Als Sasha en haar moeder klaar zijn met eten, klinkt het ineens alsof er een bulldozer het hotel in rijdt. Alles begint te trillen. Het restaurant bevindt zich onder een rieten dak, die voor een groot deel instort. Er klinken aan alle kanten keiharde klappen. Drie mannelijke obers waren onderweg naar tafels met borden en eten. Zij vallen als domino stenen op de grond waarna het eten en de borden op de grond kapotvallen.

Bij de eerste stap buiten staat het zweet al op haar voorhoofd. Sasha sloft de trap af van het vliegtuig en kijkt met vermoeide ogen om zich heen. Hoewel de zon al onder is, is het nog altijd te warm voor een trui. Achter haar blazen de motoren van het vliegtuigen als ventilatoren waardoor haar moeder nauwelijks te verstaan is. “Als we hier oversteken komen we bij bagage check uit,” schreeuwt haar moeder Lisa met enigszins hoge stem. Ze zijn net aangekomen in Denpasar. Sasha is samen met haar moeder naar Indonesië als cadeau omdat ze over is naar 5Havo. Ze is het jaar ervoor blijven zitten, waardoor dit voelt als een wereldprestatie. Haar lange bruine haren plakken al snel aan haar rug vast door het zweet. Zodra ze het door heeft gooit ze meteen haar hoofd naar voren om met een enigszins rommelige paardenstaart naar boven te komen. Haar moeder houdt een taxi aan die ze naar de haven brengt.

Hun hotelkamer heeft twee eenpersoonsbedden en een klein raampje. Het is net zo groot als de gemiddelde Nederlandse studentenkamer, want meer dan de twee bedden past er niet in. Sasha kijkt door het gordijn naar buiten. Het zwembad wordt volop verlicht. Het rieten dak van het restaurant wordt verlicht door zachte lampjes.  Ze zijn vooral vermoeid van de reis. Sasha kijkt op haar telefoon. Boven alle gemiste berichten ziet ze in koeienletters zaterdag 4 augustus, 23:00 lokale tijd staan. In Nederland is het 17u. Ondanks dat het in Nederland nog vroeg is voelen haar oogleden zwaar. Ze gaat in bed liggen en zet haar helderheid op zijn laagste stand. Haar moeder ligt namelijk al te slapen. Als een mopshondje komen er zachte snurk geluiden van haar moeders bed. Snel beantwoord nog ze de laatste berichten voordat ze langzaam in slaap sust.

5 augustus 2018. Na de hele dag op het strand te hebben gespendeerd, besluiten ze in het hotel te gaan eten. Sasha en haar moeder krijgen het hoofdgerecht geserveerd. Als ze klaar zijn met eten, klinkt het ineens alsof er een bulldozer het hotel in rijdt. Alles begint te trillen. Het rieten dak van het restaurant stort voor een groot deel in. Er klinken aan alle kanten keiharde klappen. Drie mannelijke obers zijn onderweg naar tafels met borden en eten. Zij vallen als domino stenen op de grond waarna het eten en de borden op de grond vallen. De borden van het hoofdgerecht waren nog niet opgehaald, deze vallen kletsend op de grond. Er schiet een glasstuk in de enkel van Sasha. Hier heeft ze niks van in de gaten. Ze heeft zich met haar handen vastgeklampt aan haar stoel die verschuift als een waterdruppel op een glazen plaat. Haar knokkels worden spierwit van de greep. Uit angst knijpt ze direct haar ogen dicht. “Laat dit asjeblieft voorbij zijn,” denkt ze bij zichzelf. Ze kan zichzelf bijna niet horen denken door alle angstige kreten die uit mensen hun mond komt.

Na een minuut is het stil. Voorzichtig doet ze haar ogen open. Als ze om zich heen kijkt, lijkt de wereld voor een minuut stil te staan. In de vloer zitten lange dikke schuren. Ondanks dat de elektriciteit is uitgevallen wordt het hotel enigszins verlicht door de laatste zonnestralen die onschuldig door de palmbomen komt. Alsof de wereld aanvoelt dat het eiland wat licht nodig heeft. Het halve restaurant is ingestort en onder het puin gedeelte van het restaurant steken zes benen uit. Bij het zien loopt er een koude rilling over het lichaam van Sasha.

Na een moment stilte de totale paniek uit. Iedereen rent het restaurant uit naar het strand. Op zoek naar iets van hulp. Sasha haar moeder pakt haar hand en trekt haar mee het restaurant uit. “We moeten weg hier,” schreeuwt ze met krijsende stem. Door de trillingen waren er meerdere palmbomen omgevallen. Ze moeten over een palmboom stappen voor ze naar het strand kunnen. Van het receptiegebouw van het hotel is niks meer over. Mensen schreeuwen in het rond, huilen paniekerig naast een stuk wrak. Mogelijk liggen hier dierbare onder. Het enige licht waren brandjes die hier en daar waren ontstaan en de schemering van de zon. In de verte klinken de geluiden van de bouwen die instorten. Het klinkt alsof er overal en nergens bliksem inslaat. De paniek die eerder was wordt erger als er een tsunami alarm afgaat. Iedereen rent als kippen zonder kip verschillende kanten op.  De naschokken houden een paar uur aan.

