LUNETTEN – Afgelopen vrijdagavond was de laatste show van cabarettrio Niet Schieten in theater de Musketon. Arend Edel, Maarten Hennis en Erik Jobben stoppen er mee na 30 jaar op het podium te hebben gestaan. Na het maken van deze beslissing zijn zij nog één keer rond de tafel gaan zitten en schreven zij hun voorstelling ‘het Hoogtepunt’ waarmee zij nu op afscheidstournee zijn.
Een carrière van 30 jaar als cabarettrio, en eventjes als cabaretduo, komt nu langzamerhand tot een eind. ‘Eigenlijk besloten we eerst dat we gingen stoppen, daarna schreven we pas de voorstelling ‘het Hoogtepunt’, wat nu dus ook ons hoogtepunt zal moeten wezen.’ vertelt Hennis. De cabaretgroep heeft zich in 1994 gevormd. In het zelfde jaar wonnen zij de jury- en publieksprijs van het Cameretten Festival, een van de grootste cabaretfestivals in Nederland, waarna hun carrière van start ging. Ze waren de eerste cabaretiers op Lowlands festival en hebben bijna 20 theaterprogramma’s geschreven. ‘Hoogtepunt na hoogtepunt’ grapt Jobben.
Het doek gaat omhoog en de klanken van ‘Last Dance’ van Donna Summer vullen de zaal – een toepasselijk nummer, zou je kunnen zeggen. Edel, Hennis en Jobben verschijnen dansend en klappend op het podium. Het enthousiasme wordt aanstekelijk ontvangen, want binnen enkele seconden beweegt het hele publiek vrolijk mee.
Tijdens de voorstelling nemen de heren het publiek mee naar een belangrijke boeking in Londen. Wat een ‘gewoon’ optreden had moeten zijn, verandert al snel in een aaneenschakeling van obstakels. Edel komt oog in oog te staan met een oude vlam die hij liever was vergeten, Hennis stort zich in een wilde nacht in de kroeg, en Jobben wordt keer op keer weggezet als ‘de extra’ – tot zijn grote frustratie. Ze snijden actuele onderwerpen aan, wat het hele publiek herhaaldelijk in een deuk laat liggen. De stembanden van de heren worden de gehele avond ook nog eens te werk gezet; om de zoveel tijd barsten zij in luid gezang uit.
Het doek gaat liggen en er klinkt een luid applaus. Het publiek staat op juicht de heren af.
De gezelligheid verlaat het gebouw niet zo snel. Veel van de bezoekers blijven nog even hangen in de gezamenlijke ruimte in de Musketon. ‘Wat een geweldige show was dit’ vertelt Kati Besouw met een grote lach op haar gezicht. ‘Ik heb nu zo’n 2 jaar een abonnement op de Musketon, en vanavond was de eerste keer dat ik naar een cabaretvoorstelling ging. Zo jammer dat zij er nu mee stoppen.’ Er wordt in de zaal nog nabesproken wat men er van vond en Edel, Hennis en Jobben lopen zelf ook nog door de ruimte en praten met bezoekers.
‘Of we écht stoppen weet je als artiest nooit’, aldus Jobben. ‘Wie weet gaat het ooit weer kriebelen, maar wat we dan doen zien we dan wel weer.’ Voor nu is het stuk gespeeld, het licht gedoofd en blijft enkel de herinnering aan een avond vol humor, nostalgie en muziek nog even hangen in de harten van het publiek.
