Jana (19) kocht haar eigen huis in plaats van jarenlang te zoeken naar een studentenkamer.
Een eigen huis kopen op je negentiende, in het centrum van Utrecht nota bene. Dat is niet iets wat je elke dag hoort. Toch is dat precies wat Jana van der Wal deed. Terwijl veel studenten jarenlang op wachtlijsten staan of van kamer naar kamer verhuizen, heeft zij al haar eigen plek. “Ik wilde gewoon optimaal genieten van mijn studententijd. Een vaste, fijne basis helpt daar enorm bij.”
Jana groeide op in Woerden, een rustige stad tussen Utrecht en Gouda. Daar had ze het goed: een hechte vriendengroep, warme band met haar ouders, en vertrouwde straten. Maar met de stap naar haar studie Creative Business in Amsterdam, kwam ook het verlangen naar meer zelfstandigheid. “Woerden voelde ineens klein. En hoewel ik Amsterdam heel levendig vond, voelde het er te groots en onpersoonlijk. Het idee om daar te gaan wonen trok me totaal niet. Utrecht was precies de balans die ik zocht.”
Dat Utrecht het werd, stond al snel vast. En ze had een bijzonder voordeel: door een erfenis die vervolgens goed belegd werd kon ze een huis kopen. Niet huren, maar echt kopen. “Dat is natuurlijk bijzonder. Veel studenten hebben dat geluk niet. Maar ik heb altijd geweten dat ik met dat geld iets verstandigs wilde doen. En een eigen huis, dat is misschien wel het beste wat je ermee kunt doen op deze leeftijd.”
Het klinkt volwassen, bijna zakelijk. Toch is Jana allesbehalve afstandelijk. Ze praat open over hoe spannend het was om ineens verantwoordelijk te zijn voor haar eigen woning. “Ik moet eerlijk zeggen: ik vond het in het begin best spannend. Er zit nu gewoon mijn eigen geld in. Dus je wil het netjes houden, alles goed regelen. En tegelijkertijd wil je ook gewoon leven, je studententijd niet mislopen.”
Die balans blijkt ze verrassend goed te bewaken. Ze woont met één huisgenoot, binnenkort worden dat er twee en tot nu toe gaat dat soepel. “Ik ben echt een people-pleaser, dus ik vermijd conflicten liever. Maar ik weet ook dat ik moet leren om soms mijn grenzen aan te geven. Niet alles maar slikken omdat je geen zin hebt in discussie.”
Geldzaken blijven volgens haar het lastigste onderdeel. Niet omdat ze er onverantwoordelijk mee omgaat, maar juist omdat ze het belangrijk vindt om het goed te doen. “Je merkt gewoon hoe snel geld verdwijnt als je alles zelf moet regelen. Boodschappen, vaste lasten, studie, sociale dingen… het tikt allemaal aan. Maar ik maak wel bewuste keuzes. Het voelt niet als verspilling.”
Wat haar verrast, is hoe goed ze omgaat met de vrijheid. “Thuis hadden mijn ouders natuurlijk een vinger in de pap. Dan werd je er even aan herinnerd dat je de was moest doen of dat het tijd was om aan school te werken. Nu moet je jezelf motiveren. En eigenlijk gaat dat prima. Ik ben zelfstandiger dan ik dacht.”
Hoewel ze nu haar plek heeft gevonden in Utrecht, is Woerden niet volledig uit beeld. “Ik kom nog elke week terug. Mijn ouders wonen daar, en ik heb er nog steeds mijn vriendengroep. Dat blijft belangrijk. Maar als ik daar ben, voelt het als op bezoek gaan. Niet meer als thuiskomen.”
De rolwisseling is voelbaar. Waar Woerden vroeger haar thuis was, is het nu een vertrouwde tussenstop. Utrecht is waar ze woont, leeft, groeit. “Utrecht is groot genoeg om veel te beleven, maar klein genoeg om je niet te verliezen. En doordat ik hier echt woon, in m’n eigen huis voelt het als mijn plek. In Amsterdam had ik dat gevoel nooit gehad. Daar ben je één van de velen. Hier hoor ik echt ergens bij.”
Jana is nuchter over haar situatie. Ze beseft dat ze geluk heeft gehad, maar ze kijkt ook kritisch naar hoe ze die kans benut. “Ik wil er het beste van maken. En dat betekent niet alleen een mooi huis hebben, maar ook leren hoe ik mijn zaakjes regel. Financieel, sociaal, alles. Dit is mijn tijd om te groeien.”
Op de vraag of ze Woerden mist, schudt ze zonder twijfel haar hoofd. “Nee. Het was goed daar, maar het past niet meer. Ik hoor daar niet meer, en dat is oké. Soms moet je een plek loslaten om ergens anders volledig te kunnen landen.”
