Om klokslag 15 uur slentert Julie het schoolplein op. Om haar heen ziet ze iedereen elkaar in de armen vliegen. Dit was dé dag van het eindexamenjaar waar ze voor vreesde. Natuurlijk is ze trots op haar vriendinnen, maar de groef tussen haar wenkbrauwen is groter dan ooit. Ondanks de schaamte, loopt ze met haar hoofd naar beneden zo snel mogelijk naar binnen. Vanaf een afstand kijkt ze toe hoe haar klasgenoten hun diploma in ontvangst nemen. Diep in haar gedachten, zit ze met haar hoofd tien maanden eerder. De dag dat alles veranderde.

Het is een nazomerse dinsdag in september. De zon schijnt maar de blaadjes van de bomen beginnen al een beetje te verkleuren. De eerste week van het eindexamenjaar heeft Julie overleefd. Vier jaar lang heeft ze hiernaartoe gewerkt. Ze geeft toe dat ze best gespannen was over wat er haar te wachten staat. Na de eerste week heeft ze er het volle vertrouwen in dat ze het gaat halen.

Tijdens het tussenuur volgt de wekelijkse routine: Julie zit aan tafel met haar vriendinnen te kletsen, eten en tussendoor probeert ze nog het huiswerk van het volgende uur over te schrijven. De tafelt trilt, haar telefoon licht op en ze leest: “Dames, zouden jullie vrijdag rond 16 uur thuis kunnen zijn? Kus Pap.” Haar hart begint te kloppen. De eerste gedachtes razen door haar hoofd. Wat is er aan de hand? Gaat het wel goed met opa? Is er iets ergs? Gaan we verhuizen? Er spookt van alles door haar hoofd. Julie kan er niet tegen dat ze vier hele dagen moet wachten. Julie stuurt een bericht in de Whatsapp groep, die ze met haar zussen heeft: “Ik vertrouw het niet. Weten jullie iets?” Onwetendheid, een woord wat niet in haar woordenboek voor komt.

In de dagen die volgen, zit Julie vol met gedachtes. Door haar angstige voorgevoelens, lukt het haar niet om zich te concentreren. Ze gaat in haar hoofd na wat er allemaal is gebeurd de afgelopen tijd. Haar vader was vlak voor de zomer klaar met de functie van zijn werk, waarvoor hij drie jaar intern moest. Doordeweeks was hij aan de andere kant van Nederland en in het weekend thuis. Ze zag hem een stuk minder. Ze merkte dat ze daardoor vaker ruzie maakte met haar moeder.

Nu hij weer terug is voelt het alsof de puzzel weer compleet is.

Door haar gedachtes, besluit Julie om stiekem op de iPad van haar moeder in te loggen. Ze weet dat haar moeder haar gedachtes graag opschrijft. Terwijl haar moeder op haar werk is, loopt ze naar de slaapkamer. Voorzichtig speurt Julie door de mail, facebook en kijkt als laatste nog naar de notities. Ha, bingo. Ze wil weten wat er aan de hand is, maar wil ze het écht weten? In één van de notities van haar moeder vindt ze een gedicht over het verliezen van iemand aan iemand. Door de cryptische tekst snapt ze er niks van, of wil ze er niks van snappen?

De gedoemde vrijdag is aangebroken en de dag begint niet ongewoon. Julie gaat naar school, maar of ze oplet? Zeker niet. Er is niks anders waar ze aan kan denken. De dag lijkt eindeloos te duren. Ook al vreest ze voor wat er komen gaat, wil ze het verlossende woord. Wat gaat er gebeuren? Netjes op tijd verzamelen haar zussen en Julie zich in de keuken van hun huis. Haar moeder komt thuis van haar werk en probeert haar rode ogen en loopneus te verbergen. Julie heeft het wel door. Haar vader komt kort daarna binnen. Ze zeggen elkaar gedag maar zonder enige vorm van affectie. Opvallend. Julie geeft haar zussen een blik van wantrouwen. Er hangt een ongemakkelijke sfeer. Er wordt wat gepraat, maar de koetjes en kalfjes worden al snel onderbroken. “Wat is er aan de hand?”, vraagt Julie.

Er valt een stilte. Dit is het moment dat onwetend hun levens voor goed gaan veranderen. Er gaat van alles door Julie heen. Met pijn en veel moeite volgen de vier woorden uit de mond van haar vader, die ze nooit zal vergeten. “Wij gaan uit elkaar.” Het voelt alsof er een bom is ingeslagen. Wat? Dan toch? Nee, dit kan niet. Huh? Ze kan het niet geloven. Even lijkt het alsof de tijd stil staat.

