Met de komst van de nieuwe paus, Paus Leo XIV, zijn er in lange tijd weer veel ogen gericht geweest op het Christendom. Een deel van de mensen vragen zich af wat het nog doet in deze tijd, terwijl anderen juist zeggen dat zij zich in lange tijden weer dichter bij hun religie vinden samen met hun gemeenschappen. Dit geldt ook voor Inge Poot van het Apostolische genootschap in Woerden. 

Ik ben al lid van het Apostolische genootschap sinds ik klein ben. Mijn ouders namen mij vroeger mee naar de evenementen die georganiseerd werden en naar de kerkdiensten in het weekend. Ik heb bijna al mijn leuke herinneringen meegemaakt samen met mensen die ik via mijn geloof heb kunnen ontmoeten en het geeft mij een heel fijn gevoel dat ik nu samen met mijn vriendjes en vriendinnetjes samen vrijwilligers zijn bij het Apostolische genootschap hier in Woerden. 

Ik help zelf voornamelijk in de organisatie van het genootschap wanneer er avonden voor de jongeren van de kerk worden georganiseerd of als er bijzondere diensten zijn. Maar ik help het liefst ook waar ik verder kan helpen. Ik word heel gelukkig van het idee dat ik mensen kan helpen namelijk. 

Dit is iets wat ik ook in mijn verdere leven mee probeer te nemen. Ik vind het heel belangrijk dat mensen voor elkaar klaar staan en elkaar helpen. Als klein meisje werd mij altijd al verteld dat als je iemand kan helpen, dat je dat dan ook moet doen. Dit is iets wat mijn ouders mij vertelde en is iets wat ik aan iedereen ook zou willen meegeven. En dit geld niet alleen voor het helpen van mensen, maar ook voor dieren, planten en al het levende op deze aarde. Ik geloof namelijk dat iets oppermachtigs ons hier heeft neergezet om elkaar te helpen en om te zorgen dat wij als levende wezens verder komen en zullen groeien samen. 

Ik denk dat mensen een verkeerd beeld hebben bij onze religie. Mensen denken vaak dat wij conservatief zijn, dat wij alles wat in de bijbel staat blind geloven, dat wij ten alle tijden anderen proberen te bekeren tot ons geloof of dat wij de mensen zullen beoordelen als zij niet in hetzelfde geloven als ons. Dit is een stereotype wat is ontstaan door een groep mensen van verschillende religies die weigeren zich aan te passen of te luisteren naar anderen. Dit is natuurlijk niet waar voor het grootste deel van de mensen. Ik ben heel gelukkig met mijn manier van leven, en ik weet zeker dat andere mensen even gelukkig zijn met hun eigen manier van leven. 

Ik hoop dat mensen, als zij geïnteresseerd zijn, bereid zijn om te leren over ons geloof. Maar ik vind het vooral belangrijk dat mensen het normaliseren dat je voor elkaar klaarstaat en dat je niemand de rug zal keren. Als mensen dat eenmaal inzien dan zullen mensen veel gelukkiger zijn en zullen zij ontdekken dat mensen een veel lievere en zachtere kant hebben dan dat ze laten zien. Het maakt helemaal niet uit wie je bent namelijk, op een gegeven moment is onze tijd hier toch klaar en wat kan je beter achterlaten dan liefde?