Middelbare school
*Ping ping* klinkt het in de verte, het komt dichterbij, maar er is niks te zien. *Ping ping* Het zou nu wel bijna binnen handbereik moeten zijn. Ineens komt er een bak licht uit het niets de kamer in. Nova knijpt haar ogen snel dicht, ze hoort iemand binnen lopen. Het zal vast haar moeder zijn, maar ze kan nog even niet de moed bij elkaar rapen om haar ogen te openen. Ze hoort het piepende geluid van de deur die zachtjes weer dichtgaat. Voorzichtig kijkt Nova door haar knijpende ogen. Veel verder openen dan een haarsprietje lukt nog even niet. Ze ziet wazig een zwart rechthoekige vorm liggen naast haar op haar bed. *Ping ping* Haar telefoon! Het is kwart voor zeven in de ochtend en dringend tijd om op te staan. Over een dik uur moet ze op de fiets zitten naar school, het is maar tien minuutjes fietsen. Wat heeft ze een hekel aan fietsen. Maar ze moet zich ook even mentaal voorbereiden op weer een nieuwe schooldag. Nova schuift de met donsveren gevulde deken van zich af en zet een voet naast haar bed. “Kom op, Nova, niet zo aanstellen, zo erg is school ook weer niet.” Haar tweede voet volgt en voor ze het weet staat ze op.

“Half acht?!”, hoe kan de tijd ineens zo snel gegaan zijn? Ze heeft nog niks gedaan behalve haar tanden gepoetst. Ze trekt haar kledingkast open en zucht, wat moet ze aan? De laatste weken van de middelbare school zijn aangebroken, wat betekent dat ze er wel een beetje volwassen uit moet zien, maar al d’r kleding is stom en kinderachtig. Ze trekt een truitje uit de kast, die zou nog wel moeten kunnen werken, een mooie dunne groene stof. “Pfff, staat niet.”, ze besluit het achter in de kast terug te gooien. Het wordt een dikke grote trui, het is tenslotte nog april, dat kan dus nog prima. *Ping ping* Acht uur, ze doet haar telefoon in haar handtas en pleurt er wat boeken in, waarschijnlijk niet de goede, maar ja ze kan vast wel meekijken met haar vriendinnen.

Onderweg naar school voelt Nova de warme zonnestralen branden op haar gezicht, het is echt lente aan het worden. “Nova! We gaan een terrasje pakken straks na school, zin om mee te gaan?” Shit, ze zou wel willen, maar ze moet echt naar huis om te eten en daarna te trainen. “Ahh, leuk! Maar ik moet handballen vanavond!” Ze krijgt geen reactie terug, zouden ze het niet begrijpen? Handballen is d’r passie, zodra ze die zou laten vallen zou ze niet weten wat ze verder moest. Ze loopt achter haar vriendinnen aan, wetende dat zij morgen leuke verhalen te vertellen hebben waar Nova niet over mee kan praten. Ze voelt zich niet buitengesloten, maar 100% onderdeel van de groep voelt ze zich ook niet.

Studeren
De wekker gaat, Nova staat meteen naast haar bed. Half zeven in de ochtend, over een uur moet ze in de trein zitten, dus ze moet opschieten. Zo handig dat ze amper hoeft na te denken wat ze aandoet, ze trekt haar kastdeuren open en trekt er een joggingpak uit. Vandaag gaat ze weer de hele dag sporten op school. Ze heeft van haar passie haar studie gemaakt: ze wordt gymdocent. Eenmaal op school herinnert ze zich wat ze er zo lastig vindt: iedereen is slank en atletisch. Haar handbalschoenen heeft ze vorig jaar in de ijskast gezet en ze merkt dat het op haar gemoedstoestand inspeelt. Ze neemt in de pauze een broodje in de kantine, maar ze krijgt meteen een schuldgevoel. Ze vergelijkt zichzelf met anderen en dat komt niet overeen, ze vindt zichzelf voller dan de rest.