Direct naast het hotel aan het strand staat een restaurant. Deze is compleet ingestort. Aan de zijkant van het hotel staat een klein jongetje te schreeuwen terwijl hij wijst naar het puin. Onder het puin kwamen twee volwassen benen en twee kinderbenen vandaan. Sasha voelt een brok in haar keel. “Kom Sash, we moeten weg hier,” zegt haar moeder snel.

Nergens is iets van autoriteiten te bekennen. Sasha en haar moeder besluiten terug te gaan naar het hotel. Het gebouw waar alle slaapkamers zitten lijkt intact. Bij het aankomen op de kamer zaten er enkel scheuren in de muren. Verder was de kamer in relatief goede staat.  Evacuatie is nog niet mogelijk. Er komen een aantal boten aan op het eiland met hulpdiensten. Zij behandelen de gewonde. Sasha en haar moeder kunnen niet slapen. Het geschreeuw bleef de hele nacht door gaan.  Als ze in bed liggen voelt Sasha ineens dat haar enkel enorm aan het branden was. Ze pakt haar enkel vast. Haar hand wordt ineens nat. Het is bloed. Doordat ze nu rustiger is voelt ze ineens de glasscherf van het bord uit het restaurant. In de badkamer lag toevallig een EHBO kit. Haar moeder pakt de kit, trekt het glas eruit en hecht de wond dicht. Verpleegkunde studie van een paar jaar geleden komt goed van pas. Het grootste deel van de avond ligt het internet eruit. In de kille ruimte proberen ze nog wat slaap te pakken.

Maandagochtend zijn Sasha en haar moeder bij het opkomen van de eerste zonnestralen al druk bezig met klaarmaken voor evacuatie. Gedurende de nacht hebben ze even internet, waardoor ze weten dat de overheid een aantal reddingsacties organiseert om mensen van het eiland te halen. Met minimale kleding gaan ze naar het strand. Hier lijkt het net een festival door de enorme drukte. Door de menigte heen kan Sasha voor het eerst duidelijk naar het puin kijken. Vrijwel alle gebouwen zijn ingestort. De supermarkt staat nog overeind, maar deze wordt geplunderd door mensen voor een voorraad eten. Bij een visserskade verderop staan twee kleine vissersboten. Sasha en haar moeder weten dat als ze niet op deze boot komen, ze nog een nacht op het eiland moeten  blijven. Als de boot eenmaal opengaat rent iedereen naar binnen. Voordat ze het weten is de boot alweer dicht. Een hopeloos man probeert erin te springen, maar die wordt door de politie overboord gegooid.

Sasha begint te hyperventileren bij het vertrek van de boten. Weer een nacht op het eiland. Ze begint te twijfelen of ze thuiskomt. Na gekalmeerd te worden door haar moeder en andere mensen die niet op de boot komen, besluiten ze om voorzichtig rond te kijken bij de winkels. De reddingsbrigades zijn begonnen met het opruimen van de wrakstukken en zoeken naar lichamen onder het puin. In de verte ziet ze op het strand witte doeken met hier en daar rode vlekken. Ze hoeft niet lang na te denken wat daar onder ligt. Opnieuw loopt er een koude rilling over haar lijf.

De winkel is helemaal leeggeplunderd. Het ziet eruit alsof de derde wereldoorlog is uitgebroken. Overal zaten scheuren in de winkel en iedereen probeert te overleven. Met een knorrende maag lopen ze terug naar hun kamer. Door de naschokken is een stuk groter deel van het gedeelte waar de hotelkamers zijn ingestort. Maar op een magische manier staat hun hotelkamer nog altijd overeind. Toevallig komen ze in de vervallen gang een toerist tegen die naar de boten gaat. De oudere vrouw van ongeveer 50 jaar ziet er gestrest uit. Zonder iets te zeggen geeft ze twee half opgegeten chocoladerepen aan Sasha en haar moeder. Zo hebben ze in ieder geval iets te eten voor de avond.

Dinsdagochtend, 35 uur na de aardbeving, zitten ze op een denderende boot naar Lombok. Daar nemen ze de taxi naar de ambassade die hun vlucht naar huis regelt. Ze hebben nog steeds dezelfde outfit als de eerste dag dat ze gevlucht zijn. Hun haren zitten in de war en ze zitten onder het stof. Alsof ze zonder toezicht van hun ouders buiten spelen. In het vliegtuig krijgen ze namens de crew een warme handdoek om het stof eraf te halen.

Eenmaal aangekomen op het vliegveld worden ze huilend verwelkomd door haar vader en broer. Na een lange omhelzing en een kromme grap van haar broer “of de douches toevallig kapot waren” door hoe ze eruit zien, vertrekt het gezin naar huis. Wat volgt zijn maanden aan therapie  en  een angst om in haar eigen kamer te slapen.