Alle ramen van het lokaal staan op een kiertje, maar de geur van klotsende oksels hangt er nog steeds. De tafels staan als de wagons van een trein achter elkaar en de witte kladblaadjes liggen al klaar. 

Nancy Knepper is een uitmuntende leerling. Ze draagt altijd een grote glimlach van oor tot oor.. Behalve vandaag, want er staat een belangrijke toets voor de deur.

Alsof er honderd naalden in je schouder zitten. Opeens. Uit het niets. Wat het is? Nancy weet het niet. Het stopt niet. De stekende pijn wordt erger. Via haar linker schouder trekt het naar haar linkerzij. ‘Is het warm in dit lokaal?’ vraagt Nancy zichzelf af. Nancy legt haar pen neer en haalt rustig adem.

‘Wiskunde B is gewoon niet echt mijn ding. Ik ben bang voor de docent en heb het idee dat ik het nooit goed doe. Ik weet dat ik deze toets moet halen. Deze telt mee voor mijn eindexamen, dus de druk ligt er op’, vertelt ze.

Het stekende gevoel stapelt zich op en verspreid zich naar het hart van Nancy. Haar ogen knijpen samen. Ze steekt haar hand op. ‘Mag ik alsjeblieft even naar buiten? Ik trek het niet meer’, fluistert Nancy smekend. “Jeetje meis, wat vervelend. Tuurlijk mag je naar buiten. Je mag zo gewoon terugkomen om je toets af te maken”, antwoord de vriendelijke man die zijn ogen meteen weer op de klas richt. Nancy loopt letterlijk als aangeschoten wild het klaslokaal uit. 

De donkerblauwe dop klikt als een magneet op de dunne stabilo pen. De pen raakt langzaam de tafel. De stoelpoten schuiven als schuurpapier over de vloer. Voor de tweede keer vandaag loopt ze het lokaal uit. 

Dan opeens komt dat gevoel op. Haar mond vult zich met speeksel. 

Nancy kijkt om zich heen. 

Nog vijf meter.

Nog vier meter. 

Een zure lucht kruipt in de neusgaten van omstanders. Ze was geen seconde te vroeg. 

 

“Hey, gaat het wel goed?”, vraagt de bhv’er van het lab. 

De lippen van Nancy blijven aan elkaar plakken als lijm. 

“Kom even zitten”.

‘Oké’, antwoord ze. 

“Wil je een kopje thee?”

Je kunt een speld horen vallen. 

“Kun je ons vertellen wat je voelt?”, vraagt een andere bhv’er. 

‘Ik heb pijn. In mijn schouder, in mijn zij en in mijn hart’, antwoord Nancy wanhopig. 

Ze heeft een zwarte emmer op haar schoot. Je weet het maar nooit.

Beide bhv’ers smoezen met elkaar. 

“Het is een examenkandidaat. Zou het een paniekaanval kunnen zijn?

 

Ze zegt het niet hardop, maar haar hersenen draaien overuren. Wat nou als ik nooit meer kan zingen of pianospelen….

 

‘Mola miss’, of te wel de zelfbedachte versie van de zin ‘more than this’. Op het moment dat ze begint met praten komen er al verschillende noten uit de gouden keel van Nancy. Op jonge leeftijd begint ze met zang- en pianolessen. 

Op haar elfde doet Nancy mee aan The Voice Kids. ‘Ik moet nog veel leren, maar dat wil ik juist bereiken bij The Voice. Helaas ben ik niet de gelukkige. Binnen een maand krijg ik reactie. Bedankt voor je deelname, maar het is niet wat we zoeken’, vertelt Nancy.

De zon valt langzaam achter de bomen. De sterren verschijnen aan de heldere donkerblauwe hemel. Het staat zwart van de mensen. Behalve op de verhoging achterin de zaal. Daar staat een zwarte stok met daarachter een slanke, jonge vrouw. Ze ademt rustig in de microfoon. De lichten dimmen. De eerste noten van het lied Young and Beautiful van Lana del Rey galmen door de zaal. Het is een belangrijke avond voor Nancy. Haar middelbare school wil leerlingen helpen bij het ontwikkelen van hun talent. Nancy is een van deze leerlingen. Dit is de eerste keer dat ze voor een grote zaal zingt. 