Eenmaal thuis ploft ze neer op de bank, naast haar ouders in de hoek. Ze kijken hoe het nationale handbalteam zich probeert te verdedigen tijdens het WK. De bel gaat, haar vriendin staat aan de deur, ze komt een drankje doen en ploft ook neer op de bank bij Nova’s ouders. “Hoe is het op school?”, vraagt Nova’s moeder. “Ik heb er wel moeite mee”, antwoordt Tess. “Ik heb eigenlijk helemaal geen zin meer om naar school te gaan, maar ja, we moeten een papiertje hebben hè?” Tess is al vriendinnen met Nova sinds de middelbare school. “Hoe is het op het werk?”, vraagt Tess aan Nova’s moeder. “Druk, er was deze week weer een kind dat onder zijn toetsen probeerde uit te komen. Maar niet onder mijn toezicht hoor!” Nova’s vader valt in slaap onder het kijken van een talentenjacht op televisie. Ze besluiten naar bed te gaan. Tess: “Noof, wat is? Je bent zo stil?” “Ik weet niet, ik ben nu zo’n anderhalve maand aan het afvallen en ik realiseerde me dat ik niet tevreden met mezelf ben en me continu met jullie vergelijk. Ik voelde me laatst op vakantie echt dik naast jou.” “Dat is toch totaal niet nodig, lieverd? Je bent hartstikke knap!”, geeft Tess geschrokken aan. Het is lief, maar het verandert totaal niet Nova’s gevoel.

Werken
Die bout wekker, ze gooit hem nog een keer door de raam, zo klaar met dat ding. Vroeger dacht ze nog dat ze zo’n zin had in het werkleven, lekker vastigheid en geld verdienen. Wist ze toen maar wat ze nu weet, helemaal niks leuks aan dat werkleven: een beetje kinderen vertellen hoe ze rondjes moeten rennen. Gaat ze de auto pakken of loopt ze? Het is tenslotte alleen de weg over steken, dat kan ze eigenlijk met de auto niet maken. *Ping ping* Sinds kort is ze aan het daten met een jongen, voor het eerst sinds een lange tijd. Ze vindt hem leuk. Openstellen naar iemand is doodeng, zeker als de laatste keer zo lang geleden is. “Goedemorgen lieverd! <3” Ze merkt dat haar wangen wat warmer worden en begint te lachen, dat begint haar dag toch meteen goed. “Shit, ik begin gevoelens te krijgen.”, denkt ze. En hij vindt haar echt leuk, hoe dan? Zou dit het dan zijn?

… Het is half acht en Nova wordt wakker van haar wekker, rustig dit keer. Ze pakt haar telefoon. Niks, geen appjes. Zodra de avond nadert stuurt ze zelf een berichtje: “Heyyy, hoe is het? Leuke dag gehad?” Ze besluit te gaan slapen.

Het is half acht en Nova wordt wakker van haar wekker, rustig dit keer. Ze pakt haar telefoon. “Goedemorgen, mijn dag was prima, die van jou?” Nova krijgt een slecht gevoel in haar buik, meestal geen goed teken. Waarom laat hij ineens zo weinig weten? Van alles naar niets in nog geen enkele dagen tijd. Ze voelt een warme traan over haar koude wangen rollen, de raam staat open, het is koud, ze kruipt nog even onder de warme donsveren deken.

Het is half acht en Nova wordt wakker van haar wekker, rustig dit keer. Ze pakt haar telefoon. Niks. Behalve haar foodtracker die aangeeft dat ze gisteren te weinig heeft gegeten. Haar vriendinnen gaven aan dat ze bang waren dat ze door zou slaan. Ze had een snapchat verstuurd met: “Omdat ik drie stukjes mini pizza op heb mag ik nu nog een paaseitje.” Haar vriendinnen waren hiervan geschrokken en probeerden haar de liefde te geven die ze miste sinds het verdwijnen van d’r date.

Op stap
Nova besluit dit weekend dat ze er even uit moet, even wat anders aan d’r hoofd. Ze appt haar vriendinnen of ze vrijdagavond mee op stap gaan, ze kunnen niet, maar zaterdag wel. Nova vindt dat prima. Ze gaat alvast nadenken wat ze aan wil zaterdag. Ze weet nu al dat ze haar outfit niet leuk genoeg gaat vinden en weet ook niet wat ze die dag moet eten zodat ze geen opgeblazen buik gaat krijgen, dat zou haar outfit dan sowieso verpesten. Als zaterdag steeds meer nadert, begint ze zich af te vragen wie er allemaal zouden zijn. Zouden er mensen zijn die ze kent of helemaal niet?

