6 dagen geleden
“Het is echt een kut vakantie, en ik denk dat dit de laatste keer is dat ik mijn vader zie.” Olivia kijkt naar het scherm van haar telefoon. Hij lijkt even vastgevroren aan haar hand, haar vingers bewegen niet. Ze denkt een tijdje na, maar besluit de snap toch naar haar vriendinnengroep te sturen. Het lijkt alsof haar hoofd ieder moment uit elkaar kan springen. Ze is in shock en boos. Een week geleden kwam ze, na een stressvolle reis, aan in Engeland waar haar vader, stiefmoeder Soraya en half broertjes en zusje wonen. Het was er niet anders dan normaal, maar dat veranderde vandaag. 

Vandaag zou ze de kinderen naar een activiteit brengen, alleen. Daar had ze zin in. Quality time met hen spenderen vindt ze leuk, daar was ze ook aan toe. Toen ze klaar stond om de kinderen mee te nemen, stapte haar stiefmoeder ook de deur uit. Ze droeg haar zonnebril, de zon scheen niet. “Je hoeft niet je mond open te trekken oké, niemand hoeft dit te weten.” zei ze tegen haar oudste zoon. Olivia werd onrustig van de gekke sfeer die om hen heen hing. Terwijl ze naar de bus liepen, klampten de kinderen zich aan hun moeder vast. Wanneer Soraya hen voorbij liep, kwamen ze als elastiek weer terug aan haar benen. Wachtend op de bus kwam het hoge woord eruit, als een plotselinge hagelbui op een mooie zomerdag. “Hij heeft me geslagen” zei Soraya. “Wat?” Olivia wist zelf ook niet of ze dat als vraag of opmerking bedoelde. Met stomheid geslagen keek ze haar stiefmoeder aan. Soraya begon te huilen, Olivia sloeg haar armen om haar heen omdat ze dacht dat dat de bedoeling was. Olivia voelde zich een vastgelopen, uitgevallen computer. Een error in haar hoofd. Adem in, adem uit. Pas in de bus kwam er een ander gevoel in haar op. Ze kon niet stoppen met trillen en balde haar vuisten. Nog nooit eerder had ze dit soort gevoelens meegemaakt. Eigenlijk wilde ze meteen de bus uit stormen en haar vader confronteren, maar ze wist dat dat in dit geval niet de juiste optie was. Ik moet mijn rol vervullen, dacht ze bij haarzelf. Ik moet er zijn voor de kinderen en mijn stiefmoeder, totdat ze op vakantie zijn. Daarna zal hij het horen, mijn vader. Hij zal het weten. Pfffsss De deuren van de bus sloten, de wielen begonnen te rollen over het asfalt terwijl Olivia zich klaarmaakte om de rol van haar leven te spelen. 

vandaag: 9.00 uur
De wekker gaat, Olivia opent haar ogen. Adem in, adem uit. Veel nut had die wekker niet, ze was namelijk al lang wakker. Slapen was sowieso al niet een ding geweest dat veel was voorgekomen afgelopen week. Haar lichaam was op, alsof iemand haar in haar maag had gestompt maar dan zes dagen lang. Al die dagen lang voelde ze niks anders dan pure haat voor haar vader, maar ze had haar masker op moeten zetten. Ze moest acteren, haar gevoelens onderdrukken. Tot vandaag, vandaag mag ze alles eruit gooien. Haar plan om haar kaarten goed te spelen is tot nu toe gelukt. Ze gooit de deken van haar af en loopt naar haar spiegel. Twee bruine ogen. Ergens onder de wallen begraven ziet ze die van haar terugstaren. Adem in, adem uit. 

Olivia’s maag knort, maar tijd om te eten heeft ze nog niet. De afgelopen dagen is ze bezig geweest met het maken van een vluchtplan en een plan van aanpak. Ze heeft genoeg geld op de bank staan om morgen een taxi naar het vliegtuig te betalen. Samen met een vriendin heeft ze naar hotels daar in de buurt gekeken, als het nodig is gaat zij die voor Olivia boeken. Wat ze gaat zeggen tegen haar vader weet ze maar al te goed. Na zes dagen doen alsof ze van niks weet, heeft ze genoeg tijd gehad om daarover na te denken. Olivia kijkt naar haar handen, van de nepnagels die ze vorige week heeft laten zetten is niks meer over. Van haar eigen nagels eigenlijk ook niet. Haar ogen branden maar huilen heeft ze niet veel gedaan. Haar emoties staan op nul, overlevingsstand aan. Als Olivia zou stoppen en haar gevoel zou toelaten, weet ze dat ze niet meer kan functioneren. Dit gesprek is het enige dat ze nog moet doorstaan en dan is ze er vanaf, dat weet ze. Adem in, adem uit.

“Je gaat hulp zoeken of ik ga een melding maken.” Zegt ze tegen haar eigen spiegelbeeld, proberend de moed te verzamelen die ze nodig heeft. Olivia kijkt naar haar koffer die al ingepakt naast haar bed staat, daarna checkt ze haar telefoon. De vriendin is up-to-date.Adem in, adem uit. Diep van binnen hoopt Olivia op een goed gesprek, dat alles goed gaat komen. Dat haar vader echt gaat veranderen. Maar ze weet dat de kans groter is dat het tot een grote ruzie leidt en ze hem nooit meer gaat zien. Olivia denkt daarover na, en besluit dat dat oké is. Adem in, adem uit. De deur kraakt als ze hem opent, ze twijfelt terwijl ze op de overloop stapt. Over een paar uur zal haar leven totaal anders zijn. 

