Hoe was het om hem te interviewen?
‘Het is echt mijn beste interview, omdat hij ook veel te vertellen had. Hij heeft echt passie voor wat hij doet, niet egoïstisch, heel relaxed. Hij doet wat hij leuk vindt. ‘Oh ik maak muziek’, zegt hij dan nonchalant. Hij zei ook: ‘ik hoor helemaal geen zanger te zijn, eigenlijk ben ik drummer van Blitzkrieg’. Een bandje waar hij vroeger in zat met zijn broer. Toen ik het met hem over de gitaar had keek hij ook zo vrolijk. Hij is echt blij dat hij het mocht krijgen.’ [Spinvis heeft een gitaar gekregen uit het hout gesneden van het oude Tivoli podium. Hier hebben verschillende legendarische mensen opgetreden: red.]. 

Jij mocht de gitaar ook vasthouden, hoe was dat?  
‘Echt heel raar. Je moet nagaan dat je een stukje geschiedenis vasthoudt. Je hebt dè gitaar vast van het hout waar The Rolling Stones op hebben gestaan, waar Prince op heeft gestaan. Het is heel raar om dat te bedenken. De gitaar klinkt ook echt heel goed.’ 
 
Kun je dat omschrijven?  
‘Hij klinkt een stuk zuiverder, als je er ook bij zingt…het past goed bij elkaar. Hij vertelt er echt graag over, ik kwam eigenlijk voor een interview van 10 minuten, maar ik was er echt dik een half uur. Ik speel zelf ook gitaar, een akoestische gitaar en een elektrische gitaar. De laatste tijd speel ik veel vaker op mijn elektrische gitaar, omdat ik daarmee optreed met mijn muziekschool.  

Hoe is dat dan om met een grote muzikant een interview te houden?  
‘Dat vond ik best wel eng. Tijdens het researchen, door al die interviews die ik had gelezen en dingen die ik had opgezocht, ben ik best wel een grote fan van hem geworden. Het was heel raar. Ik ging er naartoe als journalist maar ook als beginnend muzikant, ik speel pas twee jaar gitaar en hij doet dat al talloze jaren. Dus om daar dan te zitten met iemand die bekend is met het vak was heel cool. Ik had hem ook om tips gevraagd, maar hij wist niet zo goed wat hij moest zeggen. Toen ik vertelde dat beginnend muzikant ben en zelf geen nummers durf te schrijven, zag je het lichtje bij hem branden. Hij zei: ‘nee, je moet het gewoon doen!’ Om dat van iemand te horen, is best wel inspirerend. Ik raak daar echt gemotiveerd van. Hij doet wat hij wil en zo wil ik ook zijn, gewoon doen wat ik zelf wil. Dat het ook niet uitmaakt wat er gebeurt.’ 
 
Kan je dat gevoel van “ik doe wat ik wil en het maakt niet uit wat er gebeurt”, toepassen in je journalistieke carrière?  
‘Op dit moment nog niet heel veel, omdat ik in het eerste jaar zit en de regeltjes nog moet volgen om mijn studiepunten te halen. Maar voor later, wil ik vrolijke artikelen schrijven, omdat ik vind dat dit ook nodig is in de journalistieke wereld. Dat we op het positieve gaan focussen in plaats van het negatieve.’  

Lees hier het hele artikel van Rosa Davis.