Op jonge leeftijd werd Feike Wissink (20) al bestempeld als een ‘probleemkind’. Moeite met autoriteit, moeite met regels en een constante strijd met docenten en ouders. Toch wist hij zijn leven een andere richting te geven. Hoe kwam die omslag tot stand? In dit openhartige interview vertelt Feike over zijn moeilijke jeugd, de uitdagingen die hij tegenkwam en hoe hij uiteindelijk de weg vond naar persoonlijke groei en discipline.
“Mijn jeugd was behoorlijk turbulent. Ik werd vaak bestempeld als een ‘probleemkind’ omdat ik weinig respect had voor autoriteit en veel moeite had met het volgen van regels. Ik was altijd op zoek naar grenzen en vond het moeilijk om me aan te passen aan de verwachtingen van anderen.
Mensen hadden vooral moeite met mijn gebrek aan luisterbereidheid en respect. Ik had een kort lontje en vond het lastig om me neer te leggen bij regels en structuren. Dit zorgde vaak voor conflicten, zowel op school als thuis.
Mijn ouders waren gescheiden en er was weinig discipline thuis. Er waren weinig duidelijke regels, waardoor ik mijn eigen weg zocht – en die was niet altijd de juiste. De scheiding van mijn ouders had een grote impact. Het gaf me het gevoel dat ik niet echt een stabiele basis had, waardoor ik vaak rebels en opstandig werd. Op school vond ik alles te makkelijk. Hierdoor voelde ik weinig noodzaak om me aan regels te houden of me in te zetten. Thuis was er weinig structuur, waardoor ik mijn eigen regels maakte. Ik reageerde slecht op regels en autoriteit. Ik was agressief, luisterde niet en ging vaak de confrontatie aan. Regels voelden als iets dat tegen me werkte, in plaats van iets dat me hielp.
Er waren momenten waarop ik dacht: ‘Dit is niet goed, maar ik weet niet hoe ik het moet veranderen.’ Vooral als ik weer in de problemen zat of wanneer ik merkte dat anderen vooruitgingen in het leven en ik niet. Maar ik wist niet hoe ik het moest aanpakken, en dat maakte me alleen maar gefrustreerder.Ik voelde me totaal niet begrepen. Dat zorgde ervoor dat ik sneller agressief werd. Ik had het idee dat niemand écht naar me luisterde, waardoor ik alleen maar meer in verzet ging.
Het besef dat ik moest veranderen kwam toen ik ouder werd, aan het einde van de middelbare school. Ik begon verantwoordelijkheid te voelen voor mijn eigen toekomst. Ik zag in dat ik niet op deze manier kon blijven doorgaan als ik iets van mijn leven wilde maken. Mijn vrienden en familie speelden een grote rol in mijn verandering. Zij hielden me een spiegel voor en lieten me zien dat ik meer kon dan ik zelf dacht. Ook discipline speelde een grote rol. Toen ik leerde structuur in mijn leven te brengen, begon alles langzaam te veranderen.
Als ik nu terugkijk, zou ik tegen mijn jongere zelf zeggen: ‘Haal er meer uit! Gebruik je potentie en verspil je kansen niet. Je kunt zoveel meer dan je denkt, maar je moet het wel zelf willen.’ Het label ‘probleemkind’ heeft me zowel positief als negatief beïnvloed. Negatief, omdat mensen snel een oordeel over je vellen en het lastig is om dat beeld te veranderen. Maar ook positief, omdat het me uiteindelijk motiveerde om te bewijzen dat ik meer was dan alleen een ‘probleemkind’.
Mijn ervaring heeft me geleerd dat we verder moeten kijken dan het gedrag en de onderliggende problemen proberen te begrijpen. Vaak is er een reden waarom iemand zich zo gedraagt. Als we daar meer aandacht aan besteden, kunnen we kinderen beter begeleiden.
Tegen ouders of leraren die nu omgaan met kinderen die als probleemkinderen worden gezien, zou ik zeggen: blijf geduldig en toon begrip. Probeer niet alleen te corrigeren, maar echt te begrijpen waarom een kind zich zo gedraagt. Een goed rolmodel kan een wereld van verschil maken.
Ik herken mezelf in jongeren die door soortgelijke dingen heen gaan en begrijp hun frustraties. Daarom probeer ik ook een voorbeeld te zijn en hen te laten zien dat verandering mogelijk is.
Ik wil dat mensen begrijpen dat verandering een proces is. Het komt niet van de ene op de andere dag. Maar als iemand je de juiste richting wijst en je zelf de wil hebt om te groeien, is alles mogelijk.
Aan anderen die misschien in dezelfde situatie zitten als ik vroeger, wil ik zeggen: vind een houvast. Creëer een omgeving met mensen die je begrijpen en die je vooruit helpen. Je hoeft het niet alleen te doen, maar je moet wel zelf de keuze maken om te veranderen.”
