In Gedragen volgen we Gaston Remmers en Titia Bloemhof, de ouders van Pepijn. In 2021 verloren zij hun zoon aan een koolmonoxidevergiftiging. Vier jaar later bouwen zij aan een kunstzinnig wandelpad in het bos waar Pepijn overleed: de Loop van de Hoop. Dit pad is hun manier om het verlies te verwerken, maar ook om anderen uit te nodigen stil te staan bij verdriet en herstel. 

 Volgens de jury sprong Gedragen boven de achttien documentaires die dit jaar meededen uit. ‘We waren enorm geraakt door deze film,’ vertelt jurylid Kees Winkel. ‘Veel verhalen zijn ontroerend, maar deze grijpt je bij de keel. De documentaire gaat over de zwaarste momenten in het leven, maar ook over gedragen hoop. Het lijkt op een hoopvol pad. Naar acceptatie en naar vrede. De regenboog aan het eind van de film is een stille drager van dat idee. Hoeveel kunnen een vader en moeder dragen 

 Universeel en persoonlijk tegelijk 

Maker Lilian kende het verhaal van Pepijn al van het nieuws. Via via kwamen zij en Evie uiteindelijk in contact met de ouders. ‘Rouw is denk ik een thema dat iedereen raakt, daardoor is het zo universeel. En tegelijkertijd is het ook heel persoonlijk. Dat is hopelijk ook in de documentaire terug te zien,’ zegt Lilian. 

Die persoonlijke benadering is wat de film zijn kracht geeft. ‘Tijdens het interview met Titia had ik zelf echt een brok in mijn keel. Als journalist helpt het soms om je af te sluiten, maar ik denk dat je bij een menselijk verhaal ook je menselijke kant moet tonen. Juist dat oprechte contact zorgde ervoor dat Gaston en Titia zich durfden open te stellen.’ 
 

 Samenwerken in vertrouwen 

Evie en Lilian begonnen de minor CampusDoc zonder elkaar te kennen. Hierdoor duurde het eventjes voordat ze de juiste draai vonden, maar uiteindelijk verliep de samenwerking soepel. ‘We waren gestart met een ander onderwerp, maar toen dat wegviel, hadden we al wel ervaring opgedaan samen,’ vertelt Lilian. ‘Toen we aan Gedragen begonnen, was er een duidelijke taakverdeling. Ik deed het camerawerk, Evie het geluid. We spraken af dat we elkaar de regie gaven over onze specialismen.’ 

‘Ik zou het denk ik volgende keer wel met een iets groter team willen doen. Ik heb in deze film alles zelf gefilmd op de dronebeelden na. De dronebeelden zijn gemaakt door mede-student Storm Schat, die dat echt geweldig heeft gedaan’, vertelt Lilian. ‘Alles is ook constant met maar een camera gefilmd, dat was in de edit echt een helse klus omdat je gewoon veel minder speling hebt. Ook denk ik dat het sowieso fijn is om met een team te werken waarin iedereen een eigen specialisme heeft.’ 

 ‘We hadden beiden helemaal niet verwacht dat we zouden winnen. Evie kon helaas niet bij de prijsuitreiking zijn, omdat ze op vakantie is, dus ik had haar een appje gestuurd en daarna hebben we even gebeld,’ vertelt Lilian. ‘Evie reageerde ook super enthousiast en trots.’ 
 

 Een pad door het verdriet 

Een van de krachtigste scènes is die waarin buurtbewoners samen werken aan het wandelpad. ‘Dat was een van de weinige scènes waarvan we wisten: die móet blijven. Het laat zo goed het gemeenschapsgevoel zien. De beelden zijn op één dag geschoten, onder werkelijk alle weersomstandigheden, van hagel tot felle zon, wat het tot een creatieve uitdaging maakte om het eruit te laten zien als één moment.’ 

Respect voor het onderwerp en de mensen die centraal staan in de film was voor Lilian essentieel. ‘Ik heb me van tevoren verdiept in hoe rouw eruit kan zien. Tegelijkertijd wilde ik dicht bij mezelf blijven. Aan het begin hebben we afgesproken dat alles gevraagd mocht worden, maar dat Gaston en Titia altijd konden aangeven als iets te ver ging. Dat zorgde voor een open communicatie.’ 

Wat betreft Lilian komen er in de toekomst nog meer documentaires: ‘Ik denk dat ik als journalist vooral verhalen wil vertellen waarvan het belangrijk is dat het ze verteld worden, dat het publiek op de hoogte wordt gesteld. Documentaire is daar denk ik een heel geschikt medium voor: documentaires zijn vaak vrij toegankelijk, waardoor je een groot publiek kunt bereiken met het verhaal. Dus in de toekomst komen er vast nog meer documentaires aan, maar hopelijk kan het dan in een iets groter team, zodat het filmen en monteren iets makkelijker wordt,’ grapt Lilian.