UTRECHT, 17 januari – In de centrale hal van de HKU (Hogeschool voor de Kunsten Utrecht), aan het Janskerkhof, stroomt het publiek langzaam binnen. Ouders, vrienden, docenten en medestudenten verzamelen zich nieuwsgierig om de resultaten van ‘De week zonder naam’ te bekijken. Deze projectweek brengt eerstejaarsstudenten van verschillende theateropleidingen en een muziekopleiding binnen de HKU samen om een voorstelling te maken rondom één thema.
Bij de ingang van de hal staat student Luite als gangwacht. Bij binnenkomst vertelt zij enthousiast over het doel van het project: ‘Het is onderdeel van een groot vak genaamd “Rivier”. Hier werken studenten van verschillende theateropleidingen en van de muziekopleiding Musicians 3.0 samen. “De week zonder naam” is de eerste echte maakweek van de eerstejaars, waarin ze een thema uitwerken tot een voorstelling. Het hele proces is ontzettend waardevol en leerzaam.’
De sfeer in de hal is bruisend. Studenten in kleurrijke kostuums en opvallende make-up begroeten elkaar en hun gasten enthousiast. Het geroezemoes vult de ruimte terwijl bezoekers binnenkomen. De spanning en opwinding zijn voelbaar.
Vanaf de trap draagt de projectcoördinator het thema voor aan het publiek: ‘De waarde van imperfectie.’ Ze vervolgt: ‘Tot nu toe was de week vol creativiteit en soms wat chaos. Vandaag is de vloer voor jullie. Toi toi toi!’ Na een luid applaus verspreidt het publiek zich door het gebouw om de verschillende voorstellingen te bekijken.
Om 14.20 uur opent de deur van het lokaal waar de voorstelling ‘11’ plaatsvindt. Binnen klinkt zachte pianomuziek en de muren zijn bedekt met sluierdoeken. Links staat een kastje met attributen zoals een pop en een tv, in het midden een klein tafeltje en rechts een fauteuil met een krantenrek ervoor.
De voorstelling begint. Een jonge zakenvrouw, Wasse, stopt verschillende spullen in een verhuisdoos. Ze vindt haar oude pop, maar besluit deze niet in de doos te doen. Tot haar verbazing komt de pop plots tot leven. Wasse praat samen met de pop over haar jeugd, naar aanleiding van een brief die ze vond. De brief beschrijft de dingen waar ze als kind trots op was, zoals een van haar talenten: zoveel mogelijk tumtummetjes in haar mond proppen. Uiteindelijk omarmt ze samen met haar pop haar jeugd.
Mace speelde de pop en ontwierp deze ook, terwijl Levy de regie deed. ‘Het was wel even lastig dat we het thema pas op maandag te horen kregen,’ vertelt Mace. ‘Het was schakelen, maar ik denk dat daar juist de magie van deze week in zit. Je hebt maar drie dagen om alles eruit te persen. Je moet snel keuzes maken; eigenlijk ben je tijdens het bedenken van een idee al aan het maken. Dit proces is zeer leerzaam.’
Levy vertelt over de aanpak van de groep: ‘De eerste dag dat we een opdracht kregen, leerden we elkaar kennen en deelden we onze eerste gedachten met elkaar. We keken naar de verschillende kwaliteiten die we in huis hadden en maakten daarna een concreet plan.’
‘In het begin van de week nam iedereen een eigen inspiratiebron mee. Sommige dingen overlapten en leidden tot nieuwe associaties. Daaruit ontstond al snel een idee,’ vult Mace aan.
In deze voorstelling stonden het kinderlijke spelen en de verwrongen jeugdherinneringen uiteindelijk centraal. ‘Het ging veel over het kinderspel van vroeger, wat we zijn vergeten naarmate we ouder werden,’ legt Mace uit. ‘Het personage Wasse ontstond uit het idee van volwassen worden en dus het “afwassen” van je kindertijd. Maar we wilden juist laten zien dat je die kinderlijkheid niet helemaal moet verliezen. Er zit zoveel waarde in, en zo zagen wij de waarde van imperfectie van het opgroeien,’ aldus Levy.
Mace geeft een voorbeeld van een herinnering die een van de scenarioschrijvers deelde: ‘Als je vroeger in het bos speelde met een tak, maakte het ook niet uit dat die tak geen echt geweer was.’
‘De grootste les van deze week was, de kracht van samenwerken,’ zegt Mace. ‘Je werkt met zoveel talenten en verschillende achtergronden. Het is bijzonder hoe daar in korte tijd iets moois uit ontstaat.’ Levy benadrukt: ‘Het vertrouwen in elkaars expertise is ook belangrijk. Als iemand zegt: “Ik neem deze taak op mij”, dan vertrouw je daarop. Pas daarna kijk je naar het resultaat en werk je daarmee verder.’
Mace sluit af met een persoonlijk inzicht: ‘Ik voel mij wel zenuwachtig, maar vooral trots. Voor sommigen van ons is dit stuk deels autobiografisch. Er zit iets van onszelf in, en dat voelt bijna therapeutisch.’
Levy zegt lachend: ‘Voor mij is het een opluchting. Ik was overal mee bezig – techniek, vormgeving, schrijvers en acteurs. Ik ben erg blij en opgelucht hoe alles in elkaar is gevallen en er zoiets compleets is uitgekomen, heel bijzonder.’
De deuren van andere lokalen gaan open en het publiek stroomt verder om meer van deze interessante voorstellingen te zien.
Hieronder kunt u de audioreportage van Indy Brandhof luisteren over ‘De week zonder naam’.
