Mees van der Kieft kreeg op 8 mei 2025 een eigen tegel op de Walk of Fame in Zeist, tussen de Slotlaan en het Wilhelminapark. De tegel eert hem als Vrijwilliger van het Jaar 2024. De onthulling vond plaats in het bijzijn van familie, vrienden, collega’s en wethouder Laura Hoogstraten.
‘Eind 2024 kreeg ik ineens een bericht van de vrijwilligersorganisaties in Zeist: de Vrijwilligerscentrale, de Van Tellingen Pulstichting en het Stimuleringsfonds Zorg en Welzijn. Ik bleek genomineerd te zijn voor de titel ‘Vrijwilliger van het Jaar’. Daar wist ik zelf helemaal niets van! Verschillende mensen hadden dit geregeld, onder wie mijn zus, samen met een vriendin van haar. Met zo’n zestig procent van de stemmen werd ik verkozen boven de andere genomineerden. Wethouder Laura Hoogstraten maakte het bekend in een volle zaal van het Torenlaan Theater.
Toen ik later hoorde dat ik een tegel zou krijgen op de Walk of Fame, voelde dat als de kers op de taart. Het is een bijzondere erkenning voor iets wat voor mij vanzelfsprekend is: klaarstaan voor anderen. Tijdens de onthulling was ik sprakeloos en dat gebeurt niet vaak. Op zo’n moment voel je: mensen waarderen écht wat je doet.
Al 41 jaar ben ik vrijwilliger bij de brandweer, en daarnaast ben ik jarenlang beroepsbrandweerman geweest. Inmiddels ben ik vijf jaar met pensioen, maar ik draai nog steeds diensten. Ook bij de Wensambulance ben ik actief. Voor hen heb ik zelfs een nieuwe standplaats geregeld bij de brandweerkazerne. Met de ambulance proberen we wensen te vervullen van mensen die ernstig ziek zijn.
Er zijn veel momenten die me zijn bijgebleven, maar één ervaring raakt me nog steeds diep. Een jongetje van elf wilde met de Wensambulance naar FC Utrecht. Later hoorde ik dat het om mijn eigen neefje ging. Ik haalde hem op uit het ziekenhuis en begeleidde hem naar het stadion. Hij werd onthaald met rood-witte fakkels, een erehaag, en een persoonlijke videoboodschappen van zijn favoriete spelers. Je zag hem helemaal opbloeien. Diezelfde avond overleed hij. Dat moment vergeet ik nooit meer. Het raakte me diep, maar gaf ook troost: op zijn laatste dag mocht ik hem iets onvergetelijks meegeven.
Naast mijn inzet voor de brandweer en de Wensambulance help ik het hele jaar door mensen die het moeilijk hebben – zeker tijdens de feestdagen zoals Sinterklaas, Kerst en Pasen. Vroeger ging ik als Sinterklaas op bezoek bij gezinnen thuis. We brachten cadeaus voor het hele gezin, ook voor de ouders. Dat werd op een gegeven moment zo druk dat we overstapten op een ander initiatief: de Huiskamer van Sinterklaas in Zeist. Daar kunnen mensen zelf langskomen om cadeautjes uit te zoeken en iets lekkers te eten – helemaal gratis. Ook wie is aangesloten bij de voedselbank is van harte welkom. Met Kerst speel ik de kerstman, met Pasen ben ik paashaas. Gehuld in een groot paashaaspak ga ik met kinderen paaseieren zoeken en probeer ik de feestdagen voor iedereen een beetje lichter te maken.
Daarnaast help ik regelmatig bij het leeghalen van woningen van overledenen. Spullen die nog bruikbaar zijn, geef ik aan mensen die het goed kunnen gebruiken. Kleinere spullen breng ik naar de weggeefwinkel. Voor grotere meubels, die daar meestal niet terecht kunnen, heb ik een loods geregeld. Van daaruit geef ik meubels weg aan mensen die ze hard nodig hebben. Als ik bijvoorbeeld hoor dat iemand geen bank, kast of koelkast heeft, zorg ik dat ze die van mij krijgen.
Wat ik ook doe, uiteindelijk draait alles om hetzelfde: mensen helpen. Een glimlach brengen, steun bieden in een moeilijke tijd, dat is waar het om gaat. De liefde en dankbaarheid van mensen zijn het mooiste wat je kunt terugkrijgen. Een simpel bedankje, een warme glimlach, herkenning op straat, dát is wat me motiveert. Dat iemand zegt: ‘Je hebt me zo’n mooie dag bezorgd’, geeft mij een goed en warm gevoel.
Ik hoop dat iedereen die over die tegel loopt beseft: vrijwilligerswerk is niet moeilijk. Je kunt echt iets betekenen. Veel mensen zeggen dat ze er geen tijd voor hebben, maar als je écht wilt, maak je tijd. Het is een kwestie van plannen. Je hoeft er niets voor terug te verwachten, de glimlach van een ander is al genoeg. Ik help graag. En ik hoop dat meer mensen dat gaan doen.’
