Column – Pamela Wilhelmus

Ooit gooide ik een ijsklontje tegen de keel van mijn hoofdredacteur. Mijn carrière was nog pril, ik jong en onbezonnen maar het ijsklontje hard en de hoofdredacteur boos. Hij had het er ook wel naar gemaakt, geloof ik. De context: een tripje met de redactie naar Club Med in Cannes. Gewoon omdat het kon. Het tijdstip: laat. De locatie: de Club Med disco. De staat: met veel drank erin.  

Tussen de hoofdredacteur en mij kwam het nooit meer helemaal goed, maar mijn carrière leed er niet onder. Huppelend vervolgde ik mijn weg als bureauredacteur. En toen ik was uitgeleerd, betrad ik het freelance pad. Daarna hopte ik af en aan tussen freelancen en loondienstverbandjes. Een combinatie van veel lef, weinig binding, een flexibele houding en keihard kunnen werken zorgden voor het nodige tumult in mijn loopbaan. En toen ik uiteindelijk zelf hoofdredacteur werd, was ik een andere vrouw dan de ijsklontjes gooiende losbol van tien jaar eerder. Maar twee pijlers onder mijn arbeidsethos van destijds ben ik tot op de dag van vandaag trouw gebleven: werk moet een plezierige speelsheid in zich hebben, en werk moet je uitdagen zodat je jezelf kunt blijven ontwikkelen, ook al doet dat soms best een beetje pijn – en dan heb ik het niet over ijsklontjes. 

Eigenlijk was het dus ook helemaal niet zo gek dat ik uiteindelijk in het journalistieke onderwijs belandde. Ik kan me geen betere plek bedenken om mijn twee werkmotto’s na te leven. Is het onderwijs tenslotte niet de plek waar de ontwikkeling van ‘de mensch’ centraal staat? En veel speelser dan tussen studenten journalistiek kan het er doorgaans niet aan toe gaan. Waar het mijzelf betreft: geen ontwikkeling zo snel als wanneer je manager bij een hogeschool wordt. En al is het met de verantwoordelijkheden die ik tegenwoordig heb soms een beetje zoeken naar de speelsheid in mijn eigen werkzaamheden, met projecten als het oprichten van svjmedia, het sprankelende nieuwe medium van ons schooltje, slaag ik er heel aardig in die er toch in te houden.  

Maar mocht ik op een punt belanden dat de speelsheid het aflegt tegen de verantwoordelijkheden die met mijn functie gepaard gaan, dan weet ik wat mij te doen staat: ik stap naar de directeur en vraag of het niet hoog tijd is om een tripje te organiseren voor het hele team. Bij voorkeur naar Club Med. In Cannes. En dan zien we wel wat er volgt. 

Elke lees je hier een een column van een student, docent of manager van de SvJ. 

Lees hier meer columns.