In het buitenland op zoek gaan naar blitse sportwagens of zeldzame uitvoeringen van auto’s. Nick Broersen doet het als hij op vakantie gaat. Immers de knal rode Ferrari’s zien er beter uit in de eeuwenoude straten van Milaan dan op een regenachtige dag in Nederland.

Het is hartje zomer 2018 als de dan zeventien jarige Nick zijn spullen vroeg in de ochtend bij elkaar zoekt in zijn tent. Vandaag gaat hij in zijn eentje, van de camping bij het Gardameer waar hij samen met zijn ouders verblijft, naar Milaan. In Milaan is namelijk Gumball 3000, het auto event wat Nick die dag zou bezoeken. Heel stilletjes opent hij de tent van zijn ouders en fluistert “Ik ga”. Terwijl zowel zijn moeder als vader nog in hun slaaproes bevinden murmelt zijn moeder, “doe je voorzichtig en laat je af en toe wat van je horen.” Nick is eigenlijk al met zijn hoofd bij de trein die hij moet pakken, maar weet toch nog een “Tuurlijk mam” eruit te persen. Snel neemt hij de benen naar het treinstation, want de trein moet gehaald worden.

Terwijl hij in versnelde pas over de camping loopt bereikt hij net op tijd de bushalte, die dichtbij de camping ligt. Nick ziet in de verte de rammelende Italiaanse bus aankomen. Eenmaal bij de halte stapt hij in en koopt hij een kaartje. Dat was niet makkelijk, want de buschauffeur spreekt amper Engels.

Het mag dan wel weekend zijn, maar na uitgestapt te zijn hij hoort het geroezemoes van het station dichterbij komen. Terwijl er in zijn oor een krakerige speaker op een onverstaanbare Italiaanse manier begint te blèren is Nick op zoek naar zijn perron. Het station is een doolhof van stinkende gangen en donkere afslagen. Met het zweet al druppelend van zijn voorhoofd weet hij zijn juiste perron te vinden en springt snel de trein in. Deze stond namelijk al op het punt van vertrekken.

Binnen in de trein zorgt de airco voor wat verkoeling. Nick vindt snel een vrij plaatsje en kan eindelijk even op adem komen van zijn vroege tocht. Hij pakt zijn telefoon vanuit zijn zak, zet zijn gedownloade serie aan en dan begint de trein met rollen.

Eenmaal aangekomen in Milaan, stapt hij uit op het ‘La stazione Centrale di Milano’. Hiermee is Nick meteen in hartje van de stad en als hij de trein uitstapt komt er een klap warmte in zijn gezicht. Omdat het event pas later op de dag begint en Nick rond het middaguur al in de stad is, gaat hij op pad. Na een kort ritje in de ouderwetse metro van Milaan komt Nick uit bij Piazza Duomo. Hier staat de geweldige kathedraal van Milaan, waar in 1386 de eerste stenen voor gelegd werden, maar daarvoor komt Nick niet.

Struinend door de straten appt Nick naar zijn moeder. “Ik ben er hoor”, waarop hij vijf minuten later reactie krijgt. “Top”. Hij is opzoek naar een bepaald gebied van de stad, namelijk het nieuwe zakendistrict, want daar rijden de gehele dag door peperdure sportwagens. Hij gebruikt hiervoor Google Maps en wanneer een gerobotiseerde stem door zijn oortjes zegt: “over 200 meter sla linksaf”, ziet Nick dat zijn telefoon wel erg snel aan het leeglopen is. Op volle helderheid vind hij toch de weg naar het hotel dat hij graag wilde bezoeken, omdat daar een speciale Pagani Zonda stond.

Daar aangekomen verschijnt er een melding in het scherm, “batterij bijna leeg 10% batterijlading over”. Nick denkt bij zichzelf, het duurt vast nog even voordat hij uitvalt en loopt de parkeergarage in. Daar staat in vol ornaat de auto waarvan hij droomt om er ooit in te rijden. Na heel wat foto’s geschoten te hebben gaat hij door naar zijn volgende locatie. Lopend door de verbluffend hete straten komt hij er achter dat zijn telefoon het toch heeft begeven en dat hij toch al een tijdje niet meer bereikbaar is geweest. Alleen gaat het maken van foto’s en spotten van auto’s voor zijn eigen bereikbaarheid en dus stapt hij de volgende parkeergarage binnen. Uiteindelijk bedenkt hij toch dat het misschien wel handig is om iemand te kunnen berichten of te bellen als er iets is en dus stapt hij een peperduur chique hotel binnen. Na een kort gesprek met de aanwezige portier krijgt hij het voor elkaar dat zijn telefoon daar aan de oplader kan en dat de portier er wel op wilt letten. Hierdoor kan Nick verder met zijn avontuur en is hij straks weer bereikbaar.

