LUNETTEN – Voor het eerst speelt Rosa da Silva, cabaretière en zangeres in De Musketon, een lokaal theater in Utrecht. Het theater stroomt vol met publiek, een gemixte groep van diverse leeftijden is enthousiast aan het praten over wat hen te komen staat. 
In de zaal staat er al een piano en keyboard klaar om bespeeld te worden, er hangen doeken vanaf het plafond als set decoratie over het podium. 

Het publiek werd op verschillende manier geraakt door de voorstelling, de voorstelling gaf namelijk niet alleen veel humor en vreugde, maar bracht ook verhalen over verlies van dierbaarste.
‘Je haalt er heel veel parallellen uit die toepasbaar zijn op je eigen leven.’ Vertelt Nina Weijermars, een bezoeker van de voorstelling. Het publiek herkende zich sterk in de persoonlijke verhalen die Rosa da Silva op het podium bracht.

Een avond vol emoties en muziek
Rosa da Silva vertelt dat ze er specifiek voor kiest om niet alleen humor in haar voorstelling te tonen, maar ook verdriet.
‘Het is altijd de regel: hoe harder de mensen lachen, hoe harder ze daarna moeten huilen.’

Het ene moment klinkt er een melancholische Fado door de zaal heen met bijbehorende danspassen, het andere moment vertelt ze het openhartige verhaal van het verlies van haar moeder en hoe dit samenkomt met het krijgen van een kind. ‘Ik denk dat de belangrijkste les is dat je in het moment moet blijven en moet accepteren dat dingen niet altijd lopen zoals ze gepland zijn.’ vertelt Da Silva.

Zodra Rosa Da Silva praat over haar persoonlijke ervaringen met het verlies van haar moeder, werd het muisstil in de zaal, je kon een paperclip horen vallen. De Musketon vertelt: ‘Het is ontzettend mooi dat mensen zo emotioneel geraakt kunnen worden in ons theater.’

De Musketon, heeft een bijzonder aspect waar Rosa da Silva niet gewend vaak mee te maken heeft, namelijk de hoogte van het podium. Het staat hoger dan andere zalen waar Da Silva in speelt, dat kan volgens haar tot afstand tussen haar en het publiek leiden. ‘Dit is de eerste keer dat ik in deze zaal speel,’ ‘meestal speel ik op een gelijke vloer, maar ondanks dat het podium hier hoger is, voelde het vanavond helemaal niet zo. Het was juist heel fijn en leuk.’

Het publiek wordt meegesleept door de unieke manier waarop Da Silva verhalen vertelt, met het gebruik van piano en zang. Nina Weijermans, een bezoeker van de voorstelling zei achteraf: ‘Het heeft even nodig om te landen, er is zoveel om te verwerken. Dit is de eerste keer dat we haar hebben gezien en we herkennen zoveel van onszelf in haar verhalen.’ Het was duidelijk dat Da Silva’s openhartige toon de zaal raakte. Ze wist zware thema’s, zoals verdiet en verlies, toegankelijk te maken door humor toe te voegen. ‘Als je alleen maar iemand ziet die verdrietig is, denk je: Die moet in therapie.’ grapte Da Silva. ‘Je moet er ook om kunnen lachen.’

Een leven vol muziek en theater

Ondanks dat de voorstelling vooral was gefocust op haar persoonlijke leven, voelde de voorstelling als een dialoog met het publiek. Het was geen eenzijdig verhaal, maar een gedeeld moment waarin haar ervaringen aansloten bij de gevoelens van de toeschouwers. ‘Soms als ik zing over mijn moeder, zie je mensen knikken,’ vertelt Da Silva. ‘Dat verlies, daar herkennen veel mensen zich in.’

Toekomstplannen en verlangen naar afwisseling

Ook al haalt Rosa da Silva nog steeds veel plezier uit haar huidige voorstellingen, heeft ze ook het gevoel dat het tijd is voor iets nieuwe. Ze verklapt dat ze volgend seizoen in een toneelstuk gaat spelen, iets waar ze ontzettend naar uitkijkt. ‘Na twee solo programma’s en een klein kindje voelt het goed om weer in een voorstelling met andere acteurs te staan. Een musical lijkt me ook weer heel vet.’ Ze hoopt op een afwisselende carrière: ‘Het lijkt me het allerleukst om een balans te vinden tussen solo voorstellingen en theaterstukken.’

De Musketon geeft aan dat ze ontzettend enthousiast waren over het bezoek van Rosa da Silva en de opkomst die ze hiermee bracht. ‘Het bezoek van artiesten zoals Da Silva is een mooie bijdrage aan de cultuur rondom Lunetten en het sociale aspect wat dit met zich meebrengt.’