Met de muziekmap onder zijn arm zoekt hij naar schoenen. De hoek van de map prikt onwennig in zijn oksel als hij naar zijn eerst gevonden paar rijkt.  ‘Schat! Ik ga! De repetitie begint zo en ik ben al laat door die verdomde schoenen.’ Vanuit de keuken klinkt een andere stem. ‘Ja is goed! Voorzichtig met je stem! En niet te vroeg terugkomen! Ik wil ook m’n avondje rust.’ Mompelend stapt Kees de deur uit. Hij stapt in de lift en voelt iets trekken in zijn keel. Zo klein waren de eerste symptomen. Zo klein dat je ze nauwelijks opmerkt.

Kees las de krant toen hij voor het eerst voelde dat er een hees gevoel ontstond in zijn keel. Het is 2015 als zijn stem niet meer voelt zoals die zou moeten voelen. Bij het avondeten vroeg zijn vrouw nog of hij ziek was. Nukkig had Kees zijn hoofd geschud. Hij klonk alsof hij de avond ervoor langs de lijn zijn longen uit zijn lijf had geschreeuwd. ‘Zal wel overwaaien’, had hij met zijn hese stem tegen zijn vrouw gezegd. Helaas was dit het begin van een lange weg. De heesheid kwam steeds sneller en heftiger. Kees maakte er liever grapjes over. ‘Ja maar lieverd, Dit is geen hese stem. Dit is mijn zwoele stem in een poging om jou te verleiden.’ Zijn vrouw vond het minder grappig. Ze kon hem soms nauwelijks meer verstaan. Als ze hem dan vroeg wat hij zei werd hij boos. ‘Laat maar zitten’, waren dan de woorden die kees maakte met zijn lippen. Geluid kwam er echter niet. Hij zette zijn woorden kracht bij door met zijn hand de gedachte weg te duwen.

In de lift staat Kees alleen. Hij kijkt ernaar uit om de mannen weer te zien. ‘De dirigent Theo zal wel verbaast zijn om mij al zo snel te zien’, denkt Kees terwijl hij bladert in zijn map. Zijn oog valt op het stuk  ‘Tsiti, Tsiti’. Een van de laatste repetities dat hij aanwezig had hij heel erg gelachen over de titel. ‘Zitten we bij de voetbal?’, had iemand gevraagd. De mannen hadden verbaasd  gekeken. ‘Ja, dat vraag je toch altijd aan je buurman bij de voetbal? ‘Zit tie zit tie?” De heren lachte breeduit . ‘mannen?’, riep Theo. ‘Mag ik van jullie alvast beginnen?’ De mannen lijken wel jongetjes op het schoolplein die zijn betrapt op kattenkwaad. ‘Ja natuurlijk!’, mompelde een van de mannen schuldbewust. Kees had niet de grap gemaakt, maar had wel genoten van de gezelligheid. Juist deze gezelligheid had iedereen zo erg gemist tijdens de corona pandemie en de tijdelijke stillegging van het koor. Voor kees is het ook nog een operatie geleden. De lift geeft een signaal en de deuren gaan open. 

De operatie ging heel snel. Hij had geen enkel moment pijn gehad. Om 10 uur was hij al in het ziekenhuis en om half 3 zou hij gehaald worden voor de operatie. De narcose werkte snel in en de operatie ging voorspoedig. ‘De tumor lag vooraan en we konden er van binnenuit heel goed bij. Hierdoor zal er niks te zien zijn aan de buitenkant’, vertelde de arts toen Kees om 4 uur alweer bij kennis op zaal lag. ‘Eet smakelijk’, zei de arts. Stom verbaasd had Kees naar de kippenpoot gekeken die op een dienblad lag naast zijn bed. ‘Mag ik al eten dan?’, probeerde Kees duidelijk te maken aan de arts zonder te spreken. De arts leek het probleem niet te zien. Kees vroeg zich af of dat wel goed gaat: zomaar eten door je keel laten gaan waar net is geopereerd. De dagen erna waren bijzonder.  Hij was wel thuis maar hij mocht niet praten. Hij klapte in zijn handen als hij iets wilde zeggen tegen zijn vrouw. Met handen en voeten probeerde hij dan zijn wens duidelijk te maken. ‘Ik begrijp je niet!’, riep zijn vrouw weleens wanhopig. Zingen op het koor leek voor altijd gedaan te zijn.

