14.15 zondagmiddag, op het pleintje: ‘Rustig broer, dat zijn mijn tatta boys, die zijn chill, ze mogen meedoen.’ ‘Grau ‘m, grau ‘m! Niet janken sukkel, sta op, sta op, niks aan de hand.’ ‘Wejoo, die billie gaat leip veel pijn doen kill, je gaat bloedennnnn.’

16.30 zondagmiddag, thuis, uitkijkend op hetzelfde pleintje:

Foto: Ben Krewinkel

‘Maak jij lekkere hapjes, ik heb kaas gekocht, toastjes, Spaanse ham en kook ff een eitje. Wintersport is trouwens geboekt hoor. We gaan de dag na Kerst. “Hee hee, zo praat je niet tegen je broertje! Lief doen!’

Mijn kinderen groeien op in veel werelden. De wereld van het pleintje in Amsterdam-West bij hun vader, de wereld bij hun moeder thuis in de Jordaan. Het wereldje op een elitaire Montessori lagere school. En de wereld op de voetbalclub, waar al deze werelden nog het meest samenkomen.

En zoals het begin van deze column al deed vermoeden, komen deze werelden niet echt overeen. Beter gezegd, die lopen ver uiteen. Nu wacht je natuurlijk op een uitleg waarom de ene wereld beter is dan de andere, en hoe ik mijn kinderen daar naartoe probeer te dirigeren. Ik ga je teleurstellen. Ik wil dat mijn kinderen zich in alle werelden kunnen handhaven.

Zoals de judocoach (best een fijn wereldje trouwens) het laatst mooi omschreef: thuis hebben we allemaal onze eigen regels, normen en waarden en die proberen we aan onze kinderen over te dragen. Maar daarbuiten in het een jungle en in die jungle gelden andere regels. Niet beter, maar anders, en kinderen moeten leren dat de regels van thuis soms niet werken. Om ook in die jungle hun plek te veroveren.

Datzelfde geldt voor al die eerstejaars SVJ studenten die in september ons gebouw binnenstroomden. Stuk voor stuk individuen met een andere achtergrond. De een 16 jaar en vers van de HAVO, de ander na twee uitgeprobeerde studies al dik in de 20. Uit de grote stad of Lutjebroek (ja, dat dorpje bestaat echt in Noord-Holland). Ook zij moeten leren dat er in deze nieuwe wereld andere regels gelden. En dat niet alleen. Ook als journalist moeten zich leren redden in weer tal van andere nieuwe situaties.

Want in de hyperlocal in het eerste studiejaar gaat het er anders aan toe dan op het Binnenhof in het tweede jaar of het derde jaar bij het Europarlement in Brussel. Je raadt het al: a whole different ballgame. Een slimme journalist vindt net als een slim kind in al deze werelden de weg. Dat kunnen ze dan maar beter vroeg leren.