UTRECHT – Hoewel er de afgelopen jaren in diverse studentensteden plannen zijn ontwikkeld om de woningnood onder studenten aan te pakken, blijft het een onverminderd groot probleem. Uit een recent rapport van Kences, het kenniscentrum voor studentenhuisvesting, blijkt dat er nog steeds een tekort is van ruim 26.000 studentenwoningen in Nederland. Vooral in steden zoals Utrecht, Amsterdam en Groningen loopt het tekort verder op.
Studentenvereniging Vidius in Utrecht merkt dagelijks de gevolgen van de woningnood. Voorzitter Anna Jansen vertelt: ‘We krijgen regelmatig berichten van studenten die maandenlang naar een kamer zoeken en noodgedwongen tijdelijk bij vrienden of in hostels verblijven. Het is echt schrijnend om te zien dat zoveel studenten geen fatsoenlijke woonplek kunnen vinden.’ Volgens Jansen zorgen de hoge huurprijzen en de beperkte beschikbaarheid ervoor dat studenten soms kiezen om hun studie uit te stellen of zelfs te stoppen.
Naast de verhalen van studenten zelf, wijzen cijfers van de Landelijke Studentenvakbond (LSVb) uit dat de gemiddelde wachttijd voor een studentenkamer in Utrecht momenteel tussen de 18 en 24 maanden ligt. De situatie dwingt sommige studenten tot creatieve oplossingen. Zo vertellen studenten dat zij soms genoodzaakt zijn om tijdelijk buiten de stad te wonen, wat veel reistijd met zich meebrengt en de betrokkenheid bij studie en sociale activiteiten vermindert. Anderen proberen via informele netwerken, zoals via vrienden en sociale media, sneller een woonruimte te vinden.
Wij spraken student Justine Groot. Zij is al bijna anderhalf jaar op zoek naar een kamer in Utrecht. ‘Ik ga van de ene hospiteeravond naar de andere. Naast dat het verschrikkelijk veel tijd in beslag neemt, ga ik er emotioneel ook langzamerhand aan onderuit,’ vertelt Groot. Volgens haar geeft het constante afwijzen een machteloos gevoel: ‘Het voelt soms alsof ik gewoon nooit aan de beurt kom.’
Om het tekort aan te pakken, heeft de gemeente Utrecht eerder al aangekondigd om de komende jaren ruim 2.000 nieuwe studentenwoningen te realiseren. Toch blijft de vraag of dit genoeg zal zijn om de groeiende instroom van studenten bij te benen. De Universiteit Utrecht heeft namelijk berekend dat er de komende vijf jaar een stijging van 15% in het aantal inschrijvingen wordt verwacht. De geplande bouwprojecten kunnen deze groei mogelijk niet voldoende opvangen.
Naast de bouw van nieuwe woningen zetten studentenorganisaties ook in op tijdelijke oplossingen. Zo pleit Vidius voor het beschikbaar stellen van leegstaande kantoorpanden en het versoepelen van regels rondom tijdelijke woonunits. ‘We moeten creatiever omgaan met de beschikbare ruimte,’ zegt Jansen. ‘Flexibele woonvormen kunnen op korte termijn verlichting bieden.’ Ook tijdelijke containerwoningen of innovatieve woonvormen zoals tiny houses worden genoemd als mogelijke oplossingen.
Toch is er ook kritiek op deze tijdelijke maatregelen. Sommige studenten vrezen dat zulke woonvormen niet voldoen aan de kwaliteitseisen en vrezen voor geïmproviseerde woonsituaties die niet duurzaam zijn. ‘Tijdelijke oplossingen zijn fijn, maar we hebben ook behoefte aan permanente en kwalitatieve huisvesting,’ benadrukt Groot.
Ondanks de bouwplannen en de oproep tot flexibele huisvesting, blijft de woningnood onder studenten voorlopig een hardnekkig probleem. Studentenorganisaties blijven aandringen op snelle en praktische oplossingen om te voorkomen dat studenten hun studieplannen moeten aanpassen door een gebrek aan woonruimte. Voor veel studenten blijft het onzeker of zij op korte termijn een kamer kunnen vinden, wat hun studie-ervaring blijft beïnvloeden.
