Tekst & foto: Maria Belkadi
UTRECHT-WEST – Op haar zestiende begon Sterre de Meij (20) te kampen met depressieve gedachten, naar haar gevoel een destijdse eindeloze strijd. Hoewel het nu veel beter met haar gaat, ervaart ze nog steeds verdriet wanneer ze terugdenkt aan haar donkere depressie periodes.
‘Aan het einde van mijn vijftiende begin zestiende had ik wel door dat ik echt depressie had. Het is iets wat een beetje langzaam opstart voordat je het echt weet. Ik denk ook dat ik er langer last van had maar het toen niet goed kon plaatsen. Je bereikt een punt waardoor je denkt: ‘Dit kan niet zo langer.’ Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik in mijn kamer zat en ik heel hard aan het huilen was en ‘dacht wat is er mis met me?’ Ik wist nog dat ik ook weleens dacht van het maakt me eigenlijk niet uit als een auto me aanrijdt. Iedereen voelt zich wel eens kut en je hebt goede momenten en slechte momenten, maar bepaalde gedachtes zijn gewoon heftiger waarvan je weet dat je ze niet hoort te hebben. Het is natuurlijk heel moeilijk om over zoiets te praten. Ik wist zelf niet echt wat er was waardoor je erin blijft zitten. Ik heb wel op een gegeven moment zelf hulp gezocht met een goede vriendin van me bij de huisarts, zij hadden mijn ouders toen gebeld nadat ze aan mij hadden aangeven dat het niet zo goed was. Mijn ouders waren heel erg verbaast toen ze dit hoorde, zij hadden het in het begin niet door. Ik voelde me een soort van schuldig, ik dacht namelijk ook wel vaak van: ik heb vrienden om heen en ik heb ook alles, maar toch voel je je niet goed. Het was wel een opluchting toen ik erachter kwam dat er iets is en dat ik niet het probleem ben. Het is iets waardoor ik me zo voel. Ik nam mezelf daarvoor altijd heel erg kwalijk dat ik zulke gedachtes had en me zo voelde. Ik denk dat ik een gevoelig persoon ben en dat dat ook een rol speelt in mijn depressie. Ik heb een lange periode gehad waar ik niet naar school ben gegaan en waarbij ik ook eigenlijk niet mijn bed uitkwam. Ik keek toen gewoon veel naar het plafond en vroeg mezelf af: ‘Waarom ben ik op deze wereld?’, Je voelt je dan super klein in dat kamertje. Ik wil ook altijd school heel erg goed doen en daar was ik angstig voor, omdat ik zo weinig kon doen voor al het gevraagde werk. Als ik dingen niet haalde liet het me niet goed genoeg voelen, maar ik lag dan in mijn bed en dan lukte het gewoon niet wat de gedachtes alleen maar vergende. De ergste periode is dat ik de gedachtes had dat ik er nooit meer ga uitkomen. Op mijn 18e zat ik al zolang in therapie en het lukte niet. Op het moment dat je de hoop verliest is dat wel echt het zwaarste moment. Je laat dan alles een beetje los en geeft op. Ik zou niet zeggen dat ik nog depressief ben maar het is ook moeilijk om helemaal uit een depressie te komen. Ik zou mezelf nu niet meer depressief bestempelen want ik ben nu ook gewoon blij. Ik had daarvoor drie jaar lang dat ik dat bijna niet voelde. Ik denk wel dat je altijd met die gedachtes een beetje blijft vechten.’