Vandaag: 11.00
“Pa, kunnen we ergens over praten, ik wil iets met je bespreken.” Ze kijkt haar vader aan, die begint te dralen. Goed, denkt ze bij zichzelf, hij weet dat dit serieus is. “Ik geef je een kans om zelf te vertellen wat er die dag is gebeurd.” “Ik weet niet waar je het over hebt.” “Je hebt haar geslagen, ik weet dat je haar slaat.” “Ja dus, niet jouw zaak.” Olivia’s maag knort weer, dit keer niet omdat ze honger heeft. Het lijkt alsof iemand een knoop heeft gelegd in al haar ingewanden. Ze wil niet geloven dat dit is hoe hij reageert. Adem in, adem uit. Haar vader zat schuin tegenover haar op de bank maar is inmiddels opgestaan om buiten te roken. Zo makkelijk laat Olivia zich niet kennen. Ze kent alle deuren in dit huis, ze weet waar ze naartoe kan als het uit de hand loopt. 

Olivia draait de volumeknop van haar stem hoger. “Er zijn twee opties die ik je geef, je zoekt hulp of ik maak een melding.” Haar vader kijkt haar aan met een glimlach. “Olivia, bemoei je met je eigen zaken. Dit is tussen Soraya en mij.” Alsof het een spelletje is van wie het meest van plek kan verwisselen, ruilt hij de buitendeur in voor de keuken. Olivia achtervolgt hem. Ze oogt haar opties, een deur aan haar rechterkant waar ze door naar buiten kan. Het blok met messen aan haar linkerkant. “Ik weet dat je dit ook bij mama deed, daarom zijn jullie gescheiden. Ik dacht dat je hier mee zou ophouden maar blijkbaar is dat teveel gevraagd.” “Vraag maar aan je moeder wat er gebeurde op donderdag in Amsterdam.” Inmiddels zou Olivia’s vader haar speeksel op zijn wang kunnen voelen. De volumeknop van haar stem op 100% gedraaid. Haar vaders pupillen vergroten, hij deinst een stukje achteruit. Maar herpakt zichzelf. Olivia trilt, maar niet omdat ze bang is. Het lijkt wel alsof ze drie uur lang achter elkaar in de achtbaan heeft gezeten. Genoeg adrenaline voor een verdovend spuitje bij de tandarts. Haar vader dreigt met slaan en duwt haar, maar Olivia duwt terug. Ze laat de dam openbreken. 

Alle naar beneden gedrukte gevoelens spuiten door de gaten heen en al snel is de hele dam afgebrokkeld. Er is geen grens meer, niet verstoppen, niet inhouden. Ze schreeuwt zo hard ze kan tegen hem, haar stem alsof ze net drie pakjes Marlboro Red 100S heeft gerookt. “Je bent laf, ziek in je hoofd. Ik hoop dat je alleen dood gaat en lijdt.” De krokodillentranen van Olivia’s vader rollen over zijn wangen. Hij probeert in de slachtofferrol te kruipen, maar hij is net zo onschuldig als Roodkapjes wolf. Olivia laat zich niet door hem van haar doel brengen. Ze wil hem breken, dat is haar plan al vanaf het begin. Maar hij is een boomstam en zij maar een kind. In zijn ogen zoekt ze naar compassie en liefde. De liefde die ze wel eens ziet als ze na een lange tijd weer in Engeland aankomt. Ergens vanbinnen zou er toch nog wel iets van een hart moeten zitten, onder al dat zwart. Toch? Olivia weet het niet en als haar vader voor de zoveelste keer probeert weg te lopen, is ze er klaar mee. Met alle kracht die nog in haar kleine, slanke lichaam zit perst ze wat ze weet haar laatste zin te zijn, eruit. “Als je nu wegloopt zie je mij NOOIT MEER. De volgende keer is op je eigen begrafenis, als ik zin heb.” Haar vader kijkt haar aan maar twijfelt niet, hij loopt de kamer uit. 

Vandaag 14.00
Na anderhalf uur boven te hebben gezeten hoort Olivia de deur dichtslaan, de auto start en het knerpende grind is als krijt over een schoolbord. Hij is naar zijn werk. Het hotel is geboekt, Olivia opent haar telefoon om te kijken welke bus ze moet nemen. Terwijl haar vader na de ruzie beneden nog fifa heeft gespeeld, is Olivia de laatste dingen gaan regelen. Haar kamer opgeruimd. De laatste spullen ingepakt. Nu is het tijd om te gaan. Olivia schaamt zich dat ze zijn dochter is, zijn genen heeft en zijn achternaam draagt. Ze is bang voor de onzekere toekomst van haar stiefmoeder en de kinderen. Het voelt alsof Olivia drie marathons heeft gesprint. Haar hoofd alsof iemand er constant een hamer tegenaan bonkt, haar hart in stukjes verscheurd. Het enige dat ze voor haar vader voelt is pure haat. Zo scherp, dat de heetste peper in de wereld er niks bij is. Met haar spullen in haar handen staat ze voor de deur. Terwijl ze hem dichttrekt voelt ze een last van haar schouders afvallen. Het woeste water van de eerder losgebroken dam, kabbelt nu rustig. Haar lichaam laat het niet merken, maar mentaal is ze ontsnapt. Ze ademt in, en ze ademt uit.“Doei huis, tot nooit meer.”

*Om identiteit van de persoon te beschermen, zijn alle namen in dit verhaal fictief. Officiële namen zijn bekend bij de redacteur.