Op donderdag 10 oktober is het ‘Wereld Daklozen Dag’. Op deze dag staan we extra stil bij de situatie van dak- en thuisloze mensen in Nederland. ‘Wereld Dakloze Dag’ benadrukt niet alleen de zichtbare gevolgen, maar ook de complexe oorzaken die erachter schuilgaan; bijvoorbeeld de huizencrisis, economische ongelijkheid en geestelijke gezondheidszorg.

Deze dag is in 2010 in het leven geroepen om de menselijke verhalen achter de statistieken te laten zien.  “Het is heel belangrijk om te bedenken dat mensen zonder huis, net zo zijn als jij en ik. Het verschil tussen hen en jou en mij is eigenlijk, dat zij geen stabiele huisvesting hebben. Vaak noemen we dat als eerst en denken we niet meer na over dat iemand bijvoorbeeld een ouder is, of een kind,” zegt Nienke Boesveldt, onderzoeker naar eenzaamheid.

Op 9 oktober publiceerde het Kansfonds en de Hogeschool Utrecht de resultaten van de tweede ETHOS telling. Hier kwam uit dat er vooral veel ‘verborgen’ dakloosheid is. Dit betekent dat er veel meer vrouwen, jongeren en kinderen dak- en thuisloos zijn dan de cijfers van het CBS hebben laten zien. Hieruit kan je dus concluderen dat dak- en thuisloosheid nog steeds een groot probleem is.

Op ‘Wereld Daklozen Dag’ zet de organisatie ‘Dakloosheid Voorbij!’ Zich in om bewustwording te creëren over de wooncrisis en het belang van woonzekerheid voor iedereen. Door heel Nederland werden huiskamers zonder dak georganiseerd. Want leven op straat is geen pretje. Bankjes met extra armleuningen, muren met stekels en ongemakkelijke betonnen cilinders waar je net niet op kan zitten. Het wordt je niet makkelijk gemaakt om op straat te leven. Dit soort architectuur wordt ook wel ‘vijandige’ architectuur genoemd.

“Vroeger stonden er aan de waterkant allerlei mooie hortensia’s. Het gebeurde dan wel eens dat daar mensen achter sliepen. Wat beschutter en niet zo in het zicht. Toen de gemeente hierachter kwam, hebben ze alle hortensia’s weggehaald,” verteld Wim Rozendaal, ex-dakloze en stadsgids van Underground Utrecht, terwijl hij langs de gracht loopt in het centrum van Utrecht. “Je ziet het hier ook, in deze muur kon je eerst beschut liggen, nu zijn is er allerlei metaal geplaatst waardoor je hier niet meer kan liggen. Waar we nu lopen, is de openbare ruimte. Dat is een ruimte die voor iedereen toegankelijk moet zijn. Toch wordt er door deze maatregelen de ruimte voor een kleine groep ontzegt.” Wim geeft ook aan dat deze maatregelen niet helpen. “De groep verdwijnt niet, ze worden alleen noodgedwongen verplaatst. Door dit soort ‘oplossingen’ worden dak- en thuisloze steeds opgejaagd naar andere plekken.”