Michaela zit samen met haar familie in het vliegtuig naar Parijs. Niet om de Eiffel toren te bezoeken, maar om een het volgende vliegtuig naar Zuid-Afrika te nemen. Zo’n overstap is niet ideaal, maar veel opties hadden ze verder niet. Niemand zag het overlijden van oma aankomen. Het voelt voor Michaela nog steeds niet echt. Ze kan tijdens de vlucht aan niets anders denken. De tijd tikt langzaam op haar telefoon voorbij terwijl het vliegtuig een zachte landing maakt. Huh is het al zo laat? Onze tweede vlucht gaat bijna! Nog nooit heeft Michaela haar familie zo hard zien rennen. Wat gebeurt er als ze deze overstap missen? Zijn ze dan nog op tijd voor de begrafenis? Michaela haar wangen beginnen te gloeien en de zweetdruppels vliegen van haar gezicht af tijdens het rennen. Godzijdank er staan nog twee stewardessen bij hun gate. Ze vertellen haar dat ze het al zo opmerkelijk vonden dat er een familie van 5 ontbrak. Met een opgelucht gevoel stapt Michaela het volgende vliegtuig naar Kaapstad in. Een walm van zweetgeur hing er boven de familie. Het maakt haar allemaal niks uit, ze hebben het gehaald.
De vlucht van 11 uur is een emotionele rollercoaster. Michaela heeft erg veel zin om haar familie weer te herzien, maar er ontbreekt nu een belangrijk deel; haar oma. Michaela dwaalt af en denkt aan de telefoongesprekken die ze met haar oma had. Als de een i love you zei, zei de ander i love you more en zo bleven ze dan een hele poos doorgaan. Oma eindigde de strijd altijd met i love you to infinity and beyond. Michaela zag haar oma als een safe space, een warmhartige plek waar ze haar ei kwijt kan. Nu haar oma er niet meer is, is ze slechts een stem in haar hoofd. Een stem die vertelt dat ze oneindig veel van Michaela houdt.
De vlucht zit er bijna op. Ze kan niet wachten om te landen in Kaapstad. . De laatste keer dat Michaela in Zuid-Afrika was, was ondertussen alweer anderhalf jaar geleden. Haar gezin vloog over om kerst te vieren met de familie. Voor het eerst was de familie weer herenigd tijdens de feestdagen. Michaela is normaal gesproken geen kerst fan. In Nederland vindt ze het lastig dat iedereen om haar heen kerst kan vieren met hun familie en zij niet. Als familiemens doet dit haar veel. Dat ze nu kerst kon vieren met haar familie betekende dus heel veel voor haar. In tijden had ze zich niet zo gelukkig gevoeld. Michaela merkt dat ze begint te glimlachen bij het denken aan deze herinnering. De stewardess roept of iedereen zijn gordel om wil doen en de tafels in wil klappen. Ze gaan landen.
Het was de bedoeling dat het gezin in een appartement zou overnachten. Door alle vertraging die ze in het vliegtuig hebben opgelopen, is dat nu geen optie meer. De sterren stralen aan de hemel en de maan zorgt nog voor een beetje straatverlichting. Het is al laat. Michaela’s vader komt met het goede nieuws dat ze deze nacht bij opa en oma mogen logeren. Michaela wil blij zijn maar is geïrriteerd. Eerst de overstap, daarna het appartement, kan het nog erger? Na een warm onthaal van opa en oma kruipt Michaela meteen haar bed in, met de hoop dat de dag snel voorbij is.
Een uur later schrikt Michaela abrupt wakker. Ze hoort het geluid van piepende banden in de straat. Het klinkt als een soundeffect dat gebruikt wordt in films. Niet veel later wordt de rest van de kamer ook wakker. Ze slaapt op de kamer met haar broer en zusje. Het is stil. Plotseling klinken er schotgeluiden. Drie onwijs harde schoten. Michaela heeft het gevoel dat ze droomt. Komt dit door vermoeidheid? Gebeurd dit echt? Nu wordt ze pas echt wakker. Ze voelt zich angstig. Er wordt geschoten in de straat van haar opa en oma. Iedereen is er stil van. Het geluid van zware ademhalingen druist door de kamer. Bij niemand dringt het door wat hier zonet gebeurde. Waarom zegt niemand iets? Is dit dan een droom? Michaela twijfelt of ze de rest van de familie wakker moet maken. Ze wil haar familie niet onnodig bang maken. Zij hebben tenslotte ook een lange reis achter de rug. Uit het raam kijken durft ze niet. Ze weet wel beter dan dat. Stil en verward ligt ze in haar bed.
Een uur gaat voorbij, eindelijk lukt het Michaela om in slaap te komen. Ze schrikt weer wakker. Het alarm gaat af. Niet die van de wekker, maar van opa’s auto. Opa heeft een turquoise BMW met leren bekleding. Toen Michaela klein was vond ze het fantastisch om in zijn auto te zitten, ondanks dat haar billen eraf branden door de warme bekleding van de auto. De hele familie is wakker geschrokken. Dit keer kijkt Michaela wel door het raam. Buiten staan twee mannen met zwarte kleding en een koevoet in de hand. Gaat deze dag dan nooit voorbij? Michaela hoort kort erna gerommel op de gang. Opa is ook wakker. Hij stormt woest naar beneden en pakt de eerste beste golfclub die hij kan vinden. De deur wordt opengesmeten. De inbrekers schrikken van de felle reactie van opa. Hij begint dingen te schreeuwen als: ‘Waag het niet om terug te komen! Als je een auto wil moet je werken voor je geld’. Het schreeuwen lijkt te werken. Opa de vogelverschrikker jaagt de kraaien weg. De inbrekers vluchten snel de straat uit. Toen de show voorbij was kwam opa op zijn gemak binnen. Nog net niet met de krant in zijn hand. Hij ziet de geschrokken gezichten van zijn familie. Michaela begrijpt niet hoe haar opa zo rustig kan blijven na wat er net gebeurd is. Iedereen gaat langzaam weer terug naar zijn eigen kamer. Opa maakt een rondje door het huis. Eerst langs de kamers om iedereen gerust te stellen met zijn warme en heldere stem. Michaela voelt zich beschermd met haar opa in de buurt. Als laatste controleert hij of alle deuren en ramen goed dicht zitten. Het geluid van de sloten rinkelt door de woonkamer, alles zit weer goed op slot.
De volgende ochtend zit Michaela aan de ontbijttafel. Heeft ze dit nou allemaal gedroomd of is deze nacht echt gebeurd? Voorzichtig probeert ze over vannacht te beginnen bij haar familie. Die bevestigen al snel dat ze niet gek is en dat het inderdaad een hectische nacht was. Iedereen vertelt openhartig over zijn perspectief van de avond. Michaela vindt het prettig om erover na te praten met haar familie. Deze nacht heeft namelijk veel indruk op haar gemaakt. In tegenstelling tot haar grootouders. Haar opa en oma waren niet eens zo geschrokken. Opa vertelt dat er in de buurt van het huis zich een aantal gangs hebben gevestigd. ‘Dit gebeurd wel vaker’. Zo geruststellend vindt Michaela dit niet. Opeens realiseert ze zich in wat voor gevaarlijke omgeving haar opa en oma zich bevinden. Een nachtje blijven slapen klinkt opeens een stuk minder aantrekkelijk. Michaela probeert ondertussen haar croissant op te eten. Gisteren leek er geen eind aan de dag te komen. Ze is blij dat de zon weer is opgekomen en een nieuwe dag is begonnen.