Ze zijn net begonnen als werknemers van deze winkel en het is de eerste week van februari in 2022. Na een korte welverdiende pauze net voor 15:00 klinkt er gebonk op de ramen. Ila, die op dit moment aan het werk is in de winkel, schrikt zich een hoedje. Ze kijkt op en daarna wordt de deur geopend door een man die in het Oekraïens schreeuwt; ‘Jij vies vuil Russisch varken, de oorlog is jullie schuld’. Terwijl hij dat zegt, gonst er een walm van bier door de kamer heen. De geur is niet te missen, net zo onmisbaar als een grote snoek in een bak met verder alleen goudvissen.  

Het gaat hier om de winkel Priwet Russia, een supermarkt met Oost-Europese producten in het midden van de binnenstad van Amsterdam. Ila en haar man hebben nu net een week deze supermarkt overgenomen en de link die veel Oekraïense mensen in Amsterdam leggen tijdens deze heftige periode van oorlog is dat alles wat met Rusland te maken heeft hun vijand is. Ook een supermarkt als deze in Amsterdam, die zich eerst alleen druk hoefde te maken over het inkopen en verkopen van Oost-Europese producten zoals aardappelen en rode bietensoep.  

Hoe het de mensen uit Oekraïne die in Amsterdam wonen raakt dat deze Oost-Europese supermarkt onder andere Russische producten verkoopt, verschilt per persoon. De ene persoon komt er lachend iets kopen, terwijl de ander er vloekend en tierend voorbijloopt. Hierdoor beseft Ila dat ze niet iedereen over dezelfde kam hoeft te scheren. Na een avond nadenken met haar man over hoe ze ervoor zouden kunnen zorgen dat de winkel minder negatieve reacties oproept, besluit Ila een bedrijf te bellen om de helft van de letters weg te laten halen boven de winkel. Ze heeft er namelijk begrip voor dat mensen het niet leuk vinden om het woord ‘Russia’ boven de winkel te zien in deze tijd van oorlog. Stuk voor stuk worden de letters naar beneden getakeld. Het enige wat hiervan op dit moment nog te zien is, zijn een aantal spijkers op de plekken waar de letters hingen. Het weghalen van de letters zorgt er echter niet voor dat de vijandigheid jegens de winkel minder wordt.

Ongeveer twee dagen later komt er een vrouw de winkel binnen en die beklaagt zich over het feit dat er in de winkel nog steeds Russische producten te zien zijn. Ila gaat met haar het gesprek aan en maakt duidelijk dat zij met haar winkel totaal niet de bedoeling heeft om aan de kant van Rusland te staan in deze tijden van oorlog, maar dat voor sommige mensen Russisch voedsel nou eenmaal dagelijkse kost is. De vrouw aan de andere kant van de balie knikt instemmend toe, rekent een zak uien af en gaat weer naar buiten. Ila heeft begrip voor het feit dat de vrouw een discussie begint, dit doet ze immers ook op een respectvolle manier. Toch merkt Ila, terwijl de vrouw naar buiten loopt dat ook een discussie zoals deze haar veel energie kost.  

