UTRECHT – Afgelopen maand zijn de eerste patiënten met een hartritmestoornis in het UMC behandeld met een nieuwe techniek. De nieuwe techniek is het geven van extreem korte elektrische pulsen in plaats van het bevriezen of verbranden van het hartweefsel. Melissa van Bergen had ook een hartritmestoornis en is behandeld met de oude techniek, maar heeft nu vijf jaar na de behandeling opnieuw last van hartklachten. Als ze opnieuw een behandeling zou moeten ondergaan, wil ze de nieuwe techniek proberen.
‘Toen ik elf jaar was, stapte ik de douche uit en kreeg ik heftige hartkloppingen. Mijn hart ging helemaal tekeer en klopte heel snel. Hetzelfde jaar gebeurde dit steeds vaker. Op mijn twaalfde ben ik naar de huisarts gegaan. In eerste instantie kon de huisarts niks vinden, waardoor ik ook niet ben doorgestuurd naar een cardioloog. Ik ben al die tijd doorgegaan met deze hartklachten. In rust schoot mijn hartslag soms naar 180 slagen per minuut. Een paar jaar later, toen ik zestien was, ging ik een dag met mijn moeder op stap. Ik gaf aan dat ik echt even stil moest staan, omdat ik anders ging flauwvallen. Dit was ook het punt dat mijn moeder wilde dat ik terugging naar de huisarts voor een nieuw onderzoek. Deze keer kreeg ik wel een verwijzing naar een cardioloog. Ze hebben 24 uur lang een ecg-scan afgenomen. Even later kreeg ik de diagnose dat ik een hartritmestoornis had.
Ik was eigenlijk heel erg opgelucht toen ik de diagnose kreeg. Dit klinkt tegenstrijdig, maar ik was blij dat er iets gevonden was, omdat het soms voelde alsof ik mij aanstelde. Doordat de huisarts in eerste instantie vertelde dat er niks aan de hand was, dacht ik dat ik gewoon een slechte conditie had. Door de diagnose was ik opgelucht. Ik was niet gek.
Aan het begin van mijn behandeling kreeg ik medicatie. De medicatie sloeg na een tijdje niet meer aan, de artsen stelden voor of ik toch niet een andere behandeling wilde. Na een halfjaar medicatie slikken, wilde ik toch de behandeling. Ik kreeg te horen dat ik een operatie moest ondergaan met volledige narcose. Ik was wel angstig voor het idee, maar ik was blij dat ik geholpen kon worden.
Ik had vooral last van hartkloppingen, deze gingen gepaard met veel paniek en stress. Je weet niet wat er gebeurt met je lichaam. Het voelt alsof je hart uit je lichaam bonkt. Als je dit meerdere keren op een dag hebt, is dat gewoon heel angstig. Het is machteloos, want je hebt er geen invloed op. De hartritmestoornis heeft mijn dagelijks leven op dat moment heel erg beïnvloed. Ik was heel angstig. Ook probeerde ik inspanningen zoveel mogelijk te vermijden. Zodra ik veel bewoog, werden de hartkloppingen erger. Het gevoel dat je niet weet wat er met je aan de hand is, is heel verontrustend.
De aandoening werd behandeld door middel van een ablatie. Dat is een ingreep waarbij ze via je lies, bij je hart kunnen opereren. Ze gaan het verkeerde weefsel in je hart bevriezen of juist verbranden. Deze operatie was onder volledige narcose en het duurde ongeveer 5 uur. Aan deze ingreep heb ik een positieve herinnering, de artsen waren heel duidelijk in wat ze gingen doen en er werd goed voor mij gezorgd. Na de behandeling merkte ik al snel dat mijn klachten zo goed als verdwenen waren, maar de angst dat het terugkomt is altijd gebleven.
Het feit dat ik deze aandoening heb gehad heeft mijn kijk op gezondheid veranderd. Ik was nog maar net twaalf en ik kampte al met zulke angstige gevoelens. Ik weet nog dat ik op de afdeling cardiologie aan het wachten was, en er om mij hen alleen maar mensen boven de 70 waren. Dat was ook de reden waarom de huisarts aan het begin zei dat er niks aan de hand was, omdat het op jonge leeftijd niet zoveel voorkomt.
Ik was zestien toen ik de diagnose kreeg. Ik was natuurlijk aan het puberen. Ik had op dat moment al geen goede band met mijn moeder, en door de aandoening was ik vaak moe en paniekerig. Ik reageerde dit veel af op mijn moeder. Ik wilde heel lang niet naar school, ik had nergens zin in of ik had er geen energie voor. Mijn moeder probeerde mij juist heel erg te begeleiden daarin, maar ik hield haar juist erg van mij af. Achteraf heb ik hier ook veel spijt van. Ik voelde mij fysiek niet goed en daardoor mentaal ook niet. Dit was best een heftige periode voor mij en mijn moeder. Ik heb ook veel angstgevoelens gehad. Ik heb daar tot op de dag van vandaag nog steeds wel last van. Ik heb vorige week ook opnieuw een 48 uur ecg-scan gehad, omdat ik via mijn smartring een melding kreeg dat mijn hartritme weer onregelmatig was. Mijn huisarts nam het deze keer meteen serieus, gezien mijn verleden. Ik wacht nu nog op de uitslag van dit onderzoek, maar als eruit zou komen dat ik toch niet volledig ben genezen, dan wil ik de nieuwe technieken ook proberen.
Ik denk dat veel mensen niet bewust zijn dat deze aandoening kan voorkomen op jonge leeftijd. Het is niet alleen iets wat voorkomt als je 80 jaar bent. Over het algemeen denk ik dat het belangrijk is om bewust te zijn van je gezondheid, ook op jonge leeftijd.’