Het is drie uur ’s middags. Het speelt zo erg in haar hoofd dat ze vanavond op stap gaat met d’r vriendinnen, dat ze zich ineens realiseert dat ze nog niet gegeten heeft. Of was dat onbewust bewust? De enige controle die ze echt lijkt te hebben op haar leven is het controleren van haar voedsel, ze weet precies wat ze binnenkrijgt en ziet hoe ze ervan kan afvallen. Die controle verliest ze zodra er een sociale gebeurtenis is, want wat vinden mensen van haar? Vinden ze haar niet leuk? Is ze wel knap genoeg? Zien ze iets waarvan ze denken dat het anders zou moeten? Als ze toch een keer wat meer eet denken ze dan: “Sow, daar gaat aardig wat in…”? Haar hoofd wordt maar niet rustig. Is op stap gaan überhaupt nog een goed idee? Ze besluit haar masker op te zetten en de beste versie van zichzelf te tonen.

*Ping ping* “Dat was me weer een avond! Snel weer doen!!!”, appt Tess. Nova drinkt een flink glas ijskoud water en staat op. Sporten! Ze moet vier/vijf keer in de week sporten, anders heeft ze het gevoel dat ze faalt. Haar hoofd komt tenminste tot rust als ze in beweging is, ze kan niet meer omgaan met die continue strijd in haar hoofd. Maar ze realiseert zich dat dat alleen maar tijdelijke oplossingen zijn en dat het haar niks biedt. Haar kleren passen niet meer allemaal en ze kan ook niet al haar ringen meer om: te groot. Ze is zich er bewust van dat er iets goed mis is, maar toch blijft dat stemmetje in haar hoofd. Haar ouders en haar vriendinnen weten dat het beter is om hulp te zoeken, maar ze wachten af totdat ze er zelf klaar voor is. Zij moet die stap zetten.

Hulp
De wekker gaat, het is half 8, Nova staat op en loopt naar de spiegel. “Vandaag ga ik de huisarts bellen.” Een drempel waarvan ze wist dat ze die over moest gaan. Ze kan deze week nog terecht. Ze vindt het spannend en appt meteen haar vriendinnen om te vertellen dat ze die stap genomen heeft. “We zijn zo trots op je, je hoeft dit niet alleen te doen. We got you!”, krijgt ze terug. De huisarts verwijst haar door naar een kliniek waar ze op intakegesprek mag komen. Ze hoeft hier niet opgenomen te worden, gelukkig, ze wil namelijk dat haar dagelijks leven er zo min mogelijk onder lijdt en dat zo min mogelijk mensen er van op de hoogte zijn.

Het geluid van de piepende deur die langzaam opengaat maakt Nova wakker. Haar moeder staat in de deuropening. Vandaag is de dag dat ze op intake gaat. Ze kijkt er tegenop en is zenuwachtig, maar ze weet dat dit het juiste is om te doen. Ze staat rustig op, maakt zich klaar en rijdt in haar autootje naar de kliniek. Ze willen alles weten en ze vertelt openlijk. Ergens voelde ze nog altijd dat dit helemaal niet nodig was, want zo erg was het toch helemaal niet? Ze krijgt haar diagnose te horen: atypische anorexia. Anorexia, maar zonder het stereotype beeld van mensen met anorexia. Nova stapt in de auto om terug naar huis te rijden, ze trilt en legt haar handen op haar stuur en begint te huilen. Ze heeft atypische anorexia… Ze beseft het zich niet helemaal. Ze belt met haar moeder en stuurt haar vriendinnen het nieuws wat ze net heeft gekregen. Ze vangen haar op, ze is niet alleen. Nova start de auto en beseft dat ze de rit van haar leven gaat maken.

Wegens privacy redenen zijn de echte namen weggelaten.