Kees stapt binnen. Een paar van de mannen staan bij de ingang te praten. Ze zijn blij dat ze hun ‘gevallen broeder’ weer terug mogen verwelkomen. Het Aalsmeers koor bestaat voornamelijk uit ex-kwekers of veilingmedewerkers. Dit verklaart de amicale manier van omgang met elkaar. Hij loopt dieper het gebouw in en komt uit in een oude veilingzaal. Hij gaat zitten en wacht tot de zaal volloopt.  Als Theo binnenkomt ziet hij gelijk dat Kees er weer is. Niet zo gek ook: Kees zit in het midden recht voor de piano. Theo loopt naar hem toe: ‘Jij weet ook niet van ophouden hè? Je blijft maar zingen.’ Kees lacht: ‘Ik ben geopereerd nu hoor! Van de dokter moet ik nu veel zingen en praten om mijn stem te trainen. Mijn vrouw wordt er helemaal gek van.’ Theo lacht en begint aan voorbereidingen van de repetitie.

Na de operatie ging het snel. Bij de arts op de nacontrole mocht hij de zogeheten ‘before & after’ foto’s zien. Alsof hij bij een Beauty Salon zat, haalde de arts een echo beeld van zijn keel voor de operatie tevoorschijn en werd er een beeld gemaakt terwijl hij daar zat. Met verwondering zat kees daar met het apparaatje in zijn mond. ‘Dat ze dat allemaal kunnen he? Geweldig leuk!’, had hij na afloop tegen zijn vrouw gezegd. Zijn vrouw zuchtte. Kees moet zijn stem nu veel trainen. Dus hij zingt onder de douche, praat met de huispapegaai en vertelt haar over van alles en nog wat. ‘Fijn dat je stem weer terug is en ik niet meer naar je gebarentaal hoef te kijken’, had ze in de auto terug gezegd.

Trots zit Kees in een veilingbankje. Hij valt op in zijn knalrode trui. De zaal heeft wat weg van een collegezaal, maar is vroeger een veilinghal geweest. Op de eerste rij houdt Kees zijn tafeltje vast.‘Ga niet te luid!’, roept Theo en hij doet het voor iedereen voor: ‘Bariton! Bassen! Tenoren! Con Amore staat nu klaar. En biedt u een klankboeket.’ Kees hapt naar adem en zet spanning op zijn buikspieren. Zijn keel slaat dicht voor hij er geluid uit krijgt. Opnieuw haalt hij adem. Zonder na te denken zet kees in. Zijn stem klinkt onwennig, maar hij klinkt wel. Eindelijk zingt hij weer! Natuurlijk had hij tijdens zijn revalidatie ook veel gezongen, maar met het hele koor is het toch anders. Negen maanden geleden kon hij alleen maar hese geluiden uitbrengen en nu zingt hij weer! Hij tuurt naar zijn bladmuziek en probeert bij te blijven terwijl het koor door zingt. Ondertussen voelt Kees weer hoe het was om te zingen in een koor. Het maakt hem trots dat hij er toch weer is.

Het is even wennen voor Kees. ‘De liefde voor muziek is toch wel gebleven’, denkt Kees. Waar de liefde voor de muziek begon bij de harmonie op de althoorn, leeft die liefde voor muziek voort bij het mannenkoor Con Amore. Hij is blij dat hij weer kan zingen. Tegen het einde van de repetitie slaat de heesheid toch weer een beetje toe op zijn stembanden. Kees heeft vanavond duidelijk zijn stem getraind en dat is voelbaar. Theo komt na afloop even naar Kees toe. ‘Ik ben geplet! Dat een operatie zoals deze zo snel effect kan hebben. Nu pas merk je dat je een hele andere stem hebt dan we altijd hadden gedacht. Je bent een paar jaar geleden afgezakt naar de bas partij toch? Is het niet een idee om weer terug te gaan naar de bariton partij? Je stem past daar beter bij.’ Kees lacht: ‘ de operatie is nog maar negen maanden geleden. Je stem is pas na een jaar volledig hersteld. Eerst maar even afwachten.’