Mees van der Kieft is in 2024 verkozen tot vrijwilliger van het jaar. Hij heeft deze maand een steen gekregen op de Walk of Fame aan de Slotlaan in Zeist voor zijn inzet voor vrijwilligerswerk bij onder andere de brandweer en de wensambulance. Tijdens zijn werk maakt hij een hoop dingen mee.
Ik ben al bijna 41 jaar vrijwilliger bij de brandweer en daar maak je leuke dingen mee, maar ook minder leuke dingen. We hebben bijvoorbeeld terwijl we bezig waren een collega verloren wat heel zwaar was voor ons allemaal. Maar ook maken we grappige dingen mee, zoals een papa die we moesten redden uit een boom omdat hij zijn zoontje wou halen die erin was geklommen maar toen kreeg hij zelf ineens hoogtevrees.
Ook ben ik 5 jaar geleden begonnen bij de kinderwensambulance. De kinderwensambulance stond toen nog ergens anders maar toen vroegen ze of deze niet kon staan bij de brandweerkazerne. Toen ben ik bij de postcommandant gaan vragen of dat mogelijk was en dat was prima, maar dan moest ik wel de verantwoording nemen. En zo ben ik bij de wensambulance terecht gekomen. En tot verbazing was mijn eerste wens die ik had bij de wensambulance voor mijn eigen neefje. Op gegeven moment kreeg ik via de app waar we mee werken een berichtje op de vrijdag ochtend: ´Wie is er beschikbaar als chauffeur?´ Toen heb ik gezegd: ´Nou ik ben beschikbaar!´ Er werd mij verteld dat het Maxima Ziekenhuis mij zou bellen met de verdere informatie. Dus ik werd gebeld en er werd verteld dat er een jongetje is van elf jaar en die helemaal gek is van FC Utrecht. Ik zei: ´Oh, mijn neefje die ligt daar toevallig ook!´ Hij had namelijk de stofwisselingsziekte, de ziekte van Polg. En als je toen de ziekte van Polg had dan ga je dood. Ze konden eerst niet vaststellen wat voor ziekte hij had, maar uiteindelijk zijn ze erachter gekomen dat het ging om de ziekte van Polg. Toen vroeg de persoon aan de telefoon hoe mijn neefje heette, en toen ik hem de naam vertelde zei hij dat het om mijn neefje ging.
Mijn familie wist dus niet dat ik daar zou komen met de wensambulance, want iemand anders had die wens aangevraagd. En het moest allemaal heel snel gebeuren, dus ze hebben contact gehad met FC Utrecht. En als ik dan om half 2 bij het Maxima Ziekenhuis zou zijn dan zou de wensambulance ons ophalen. Dus dan kom je boven aan in die kamer waar de familie zit en mijn neefje. Ja dan schiet je allemaal vol. Heel aangrijpend is dat ook en op gegeven moment zei ik dus: ´Nou ik kom je halen om je naar FC Utrecht te brengen!´ En toen zijn we naar het FC Utrecht stadion gereden. Toen vroegen ze ook aan mij: ´wil je met de achterkant van de ambulance naar het stadion toe staan?´ Want er stonden daar mensen van FC Utrecht met rode en witte fakkels klaar. Dus zodra ik de deur open deed toen stonden die mensen allemaal klaar met fakkels zodat mijn neefje dat ook zag. En dan ging zijn armpje zo omhoog, dat gaat dan nog net. En toen opgegeven moment zijn we naar boven naar de bestuurskamer gegaan van de directeur. Toen op groot scherm is mijn neefje ook toegesproken door de directeur. En mijn neefje had ook twee favoriete spelers en die zeiden ook op het scherm tegen hem: ´Eenmaal een FC Utrechter, dan blijf je een FC Utrechter!´ Ja geweldig was dat ook en als je dan ook de glimlach op zijn gezicht zag en zijn armpje omhoog. Maar op gegeven moment kon je ook merken dat hij moe werd.
We waren teruggegaan naar het ziekenhuis. En die avond had ik nog brandweerdienst. En toen kreeg ik in een keer een berichtje met dat mijn neefje zijn plekje gevonden had, die avond is hij dus overleden. Hij is ook nog opgebaard geweest in het FC Utrecht stadion, op een bepaalde dag dat mensen afscheid van hem konden nemen. Er kwamen heel veel FC Utrecht supporters en die gingen ook met ze allen zo´n Utrechts lied zingen. En ja daar krijg je gewoon kippenvel van, als je dat zo ziet. Dat grijpt wel aan allemaal natuurlijk. Niet alleen omdat het je eigen neefje is want het is sowieso aangrijpend.
Ik ben trots met allerlei dingen die ik dan gedaan heb voor mensen en dat ik dat kan doen. En dat het dan ook net mijn eigen neefje is die dan ook zo´n wens heeft gehad bij de wensambulance. En het geeft mij sowieso een goed gevoel dat ik mensen ook echt kan helpen. Dat is zo hartverwarmend ook voor die mensen. Wat voor mij vanzelfsprekend is, betekent zoveel voor hen.
