Tuinwijk – De rubriek Met hart en ziel geschreven door Tonja Mos (81) verdwijnt na 15 jaar uit de krant van de Gijsbrecht van Walenborchstraat. Een krant gemaakt voor en door de bewoners van de straat. Dat maakt de verhalen volgens Mos ook extra bijzonder.  

‘De krant is ontstaan omdat de bewoners dachten: kunnen we niet wat meer in contact komen met elkaar? Dus het hele doel was dat de bewoners meer met elkaar betrokken zouden worden. Er moest meer verbinding komen. Wie er geboren wordt, wie er sterft, wie er weggaat, wie er afscheid neemt. Dat is een vast onderdeel, iedereen die er binnenkomt en uitgaat, komt in de straatkrant. Al dan niet met een geboortekaartje of met een artikeltje. 

Met hart en ziel 

Tijdens het lezen van deze artikelen, miste ik iets wat dieper op één persoon inging. Daarom bedacht ik de rubriek: Met hart en ziel. Want als je met mensen praat en iemand interviewt, dan ga je de diepte in: wat raakt iemand, waar is iemand bevlogen of begeesterd over? 

Om mensen te vinden die mee wilden werken aan mijn rubriek, hield ik mijn oren goed open. En als ik dan wat hoorde wat me interessant leek, belde ik aan en vroeg ik of ze Met hart en ziel wilden praten. Meestal wilde ze dat wel. 

In al die tijd hebben 51 mensen mij toevertrouwd, waar hun hart van gaat zingen. Dat is heel bijzonder, ik vond iedere ontmoeting een feestje. Mensen vertrouwen je dingen toe. En je merkt dat mensen zelf geraakt worden door wat ze me vertellen. Wat ik heel sterk heb gemerkt bij de verhalen van mensen, is dat ze op het diepste niveau heel graag een bepaalde kwaliteit de wereld in willen brengen. Of het nu liefde, wijsheid of vreugde is. 

Het verhaal dat me het meest geraakt heeft, is het verhaal van een straatbewoner die leraar is geworden. Ze had door haar eigen schoolcarrière een minderwaardigheidscomplex opgelopen. Ze heeft zich op school nooit begrepen gevoeld en zich hierdoor enorm ongelukkig gevoeld. Maar dit is juist haar drijfveer geweest om zelf leraar te worden. De wond in haar eigen leven heeft er voor gezorgd dat ze kinderen wilt helpen, dat raakt mij enorm. 

Stoppen na 15 jaar  

Ik zei altijd van tevoren, er komt geen zin in het artikel te staan waar jij het niet mee eens bent. De geïnterviewde had altijd het laatste woord. Dat vind ik erg belangrijk, omdat je toch kwetsbaar bent als de hele straat het verhaal over jou leest. Dit is ook de reden dat ik de tekst altijd eerst op stuurde naar de geïnterviewde. 

Ik maakte een concept en dat stuurde ik dan via de mail op. Maar soms hoorde ik vervolgens een week niks. Daar werd ik dan toch hartstikke gespannen van. Na een week kwam er dan wel een reactie; vaak waren mensen het simpelweg gewoon vergeten. En dat vond ik prima, want ik ben niet iemand die zegt: ik wil over een dag antwoord van je. Dus dan maar in spanning zitten. Ik kon hierdoor weken bezig zijn met mijn rubriek. En ik ben inmiddels bijna 82, ik wil ook lekker vrij zijn. Ik wil met mijn man naar de camping in Limburg, maar door mijn rubriek moesten we dat gaan plannen. Op een gegeven moment dacht ik: nou, het is ook goed. 

Ik vertrek wel met een gevoel van dankbaarheid. Ik ben heel tevreden met wat ik heb gecreëerd de afgelopen 15 jaar. Ik vind dat ik het goed gedaan heb, dat ik me er echt voor heb ingezet. Ik ben dankbaar dat ik een bijdrage heb kunnen leveren aan de verbindingen in de straat.’