HOOGRAVEN – Vrienden van Ben naamsbekendheid geven is de grootste wens van Rotterdammer Ben Schneider (43). Met een nieuw inzamelingspunt dat sinds deze week in Hoograven is geopend, is hij al druk bezig om Vrienden van Ben een groter initiatief te maken. ‘Ik wil mijn voetafdruk achterlaten in de maatschappij.’
Uitbreiding
‘Er zijn zoveel zieke kinderen in Nederland die naar huis gaan met een lullig ballonnetje in plaats van een schattige knuffel of leuk speeltje. Toen ik dat hoorde, brak mijn hart, daarom werd ik extra gemotiveerd om Vrienden van Ben door te zetten. Mijn stichting zorgt ervoor dat ernstig zieke kinderen worden ondersteund door middel van een cadeau of knuffel die ze zelf mogen kiezen na bijvoorbeeld een dagbehandeling, chemokuur of bestraling. Maar ook kinderen die langer in het ziekenhuis blijven kunnen kiezen uit een cadeau. Dit wordt georganiseerd vanuit het ziekenhuis zelf, maar niet gesubsidieerd door de overheid, waardoor de ziekenhuizen vaak een tekort aan speeltjes hebben. Met Vrienden van Ben zorg ik ervoor dat er meer giften beschikbaar zijn om aan de ernstig zieke kinderen te geven en dat geen enkel kind teleurgesteld mag worden.
Mijn ultieme wens is dan ook om het initiatief landelijk te maken en alle kinderziekenhuizen te helpen, maar realistisch gezien is dat niet mogelijk. Er zijn dan namelijk veel meer inzamelingspunten nodig en daar ken ik onvoldoende mensen voor op die locaties. Toch is het nu gelukt om een inzamelpunt in Utrecht te realiseren met behulp van een vriendin, ze is als een zus voor mij. Het begon allemaal in 2023, ze had namelijk zonder mijn weten een Facebookgroep opgezet met de naam Vrienden van Ben. Sindsdien is het balletje gaan rollen. In eerste instantie alleen in Rotterdam, de plek waar ik ben geboren en getogen. Het ging daar zo goed draaien dat we uiteindelijk besloten om uit te breiden naar Utrecht. Dat is nu sinds deze week eindelijk gelukt.
(Goede) doelen
Naast dat Vrienden van Ben nu is uitgebreid naar Utrecht, heb ik wel nog andere doelen voor ogen. Ik ben zelf ongeneeslijk ziek, ik weet dus ook niet hoe lang ik nog te leven heb. Daarom ben ik nu druk bezig met het vergroten van de bekendheid van de stichting. Ik wil dat Vrienden van Ben door blijft gaan, ook als ik er niet meer ben. Op die manier laat ik, ik heb zo’n hekel aan dit woord, maar een soort erfenis achter voor de maatschappij. Het initiatief zet door met mijn naam, zo blijf ik een gezicht houden in de kinderziekenhuizen.
Nu is de bekendheid niet mijn enige doelstelling, ik wil ook voor meer bewustwording zorgen. Als ik een goede dag heb dan ga ik graag naar buiten, ik kom bijvoorbeeld ook vaak in Utrecht. Het enige wat ik dan hoor op straat is kanker, kanker en kanker. Mijn vrolijke bui verdwijnt als sneeuw voor de zon. Ik word constant geconfronteerd met mijn ziekte, omdat mensen het woord in de maatschappij misbruiken als scheldwoord en alledaags woord, mensen hebben geen besef wat de impact ervan is en hoeveel leed het veroorzaakt. Daarom wil ik dit probleem aanpakken door presentaties te geven op scholen in Utrecht. Op een leuke en leerzame manier worden de kinderen dan geconfronteerd met kanker en de lading die het woord met zich meedraagt.
Bereidheid
Ondanks dat het woord zo geïnfiltreerd is in de maatschappij, merk ik wel dat mensen echt heel bereid zijn om donaties te doen. Ik denk dat het meespeelt dat de stichting kinderen helpt, mensen zijn daar toch gevoeliger voor. De bereidheid van mensen maakt mij enorm gelukkig, ik krijg er vaak genoeg een brok van in mijn keel. Ik zet mij dag in, dag uit in voor de zieke kindertjes en als mensen je dan benaderen met vijf à tien euro om wat moois te kopen voor de kinderen, raakt dat mij enorm.
Geld is overigens niet het enige wat we verzamelen bij de inzamelpunten, we vragen in eerste instantie om nieuw speelgoed. Het moet verplicht nieuw zijn, omdat er bepaalde hygiënevoorschriften zijn, we hebben nu eenmaal te maken met ernstig zieke kinderen. Toch accepteren we ook tweedehands spullen, mensen geven het oprecht uit hun hart aan ons voor de kinderziekenhuizen. Helaas mogen we het niet doneren, maar om er alsnog voor te zorgen dat het bruikbaar is om in te zetten voor ons doel, verkopen we het op een rommelmarkt. Daar sta ik dan met twee vrienden, zij delen dan flyers uit en ik verkoop de spullen. De opbrengst van de markt gaat volledig naar de inkoop van nieuw speelgoed om deze vervolgens te doneren. Ik merk ook dat volwassenen hun kinderen naar mij sturen op de rommelmarkt. Ze geven ze dan een centje en zeggen: ‘Geef maar aan die man.’ Als ik dan zo’n kindje naar mij toe zie lopen, smelt ik helemaal weg.
Op die manier merk ik dus dat mensen zeer bereid zijn om Vrienden van Ben te ondersteunen. Uit die gedachte is ook na lang denken de slogan voortgekomen: Voor de kracht in ieders kinderhart. Met deze slogan hoop ik met Vrienden van Ben nog veel ernstig zieke kinderen te kunnen bijstaan door middel van een gift.’
