KANALENEILAND – Nanja Danhof, huisarts bij Gezondheidscentrum Kanaleneiland, strijdt voor het behoud van het gezondheidscentrum in Kanaleneiland. De eigenaar van het pand wil dat er woningen komen. Hierdoor dreigen duizenden wijkbewoners zonder huisarts en andere zorgverleners te komen zitten. Tientallen bewoners en zorgverleners dienen 20 februari een petitie in bij de gemeente.
‘Het is ontzettend frustrerend dat ik dit samen met mijn collega’s grotendeels zelf moet oplossen. De urgentie wordt nu pas echt gevoeld, maar dat komt vooral doordat ik de media heb opgezocht en het groot heb gemaakt. Dat zou toch niet nodig moeten zijn? Een gezondheidscentrum zou in elke wijk een belangrijke prioriteit moeten zijn. Het lijkt zo vanzelfsprekend: scholen zijn overal goed geregeld, maar de zorg moet vechten voor een plek. Dat is onbegrijpelijk.
Als we geen nieuw pand vinden, zullen duizenden mensen in Kanaleneiland zonder huisarts zitten. Dat kan natuurlijk niet. Patiënten kunnen niet zomaar naar het ziekenhuis zonder huisarts. Daarmee laat je de bewoners in de steek. Formeel is dit de verantwoordelijkheid van de zorgverzekeraars, niet de mijne. Maar ik voel me wel verantwoordelijk. Dit zijn mijn patiënten, ik ken ze, ik laat ze niet zomaar vallen.
Patiënten vragen mij dagelijks hoe het ervoor staat. Op een dag spreek ik zo’n dertig mensen en zeker de helft komt vraagt naar de laatste ontwikkelingen. Ze leven allemaal met ons mee. Dat zag je ook bij de petitie: de hele wijk kwam in actie. Overal werden posters opgehangen, op scholen werd de petitie gedeeld. Toch zijn ze wel bezorgd. Mensen vertrouwen erop dat we het regelen, maar we hebben nog maar een jaar. En dan?
Er lopen gesprekken met de vastgoedbelegger die het pand bezit. Het lijkt de goede kant op te gaan, maar er zijn nog wat hobbels. Een vastgoedbelegger wil zo veel mogelijk geld verdienen. Wij niet. Wij als zorgverleners zijn bedoeld om zorg te verlenen, niet om winst te maken.
Gelukkig is er aandacht voor in de gemeente. Een partijlid uit de gemeente had in de media gelezen wat er speelde. Samen met mij en andere wijkbewoners zijn we in gesprek gegaan over hoe we actie kunnen voeren. Toen zijn we de petitie gestart. Dit was een manier om de kracht van de bewoners te laten zien. Maar wat ik echt wilde aantonen, is dat wij als huisartsen niet alleen kunnen bestaan. Zonder andere partijen als paramedici, fysiotherapeuten en de apotheek kunnen wij ons werk niet doen. In een wijk als Kanaleneiland is dat essentieel. Hier wonen relatief veel mensen die wat kwetsbaarder zijn en er speelt veel. Vaak komen mensen met grote problemen die ik niet alleen op kan lossen. Dan heb ik hele korte lijnen nodig met andere partijen in de wijk, zodat ze echt geholpen worden. Voor deze mensen doen we het. Het maakt veel los om te zien dat ook zij in actie zijn gekomen.
Vanuit het gezondheidscentrum zijn we naar de tram gelopen. Sommige mensen waren slecht ter been, maar hebben toch het hele stuk meegelopen; alleen om dit samen met ons te doen. Dat was mooi om te zien. Normaal gesproken heb je een soort hiërarchie tussen zorgverlener en patiënt, maar op zo’n moment sta je naast elkaar. Ik wil alleen maar harder mijn best doen om te zorgen dat het geregeld wordt. Dit moet gewoon opgelost worden. Maar ik heb er vertrouwen in: dit gaat goedkomen’