Opgeven staat niet in het woordenboek van Nancy. Om die reden doet ze nog een keer mee met The Voice kids. Dit keer staat ze er zelfverzekerder in. ‘Ik wil mijn passie voor muziek delen met zoveel mogelijk mensen, daarom doe ik weer mee’, vertelt ze trots. 

 

‘Pling’

 

Er vliegt een mailtje binnen. Ze drukt met de snelheid van Max Verstappen haar telefoon aan en opent het mailtje. Haar mondhoeken kruipen binnen 10 seconden omhoog. ‘Wauw, ik ben door!’, roept Nancy enthousiast. 

Helaas grijpt ze bij ronde twee mis. Het besef dat ze bij de laatste 1500 mensen zit geeft haar toch een trots gevoel. ‘Bovendien ben ik verder gekomen dan de eerste keer, daar ben ik al super blij mee’, vertelt ze. 

In de vierde klas brengt ze het nummer ‘Skinny love’ van Birdy op de piano. De tweede keer dat ze de kans krijgt om op school op te treden.

De mensen in de zaal zitten gevangen als sardientjes in een blik. De vingertoppen van Nancy drukken zelfverzekerd en vol enthousiasme de eerste witte staven in. Af en toe rolt er een noot uit haar mond. Ze kan het niet laten. Ze geniet ervan. Plots gebeurt er iets in de zaal. Alsof iemand de radio uit heeft gezet om ergens op te focussen. Alle ogen zijn gericht op de klanken uit de zwarte vleugel. ‘Zo hey, die is echt goed’, roept iemand links vanuit de zaal.

 

Zes dagen lang voelt Nancy een krampende pijn. Toch is deze pijn niet sterk genoeg om Nancy te weerhouden van haar werk en passie voor muziek. Totdat ze begint te hoesten. Je kunt het een rokershoestje noemen, maar haar moeder neemt het serieus. Ze belt de huisarts op en kan meteen langskomen. Op 28 maart 2019 om 15.19 wordt een foto gemaakt van de longen van Nancy. Haar rechterlong ziet er kiplekker uit. Haar linkerlong ziet eruit als een verfrommeld bakpapiertje dat op het punt staat om de vuilnisbak in te gaan. 

Ze ligt op haar zij. Twee keer snijdt het mes als boter door haar huid. Nancy voelt niks. Ze krijgt een lokale verdoving. Die je ook krijgt bij het trekken van verstandskiezen. Haar linkerlong wordt weer vacuüm getrokken. ‘Het klinkt voor de hand liggend, maar het voelt als een opluchting. Letterlijk en figuurlijk’, vertelt ze.

Nancy draagt haar eigen pyjama. Ze probeert te ontspannen in het witte ziekenhuisbed. Ze kijkt op haar wekker, 1.00. Ze kijkt nog een keer, 2.00. Ze denkt aan haar herstel. Door de operatie in haar zij is het lastig om met haar armen bij de piano te komen. Zingen gaat ook nog niet, want ze mag niks doen. Het herstel duurt zes weken en is voor haar erg frustrerend. ‘Je mag niks, echt helemaal niks. Ik zit zes weken lang in een stoel’, vertelt Nancy met een zucht.

Na het herstel beseft Nancy hoe dankbaar ze is voor het spelen van muziek. Zowel de piano als haar vocale talent krijgt een andere emotionele waarde. Nancy besluit om na de havo haar vwo diploma te halen. In de tussentijd wilt ze nadenken over haar studiekeuze. Ze heeft geen idee wat ze wil worden, maar denkt er wel over na om haar droom te volgen.

Op vakantie gaan naar Curaçao, je tanden in een warme brownie met karamelsaus zetten of voetballen in het Nederlands elftal. Zo voelt het voor Nancy om naar het conservatorium te gaan. Samen met haar moeder stapt ze de auto in op weg naar de opendag in Hilversum. 

‘Je hebt een bepaald beeld, een ideaalbeeld van je droom, maar die komt niet overeen met de werkelijkheid. Ik kijk naar de optredens en spreek met docenten, maar het geeft mij geen goed gevoel. 

Ik vind het gat tussen de eerste en vierde jaars studenten helemaal niet groot. Bovendien besef ik me dat ik van mijn hobby mijn baan ga maken, maar dat wil ik helemaal niet! Ik wil van mijn baan, mijn hobby maken, zodat ik dat altijd wil doen. Ik wil tijd maken in plaats van tijd moeten maken’, vertelt ze.