Het snel even kort opladen loopt toch iets uit. Na het afgeven van zijn telefoon gaat hij namelijk weer door de stad zwerven. In zijn hoofd had hij het idee om na een halfuur terug te keren, maar dat halfuur wordt een uur en loopt zelfs verder uit tot twee uur. Met handen en voeten gebaren weet Nick op straat te vragen aan een Italiaan hoe laat het is en dan bedenkt hij bij zichzelf, “shit, wat moeten ze op de camping wel niet denken.” In een hoger tempo dan eerder met het zweet overal druipend komt Nick weer aan bij het hotel. Snel overhandigt de portier zijn telefoon terug, maar dan ziet hij dat de oplader niet goed gewerkt heeft en dat zijn batterij gestopt is bij 10% met opladen. Op de laagste stand van zijn helderheid in de brandende zon ziet hij veel gemiste oproepen van zijn moeder en appjes zoals “Alles oké?”, “Hallo, leef je nog?” Snel reageert hij met een kort appje dat alles goed gaat en dat hij op weg gaat naar het event. Snel komt er een reactie: “Gelukkig wij begonnen ons al zorgen te maken.”

Na een teken van leven gegeven te hebben haast Nick zich weer uit de gekoelde airco lobby van het hotel en gaat weer op weg naar het Piazza Duomo, de plaats waar hij eerder die dag al eens was gaan kijken. Als hij de kathedraal in de verte ziet opdoemen merkt hij, dat het al een stuk drukker is dan eerder op de dag. Het ziet zwart van de mensen en veel plaatsen vooraan bij de dranghekken zijn al ingenomen. Als Nick zijn plaatsje heeft gevonden, een plek waar hij goed overzicht over het plein heeft en ook mooie foto’s kan schieten, is zijn telefoon weer leeg. Inwendig vloekt hij er op los, maar hij kan er op dit moment niets aan doen.

Dan verschijnt er een wat jongere Italiaan naast hem en na een kort gesprek blijkt deze jongen de redder in nood voor Nick. Hij heeft namelijk een powerbank op zak en heeft geen probleem om deze aan hem uit te lenen. Het event is onderhand begonnen en de focus gaat van zijn telefoon naar zijn passie, de auto’s die langs komen. Van een Porsche 918 Spyder tot aan Rolls Royce, ze komen allemaal voorbij en maken ongelofelijk veel herrie. Onderhand schiet hij al aardig wat mooie plaatjes, maar in zijn ooghoek ziet hij telkens zijn telefoon overgaan. Dit gebeurt niet één keer, minstens vijf keer blijft de telefoon van Nick overgaan.

Als het even wat rustiger wordt neemt hij toch op.

 

“Nick, Nick waar ben jij?”, klinkt het geschrokken over de telefoon.

 

“Hi mam, ik ben nu bij het event. Alles goed hoor, telefoon blijft alleen leeglopen”, antwoord Nick op een rustige toon.

 

“Ik ben helemaal ongerust. Blijf je trouwens ook wel letten op wanneer de laatste trein teruggaat, dat is al bijna”, zegt zijn moeder.

 

Op dat moment ziet hij de tijd en kapt snel het gesprek af. “Nee, vergeet ik niet”, kapt hij snel het gesprek af. De Italiaan naast hem ziet het bedenkelijke gezicht van Nick en vraagt wat er aan de hand is. Nadat hij heeft uitgelegd dat hij eigenlijk vrij snel weg moet, maar dat eigenlijk helemaal niet wilt, komt de Italiaan met een idee.

Na een korte uitleg waar de camping van Nick ligt stelt de onbekende jongen voor hem terug te brengen als het event af is. Dat hoeft hij niet twee keer te zeggen tegen Nick, die snel reageert en volmondig “ja!” zegt. Snel maakt hij een foto van de Italiaan, stuurt deze naar zijn moeder en zegt “Hij brengt mij thuis, als ik niet thuiskomt is hij de schuldige”. Zijn al bezorgde moeder, wordt hier niet onbezorgder van en stuurt een berichtje terug die luidt als: “Hoe bedoel je, is dit wel een goed idee?”