Ze denkt weer terug aan alles van de afgelopen maanden. Ze heroverweegt elke herinnering die in haar opkomt. Tijdens de zomervakantie in Corsica, zit haar moeder een avond, terwijl iedereen op bed ligt, nog buiten te lezen. Oké dat was anders dan normaal. Later die week gaan ze wandelen in de bergen, maar haar moeder gaat niet mee. Ook dit is nog nooit gebeurd. Drie maanden daarvoor geeft haar moeder een fietspomp als verjaardagscadeau aan haar vader. Twee uur lang zitten ze daarna met een gesloten deur, op hun slaapkamer, ruzie te maken. Deze week leek het alsof haar vader weer intern werkte. Blijkbaar zijn haar ouders al maanden ruzie met elkaar aan het maken. Dat hebben ze wel vaker, maar dit is anders. Ze heeft toch gelijk. Ze voelde het al.

Terug naar de keukentafel. Haar zussen zijn in tranen. Julie krijgt niks uit haar mond. “Maar waarom?”, wordt er door de tranen heen gezegd door Jet. “Ik had het niet zo gewild”, klinkt het vanuit haar moeders kant. “Heb je een ander?”, klinkt direct uit de mond van haar zus. Een klassiek scheidingsverhaal.

Maar hoe dan? Ook al zijn er zo veel vriendinnen wiens ouders gescheiden zijn, dit zou toch nooit bij haar gebeuren? Haar ouders zitten altijd naast elkaar, knuffelend, op de bank en staan naast elkaar bij hun hockeywedstrijden. Iets wat haar vriendinnen niet altijd over hun ouders kunnen zeggen. Ze zijn een team. Ze waren een team…

“We zullen jullie er zo veel mogelijk proberen buiten houden”, zegt haar vader. De plek die normaal voor de gezelligheid zorgt verandert in één klap in een ijzige hagelbui. Julie, Emma en Jet bevinden zich op een bankje buiten met hun moeder. De stilte zegt genoeg. Ook al voelde Julie het aankomen, is dit het laatste wat ze had verwacht. Hoe kan dit nou gebeuren?

Julie had altijd haar vooroordelen over kinderen van gescheiden ouders. Je kan het zien aan ze, aan hun gedrag, vindt ze. Ze zijn botter, emotioneel onbereikbaar en hebben hechtingsproblematiek. Of misschien nog het allerergste: iets om hun heen geeft een gebroken gevoel. Nooit had ze het verwacht, maar daar was zij nu één van. Is Julie nu dan ook gebroken?

Tien maanden later staat Julie bij de diploma-uitreiking van haar jaar. Ze realiseert zich dat er een traan over haar wang rolt. Het afgelopen jaar heeft veel veranderd voor Julie. Is het zakken volledig te wijten aan de scheiding van haar ouders? En het zakken van haar zus? En het blijven zitten van haar zusje? Dat weet ze niet. Ergens, diep in haar, heeft Julie vrede met de situatie. Allebei haar ouders hebben nieuwe partners en zeggen gelukkig te zijn. Of Julie dat voor beide helemaal gelooft? Dat is nog de vraag.

Het is niet zo, omdat ze nu een slecht voorbeeld heeft meegemaakt, dat ze gelooft dat alle liefde gedoemd is om te falen. Julie lijkt soms een gesloten boek, als het op haar liefde aankomt, omdat ze bang is om gekwetst te worden. Aangezien ze op die leeftijd liefde nog nooit had meegemaakt, weet ze ook niet of het hierdoor komt.  Ook al denkt ze er nu niet over na, maar zal in haar toekomst die prins op het witte paard ooit wel tevoorschijn komen. Het duurt alleen misschien iets langer.

Het afgelopen jaar voelde als een storm die niet overwaaide. Er is te veel gebeurd, waardoor ze nu een hele andere relatie met haar ouders heeft. Op een leeftijd van zestien jaar, kan je er niet buiten gehouden worden. Wanneer ze het niet eens was met de keuzes van haar moeder of uitspraken van haar vader, had ze alleen nog haar zussen. Op elkaar konden ze altijd rekenen. Op die band, is ze ongelofelijk trots.

De namen in de tekst zijn gefingeerd.