‘Pff, wat moet ik meenemen naar Noorwegen?’, vraagt Nancy aan een van haar beste vriendinnen aan de telefoon. Ze grijpt naar een stapel kleurrijke shirts in haar kast. Haar ondergoed, sokken en spijkerbroeken liggen al keurig in de koffer. 

‘Ik bel je later terug, doei’, abrupt eindigt Nancy het telefoongesprek.

 

De pijn is terug…

 

Ze loopt nog vrij rustig naar het washok. Daar staan de medicijnen die ze nodig heeft. 

Adem in, adem uit. Rustig blijven..

In een slakkentempo loopt Nancy de trap op naar het kantoor van haar moeder. De deur kraakt als de hand van Nancy de deurklink raakt. 

‘Ik heb weer een klaplong’, zegt Nancy.

“Je ziet ook bleek. We gaan de huisarts bellen”, antwoord haar moeder. 

Er rust een engeltje op de schouder van Nancy. Er is niet alleen plek in het Meander ziekenhuis in Amersfoort, maar op de foto zien we dat de klaplong minder erg is als de vorige keer. Er rust enkel nog de vraag wat gaan we doen?

Ze kiezen voor een nieuwe operatie waarbij ze de long met een soort klittenband vastzetten, waardoor het niet nog een keer gebeurt. Deze operatie duurt drie kwartier en daarna moet Nancy twee dagen blijven. Het herstel duurt acht tot tien weken. Deze herstelperiode is de hel. Ze denkt alleen maar aan haar piano en aan de achterstand die ze oploopt. Voor de tweede keer in een korte periode moet Nancy geduld hebben. 

Haar tripje naar Noorwegen gaat niet door, dus besluit Nancy iets anders te zoeken om te doen. Om die reden begint ze met schilderen. ‘Ik moet toch iets’, zegt ze lachend. 

De gordijnen rollen als een kinderachtbaan voor de ramen. De lantaarnpalen verlichten de donkere parkeerplaats achter het huis. Het is al laat. Een hopeloos gevoel kruipt in de huid van een verdrietig meisje. Haar voeten schuiven haar lichaam vooruit. De trap op. Op zolder liggen de ouders van Nancy al even te slapen. ‘Jongens, het is weer zover…’, vertelt Nancy teleurgesteld.

De witte felle lichten van de spoedeisende hulp schijnen in haar ogen. “We hebben de foto binnen. Het is minimaal, maar je hebt weer een klaplong”, vertelt de longarts die ze herkent van de vorige keer. 

De vorige operatie is goed, maar de ontsteking die zou moeten plaats vinden om het klittenband te laten hechten is niet goed. Nancy is te gezond, waardoor er geen ontsteking is.

Om 3.00 gaat ze met medicatie en een machteloos gevoel naar huis. 

Vijf dagen later wordt Nancy voor de derde keer in drie jaar tijd geopereerd aan haar linkerlong. Door de corona crisis moet iedereen weg uit de kamer. Haar ouders zijn niet welkom. ‘Ik ben bang’, vertelt ze aan de verpleegkundige. De ogen van Nancy vullen zich met vocht. Ze duwt het weg, maar de tranen zijn te sterk. De verpleegkundige pakt haar telefoon en gaat naast haar zitten. “Zullen we anders wat muziek luisteren?”, vraagt de verpleegkundige. 

Inmiddels zijn er vier nachten en vijf dagen voorbij. Het herstel voor Nancy is zwaar. Ze heeft vijf tot tien minuten concentratie voor de piano en voelt zich nog altijd beroerd. Ondanks alle tegenslagen laat ze zich niet van de wijs brengen. Muziek krijgt een nog diepere betekenis. Het liedje ‘Exhale’ van Olivia Rodrigo geeft haar steun in deze moeilijke tijd.

Het begint allemaal bij dat gevoel tijdens die belangrijke wiskundetoets. Het avontuur loopt verder, maar de passie voor muziek is nooit verdwenen. ‘Ik stop nog eerder met school dan met piano spelen’, grapt ze. Of ze haar wiskundetoets nog heeft gehaald? Haar toets was niet alleen voldoende. Haar eindexamen heeft ze afgerond met een 9.7. ‘Everything happens for a reason. You loose some, you win some’, sluit Nancy af.