Peter werkt al decennia in de journalistiek. Ooit begonnen bij het Parool, daartussen bij Spijkers met Koppen en inmiddels is hij een vertrouwd gezicht in de politieke verslaggeving. Voor Pauw en de Wit loopt hij geregeld rond in Den Haag. Voor hem is het routine, maar nog altijd met veel plezier. ‘Het is gewoon heel fijn,’ zegt hij. ‘Ik doe al heel lang een leuk vak.’ 

Aan de andere kant van de tafel, met een cappuccino voor zich, zit Mels: 24 jaar, derdejaars journalistiekstudent en stagiair bij de redactie van RTL Tonight. Die redactie ligt op slechts een steenworp afstand van de talkshowredactie van Pauw en de Wit, waar Peter werkt. Dat ze nu elkaars buren zijn op de werkvloer, terwijl hun redacties elkaars concurrenten zijn, zou effect kunnen hebben op hun band. Toch is dit totaal niet zo. ‘We zijn ontzettend close,’ zegt Peter trots. ‘We hebben gewoon afspraken gemaakt over wat we delen wat betreft werk. Geen gasten die geregeld worden, geen interne informatie. Daar blijven we echt vanaf.’ 

‘Die jonge Kee stelt betere vragen’ 

Peter grinnikt. ‘Maar we proberen soms wel bij elkaar te vissen. Omdat het concurrerende programma’s zijn, regelen we vaak dezelfde gasten. Dan is het wel even leuk om te checken of de ander iets al binnen heeft, maar echt concrete info geven we nooit.’ 

Mels knikt. ‘In het begin voelde het een beetje gek. Je loopt ineens rond op het terrein van je vader, maar dan bij een concurrent. En ergens zit ook die gedachte dat mensen je misschien gaan vergelijken. Maar al snel leerde ik dat ik gewoon moet laten zien wat ik kan.’ Peter vindt het juist geweldig dat zijn zoon nu ook in de journalistiek werkt. Hij krijgt er zelfs regelmatig opmerkingen over. ‘Laatst zei Paternotte van D66 nog tegen me: “Die jonge Kee stelt betere vragen dan jij. Hij is een stuk scherper.” Dat is natuurlijk alleen maar leuk om te horen.’ 

Van jongs af aan mee 

Mels is niet anders gewend dan omringd te zijn door het werk van zijn vader. ‘Al op jonge leeftijd ging ik soms met hem mee. Ik ben een keer bij Spijkers met Koppen geweest, terwijl hij daar volgens mij al niet eens meer werkte,’ zegt hij lachend. Peter knikt. ‘Hij mocht af en toe mee. Even backstage kijken, mensen ontmoeten. Als je kind interesse toont in wat jij doet, is dat echt heel leuk.’ 

Die nieuwsgierigheid naar media is altijd gebleven. Mels begon al snel met camera’s te werken. ‘Ik begon dan met een GoPro mijn broers te filmen, die vonden dat ontzettend irritant.’ Maar toch koos hij niet direct voor deze studie. Hij begon aan Creative Business, ontdekte al snel dat het niet bij hem paste en stapte over naar de opleiding journalistiek. Daar leerde hij pas hoe je op mensen af moet stappen, iets wat in het begin niet zo makkelijk ging. 

Een schop onder de kont 

Dat het Mels nu goed afgaat op de studie, was in het begin allesbehalve vanzelfsprekend. Peter herinnert zich dat nog goed. ‘Mels durfde gewoon niet op mensen af te stappen,’ vertelt hij. Mels knikt. ‘Alles stapelde zich op totdat ik bijna van de studie af moest. Ik had een deadline voor JouTa, en als ik die niet haalde, was het klaar.’ 

Op de dag voor de deadline besloot Peter mee te gaan. Niet om het werk over te nemen, maar om Mels een schop te geven. ‘We stonden in Diemen, waar een metrolijn opgeheven zou worden. Er kwam een groep mensen aan, maar ik durfde niemand te benaderen,’ vertelt Mels. ‘Ik zei gewoon tegen Peter: dit ga ik niet doen.’ 

Peter neemt een slok van zijn cappuccino en grijnst. ‘Ik wees hem op een oudere vrouw met een looprek. Ze stapte de tram in, die pas over zes minuten zou vertrekken. Dus ja, toen heb ik hem die metro zo’n beetje ingeschopt.’ Mels lacht. ‘En ze wilde meteen meedoen. Daarna heb ik er nog twee geïnterviewd en de reportage werd uiteindelijk echt leuk. Na die dag had ik veel minder moeite met mensen aanspreken of bellen. Nu doe ik het gewoon.’ Peter kijkt trots. ‘Ik vind het gewoon heel mooi om te zien hoe hij zo’n ontwikkeling heeft gemaakt.’ 

Eerst een eigen pad vinden

Hoewel ze in dezelfde tak van de journalistiek werken, gaan ze nooit over grenzen heen. Over gasten die ze regelen of redactiekeuzes die spelen, praten ze niet. Over het vak zelf kunnen ze eindeloos sparren. ‘Je moet over journalistiek kunnen praten,’ zegt Peter. ‘Maar de rest laten we liggen.’ 

Een gezamenlijk project zien ze allebei wel zitten. ‘Het lijkt me heel leuk om samen te werken,’ zegt Mels. ‘Maar ik heb er bewust voor gekozen om niet bij Pauw en de Wit te solliciteren voor stage. Ik wil eerst mijn eigen pad vinden.’ Peter legt zijn hand op de schouder van Mels: ‘Misschien maken we ooit een politieke podcast samen,’ zegt hij met een glimlach. ‘Wie weet.’