Wat is de beste gitaarsolo aller tijden? Het is een vraag die liefhebbers van rockmuziek eindeloos blijft bezighouden. Een subjectieve vraag uiteraard. Maar het antwoord kwam in mijn opinie uit onverwachte hoek. Prince’s vertolking van While my guitar gently weeps, tijdens de inhuldiging van George Harrison in de Rock and Roll Hall of Fame, is in mijn mening de beste.

Tijdens het eerbetoon speelden onder anderen Tom Petty, Jeff Lynne en Harrisons zoon Dhani het Beatles-nummer While My Guitar Gently Weeps. Een ingetogen en respectvolle uitvoering, tot op dat moment weinig opvallend. Tot Prince zich naar voren bewoog.

In een solo van slechts enkele minuten stal hij de hele show. Zonder aankondiging, zonder woorden, liet hij zijn gitaar spreken. Hij scheurde, zuchtte en zweefde over de frets, met een combinatie van technische beheersing en pure expressie. Zijn solo was geen opsomming van noten, maar een verhaal. Een beter eerbetoon aan oud gitarist George Harrison had hij niet kunnen geven.

Wat deze solo bijzonder maakt, is niet alleen het spel zelf, maar ook het moment. Prince, op dat moment niet bekend als typische rockgitarist, overrompelde een zaal vol grootheden. Zijn spel gaf het nummer een nieuwe laag, zonder Harrisons geest uit het oog te verliezen. Op het einde gooide hij zijn gitaar achteloos de lucht in en liep hij weg, hij wist precies wat hij net had gedaan.

De beelden van die avond zijn inmiddels miljoenen keren bekeken. En terecht. Want waar veel solo’s vooral herinnerd worden om hun technische briljantheid, toont Prince dat de beste solo’s juist gaan over gevoel, lef en timing.
Wie de beste gitaarsolo ooit wil horen, moet niet per se naar een studio-opname grijpen. Soms gebeurt het live. Onverwacht. In 2004. Door Prince.

Gitarist Maarten Kooijman verteld in onderstaande video wie zijn inspiratiebronnen zijn en wie hij de beste gitarist ooit vind.