Nick wilt eigenlijk zijn focus weer verleggen op het event en stuurt terug, “Ja mam, ik heb nog geen zin om weg te gaan en dus brengt hij mij thuis met de auto.” Dat zou het laatste zijn wat hij zijn moeder zegt over zijn telefoon.

De uren verstrijken en wanneer het donker is en de klok een uur of elf tikt, besluiten de twee dat het wel tijd is om te gaan. Nick ziet na een korte wandeling een wat oude sportwagen staan en ziet de lichten knipperen dat het slot van de auto gaat. Voor hem staat een Alfa Romeo Mito.

“Sportief wagentje”, brengt Nick uit.

 

De Italiaan krijgt een glimlach op zijn gezicht en zegt: “Dankjewel! Zullen we ook gaan kijken hoe hard ie kan en of we de andere sportwagens kunnen bijhouden.”

 

Nick schiet ook in de lach. “We kunnen het altijd proberen, maar of het gaat werken weet ik niet. Daarbij moet je altijd uitkijken dat dit soort wagens er niet zomaar mee ophouden en uit elkaar vallen. Daar staan ze toch bekend om”, grapt hij.

 

“Ach dat zien we dan wel”, zegt de Italiaan al instappend.

 

Nick stapt ook in en de motor wordt gestart. Het is zo’n twee uur rijden ziet Nick op de navigatie als de twee het onbekende tegemoet  rijden.

Een tijd later komen de twee echt dicht in de buurt van de camping, maar omdat deze een stukje van de verharde weg is stopt de Italiaan naast de weg en laat Nick uitstappen. Dit is op een gevaarlijke plek, want hij moet over de vangrail klimmen en dan nog een stuk teruglopen. Dit doet hij.

Zijn ogen moeten nog even wennen aan het donker als de eerste auto’s voorbij hem scheuren. Zonder licht en een vaag idee waar hij moet zijn maakt Nick wat meer tempo, want echt veilig is de plek niet waar hij rondloopt. Een paar weken eerder waren namelijk precies op de plek waar hij nu loopt twee mensen geraakt door een auto en overleden. De bloemen en kaarsjes staan nog altijd op de plek waar de twee uiteindelijk gevonden werden. Dan in de verte ziet hij het licht van de plaats waar hij moet zijn. Terwijl zijn hartslag wat rustiger wordt voelt hij in zijn zakken en merkt iets op. Hij is zijn portemonnee kwijt.

Snel belt hij het nummer van de Italiaan die hem gebracht had en tot zijn verbazing neemt deze op. Deze ziet ook nog dat Nick zijn portemonnee in zijn auto ligt en zegt binnen vijftien minuten terug te zijn. Hoewel het erg aardig klinkt denkt hij dat het wel eens niet zo kan zijn en dat hij veel belangrijke spullen kwijt kan zijn.

Tot zijn grote verbazing ziet hij echter na twintig minuten een auto afremmen en iemand uitstappen. Hij roept de naam van Nick en wanneer hij naar hem toe snelt staat daar inderdaad de Italiaan die hem zijn portemonnee overhandigt. Erg gelukkig bedankt Nick de Italiaan weer voordat hij nu echt terug gaat de camping op. Daar staan zijn ouders hem op te wachten en die zijn niet erg gelukkig.

“Je had wel dood kunnen zijn”, zegt zijn vader.

 

“We hebben niks meer van je gehoord”, roept zijn moeder zeer bezorgd.

 

“Alles is toch goed gekomen en ik heb zelfs mijn portemonnee teruggekregen”, lacht Nick.

 

Terugkijkend op het verhaal heeft Nick wel wat geleerd. Het was niet de slimste keuze, maar dit keer is het net goed gegaan. Hij heeft sinds dit avontuur elke keer als hij in Italië is, afgesproken met zijn redder in nood en de twee is een goede vriendschap ontstaan. Nick kan in ieder geval, wanneer er naar gevraagd wordt, een mooi verhaal vertellen over de eerste kennismaking tussen de twee.

Kader: Gumball 3000 is een internationale rally race over 4800 kilometer waar allerlei beroemdheden meedoen. Het moet niet gezien worden als race, maar elk jaar loopt het event tegen wat problemen aan. Zo werden in Nederland auto’s in beslag genomen en zijn andere deelnemers hun rijbewijs verloren. In 2018 trok de race van London, naar Domaine De Chantilly, Milaan, Bologna om uiteindelijk te eindigen in Tokyo, Japan.

Coverfoto: Nick Broersen