Utrecht en legt uit dat op jezelf wonen veel vrijheid bied. En tegelijkertijd liep ze ook tegen de harde realiteit aan dat ze nu veel meer zelf moet regelen. Ook jongeren psychologe Florine Frankel legt uit hoe groot de stap is van geborgenheid naar zelfstandigheid.
