Dames 1 van hockeyclub Phoenix gaat voor de zaal kampioenstitel in de Eerste Klasse. Zondag 12 januari spelen zij een belangrijke wedstrijd tegen Fletiomare dames 1, waarmee Phoenix een gedeelde eerste plek staat. De winst zou ze weer een stapje dichter bij het kampioenschap brengen.
Terwijl de teams zich aan het voorbereiden in de kleedkamer, betreden de eerste toeschouwers de grote blaashal. Door een simpele draaideur stap je een grote overkoepeling binnen die een heel hockeyveldveld doet verbergen. Het oorspronkelijke veld is bedekt met speciale tegeltjes die een zaalvloer moeten nabootsen. Er zijn teams aan het spelen en er word enthousiast gejuicht en geklapt wanneer er toevallig een doelpunt word gescoord. De toeschouwers van Phoenix zoeken kletsend een plekje uit op de tribune bij het veld links achter in de hal. De zweer zit er goed in en er word vertrouwen uitgestraald. ‘De meiden kunnen dit echt winnen als ze net als afgelopen zondag evenveel energie geven’ , zegt een moeder.
De twee teams stappen het veld op en startten gelijk met inspelen. Ook de scheidsrechters maken zich klaar. De gele shirtjes zijn aangetrokken en ze controleren nog een laatste keer hun geluidsmateriaal. ‘Meiden trainingspakken uit, we gaan beginnen’, roept de coach van Fletiomare. Het is koud in de zaal, de tribune is gevuld met mensen in dikke winterjassen en sjaals. Het fluitsignaal volgt en de eerste bal is gespeeld. ‘Denk aan de afspraken, rust aan de bal, wacht je moment af. Gewoon heen en weer spelen’, roept de coach van Phoenix. Na vijf minuten beginnen de eerste ouders zich ermee te bemoeien. Mopperend op de scheids en juichend voor hun dochter, vordert de wedstrijd. De 1-0 word in de 7e minuut gescoord en klappend staan de toeschouwers van Phoenix even op. ‘Dit volhouden!’, word er geroepen.
Na een erg spannend wedstrijd, met felheid in het publiek en het veld, eindigt het fluitsignaal de wedstrijd. Handjes worden geschud tussen de speelsters en na een korte nabespreking worden de spullen gepakt. Met hun hoofd omlaag lopen de eerste meiden van Phoenix het veld af naar hun ouders. 5-4 is het geworden en dat betekent geen eerste plek meer voor Phoenix. ‘doelkansen werden niet afgemaakt.’ ‘achterin kon ik de bal niet kwijt.’ Iedereen begint zijn frustraties te luchten. Niet alleen de speelsters, ook de ouders gaven hun inzichten en meningen. ‘Vorige week hadden we ze te pakken en dan win je. Het blijft natuurlijk een goede ploeg en als je dan net niet je doelkansen afmaakt is dat niet genoeg tegen zo’n team. Net die overtuiging heb ik gemist bij de meiden dit weekend’, verklaard de coach.
‘Het zaalseizoen is nog niet afgelopen, we hebben volgende week nog een kans dus kop op’. De gezichten van de meiden trekken weer een beetje bij na de peptalk van hun coach. De aanvoerder van het team neemt nog even het woord. ‘we hebben het goed gedaan en alles gegeven, we mogen trots zijn als team.’ De verslagen sfeer vervangt zich voor nieuwe hoop en hier en daar worden er uiteindelijk toch nog wat complimentjes gegeven. Scheenbeschermers werden uitgetrokken en schoenen gewisseld. De ouders beginnen op te staan, ze hebben het koud, en dringen de meiden aan een beetje op te schieten. Kletsend lopen de ouders en dochters richting de draaideur. Een voor een verlaten zij de blaashal. Op naar een nieuwe zondag.
