Kunstenaar Kenneth Aidoo over geloof, identiteit en zijn zoektocht naar liefde in de Bijbelse geschiedenis
Het is een rustige dinsdagmiddag in Museum Catharijneconvent. Bezoekers druppelen binnen voor een lezing over twee schilderijen van kunstenaar Kenneth Aidoo. Er wordt gelachen, wat geroezemoes, koffie of thee gedronken en iemand test de microfoon. Aidoo zit zelf achterin de zaal, een beetje nerveus heen en weer bewegend. Zodra zijn werk op het scherm verschijnt, wordt het stil.
Voordat Aidoo schilder werd, studeerde hij film en scenarioschrijven. ‘Op de filmacademie werkte ik heel precies,’ vertelt hij. ‘Maar op de kunstacademie kreeg ik meer vrijheid. Daar leerde ik om mijn eigen stem te uiten in plaats van alleen een vorm te zoeken.’ Die achtergrond in film is nog altijd zichtbaar. Zijn schilderijen lijken op stilgezette filmbeelden: vol emotie en spanning. ‘Ik denk nog steeds in scènes,’ lacht hij. ‘Schilderen voelt voor mij als monteren, wat laat je zien, wat juist niet?’
De tentoonstelling In the Name of Love draait om de vele gezichten van liefde, van passie en naastenliefde tot verdriet en geloof. Aidoo’s schilderijen, Jesus Christ en Adam & Eve brengen daar iets nieuws in. Zijn figuren zijn zwart, hun aanwezigheid krachtig en liefdadig tegelijk. ‘Ik wil de Afrikaanse aanwezigheid in de Bijbel zichtbaar maken,’ vertelt Aidoo na afloop. ‘Als je kijkt naar de verhalen, spelen ze zich vooral af in Afrika en het Midden-Oosten in landen als Egypte, Ethiopië en Iran. Toch zijn de meeste afbeeldingen die we kennen wit en Westers. Dat heeft invloed gehad op hoe mensen van kleur zichzelf zien binnen het geloof.’
Aidoo zegt dat het christendom in het verleden ook gebruikt is om mensen te onderdrukken. Daarom wil hij met zijn werk een ander beeld laten zien, één dat ruimte biedt aan trots en herkenning. ‘Mensen van kleur hebben vaak moeite om het geloof echt te omarmen,’ legt hij uit. ‘Ik hoop dat mijn werk laat zien dat ze daar altijd al onderdeel van waren.’
De tentoonstelling draait om liefde, maar Aidoo vertelt dat dat thema niet in elk werk bewust aanwezig is. ‘Alleen bij Adam & Eve heb ik echt gedacht aan liefde,’ zegt hij. ‘Dat schilderij gaat over de eerste verbinding tussen mensen, over kwetsbaarheid. Liefde als begin van alles.’ In het schilderij staan Adam en Eva dicht bij elkaar. Het licht tussen hen voelt bijna als adem wordt er in de zaal benoemd. ‘Ik zie liefde niet alleen als iets zachts,’ zegt Aidoo. ‘Soms is het ook een vorm van zichtbaarheid.
Aan het einde van het gesprek wordt Aidoo even stil. Dan zegt hij: ‘Met mijn werk wil ik jongeren laten zien dat ze trots mogen zijn op hun roots. Dat ze zichzelf herkennen in verhalen waarin ze lang niet voorkwamen.’ Wanneer het publiek na afloop het auditorium verlaat, blijven enkele bezoekers nog napraten. Een vrouw wijst naar het scherm waar net Adam & Eve te zien was. ‘Prachtig,’ zegt ze. Aidoo glimlacht dankbaar. Zijn werk heeft precies gedaan wat hij hoopte: liefde laten zien, in al haar vormen, krachtig en zichtbaar.
