TUINWIJK – Tijdens ‘Bakkie Troost’ in Buurtcentrum De Leeuw vinden mensen in rouw een plek waar ze hun verhaal kunnen doen. Geen therapie, geen adviezen – alleen een luisterend oor. Vrijwilliger Derk Doijer weet uit eigen ervaring hoe waardevol dat kan zijn. “Rouw blijft, maar je leert ermee omgaan.”
‘Bakkie Troost’ is een initiatief van Humanitas Utrecht, Stichting Tröst en Zin in Utrecht, in samenwerking met DOCK. Elke twee weken openen vrijwilligers de deuren van Buurtcentrum De Leeuw voor een inloopochtend, speciaal voor mensen in rouw. Gewoon een kop koffie, een gesprek, en vooral: ruimte om te vertellen.
Derk Doijer, een van de vrijwilligers, verteld zijn verhaal, ” Na mijn pensioen voelde ik een leegte en ruimte voor iets nieuws,” vertelt hij. ” Via een artikel in het wijkblad ‘Mens en Wijk’ kwam hij in aanraking met Bakkie Troost. “Ik las over hun inloopuurtjes voor mensen die behoefte hebben aan een gesprek, en ik dacht: dat klinkt als iets voor mij. Geen verplichtingen, gewoon kijken wat er op je afkomt.
Het onderwerp rouw ligt dicht bij hem. “Mijn vader overleed toen ik zeven was, heel plotseling. Mijn moeder kwam er nooit echt overheen, en als kind weet je niet beter dan dat het verdriet van je moeder normaal is. Die constante rouw was een deel van mijn jeugd.” Terwijl hij dit vertelt, bewegen zijn handen langzaam mee, alsof hij de juiste woorden probeert te vinden. Die ervaring heeft hem gevormd, hij was een stukje vertrouwen verloren. “Ik heb nooit echt afscheid van mijn vader kunnen nemen. Ik heb hem nooit in zijn laatste moment gezien.” Dat gemis aan een afscheid dat hem destijds in zijn jeugd zou kunnen hebben geholpen, is nu een deel van zijn motivatie om anderen te ondersteunen.
Het concept van rouw, vooral het idee van rouwarbeid, is voor hem een belangrijk leerpunt geweest. “Je denkt altijd dat rouw een proces is waar je doorheen gaat en uiteindelijk af hebt gesloten, maar dat is niet waar. Het is geen verwerking, maar rouwarbeid. Je groeit eromheen. Het blijft, maar je vindt een manier om ermee om te gaan.” Dit is precies de benadering die Bakkie Troost volgt. Door gewoon te luisteren, wordt ruimte gecreëerd voor rouwarbeid. “Je groeit eromheen, en het maakt het gemakkelijker om erover te praten, zonder het constant te moeten ‘verwerken’ of afsluiten,” legt hij uit.
Een van de dingen die hem het meest bijstaat in zijn ervaring bij Bakkie Troost, is het gesprek met een vrouw die drie keer achter elkaar haar verhaal kwam vertellen. “Ze vertelde het dezelfde verhaal keer op keer, in tranen. Het was moeilijk voor haar om dat te doen, maar je zag dat ze het nodig had. En wij waren er voor haar, zonder oordeel, zonder enige verwachting.” Dat maakt Bakkie Troost ook zo bijzonder, de afwezigheid van verwachtingen, gewoon het er zijn voor de mensen.
Rouw is dus niet iets dat je ‘afwerkt’. Het is een proces waarin je, zoals Derk zelf zegt, niet teruggaat naar een situatie waarin alles ‘goed’ is, maar waarin je leert omgaan met het verlies. “Als je zelf rouw hebt meegemaakt, kun je je makkelijker inleven in anderen die dat ook doormaken,” zegt hij. Toch gelooft hij dat empathie en luisteren ook mogelijk zijn zonder persoonlijk verlies. “Iemand kan ook zonder zelf iets meegemaakt te hebben echt empathisch zijn en inlevingsvermogen tonen.”
Voor Derk betekent het werk bij Bakkie Troost vooral het bieden van rust en ruimte aan mensen in rouw, en dat heeft niet alleen invloed op de mensen die komen, maar ook op hemzelf. “Het is niet dat ik een oplossing bied, maar het is wel een manier om echt een verschil te maken voor iemand die het moeilijk heeft.