Een week later volgt een ontmoeting met de persoon die uiteindelijk de grootste vijand blijkt te zijn van de winkel. De deur wordt opengemaakt door een man en Ila krijgt naast de ijzige kou die via de deur de winkel in komt, ook nog een andere vorm van kou te verduren, maar dan in woorden. Nog kouder dan normaal, want ze was al wel eerder uitgescholden toen ze in de winkel was, maar nu krijgt ze ook nog eens een bedreiging richting haar hoofd geslingerd. ‘’Wacht maar, binnenkort steek ik jullie winkel in de fik’’, zei de man. Ila schrikt hiervan, maar besluit het als een incident te aanschouwen en gaat door met de dagelijkse gang van zaken. Een paar dagen later wordt deze gang van zaken opnieuw verstoord, alweer door dezelfde man. Deze keer staat hij buiten voor de winkel te zwaaien met een hamer, wat ervoor zorgt dat niet alleen Ila opkijkt met een blik alsof ze de dood in de ogen ziet, maar ook de mensen die daar vlakbij staan buiten en tien seconden daarvoor nog aan het genieten waren van hun stadswandeling. Ila besluit ditmaal wél actie te ondernemen en nog geen uur later stopt er een auto voor de deur. Het blauwe zwaailicht op het dak van de auto is niet te horen, net zoals de man die eerder die dag nog stond te schreeuwen en te zwaaien met zijn hamer alsof het een lasso was. De desbetreffende man is niet alleen uit het oor verloren maar ook uit het oog. Toch gaat Ila nog even zitten met de recherche die uit de politieauto stapt. Ila legt uit wat er gebeurd is en probeert een zo goed mogelijke omschrijving te geven van om welke persoon het gaat, terwijl de agent toeknikt en alles opschrijft onder het genot van een bakje thee. 

Het weekend wat daarop volgt, is allesbehalve een weekend waar tot rust wordt gekomen. Op zaterdagnacht, rond een tijdstip dat dit tot rust komen al helemaal de bedoeling is voor de meeste mensen, klinkt er een geluid dat deze rust voor alle mensen die rondom deze winkel wonen wordt verstoord. Ila treft de baksteen in haar winkel te midden van alle glasscherven pas een paar uur later aan, terwijl haar vrolijke stemming van een aantal seconden daarvoor plaats maakt voor een humeur wat te vergelijken is met een plensbui. 

Dat er mensen zijn die Ila en haar man als mensen zien die Vladimir Putin steunen tijdens de oorlog die gaande is, doet Ila en haar man veel pijn. Ten eerste omdat dit helemaal niet is hoe zij er instaan, ze vinden het namelijk verschrikkelijk dat deze oorlog gaande is. Daarbij doet het extra pijn dat zij door sommige mensen op een nare manier behandeld worden als gevolg van de oorlog, omdat zij zelf ook wel eens een oorlog hebben meegemaakt. Dit is ook de reden dat zij en haar man jaren geleden naar Nederland gevlucht zijn. Ze zijn namelijk afkomstig uit Armenië, waar zij van moesten vluchten toen er een oorlog was tussen Armenië en Azerbeidzjan. Door deze pijn ervaren te hebben, begrijpen ze juist extra goed waarom Oekraïners zich zo angstig voelen in deze tijden van oorlog, waardoor ze alleen maar meer gefrustreerd zijn van onterechte aantijgingen die ze naar haar hun hoofd geslingerd krijgen.  

Na regen komt zonneschijn, want in de dagen die daarop volgen krijgen Ila en haar man zoveel positieve en lieve berichtjes van mensen dat ze daardoor weer opbeuren. Veel mensen komen ook langs om even een praatje met haar te maken wat haar een gevoel van steun geeft. Ook Femke Halsema, burgemeester van Amsterdam komt langs om Ila wat steun en een bloemetje te geven. De bloemen die daar zeker een week blijven staan, zijn in tegenstelling tot veel producten die die dagen daarop de winkel uitgaan. Veel mensen kopen namelijk expres hun producten bij deze Oost-Europese supermarkt om hun steun te betuigen. De politie was erachter gekomen dat degene die verantwoordelijk is voor het euvel, dezelfde man is die eerder die week met een hamer stond te zwaaien. De man is inmiddels opgepakt. Ook ervaren Ila en haar man eindelijk weer een gevoel van veiligheid, iets dat ze een tijd niet hebben gehad. Ze hebben namelijk met de wijkagent afgesproken dat ze hem elk moment mogen bellen op het moment dat er zich weer een vervelende situatie voordoet. Hierdoor kan er voortaan voor gezorgd worden dat er snel iemand ter plekke is met loeiende zwaailichten.