Een geschenk brengt iets moois voor de één, maar niet altijd voor iedereen. Hoe zorgvuldig de ontmoetingen zijn, hoe ruw deze ontmoeting wordt onderbroken en nooit plaatsvindt, tot jaren later. Iets wat in de meeste gevallen nooit gebeurt. “Ma, je handen zijn koud,” zegt Nora een tikkeltje te hard, waarop haar moeder zuchtend haar werk voortzet. Het is normaal.
Sofie zit in een trance voor de spiegel en bestudeert haar gezicht. Ze probeert zich te concentreren en haar zenuwen te beteugelen, maar het lukt niet. Ze bekijkt elk detail op haar lichaam. Haar diep bruine ogen, haar langwerpige hoofd en vingers. Ze is zenuwachtig voor het moment dat over een paar uur plaats zal vinden. Sofie is in een mengeling van emoties. Ze is nieuwsgierig, maar tegelijkertijd is ze bang voor wat er zal gebeuren. Ze is bang dat hij haar zal teleurstellen of dat hij niet blij zal zijn om haar te zien.
Een half jaar eerder was het gezin nog gewoon totaal normaal. Een vader, moeder, twee dochters en een hond. Dat verandert in dat half jaar al snel. Sofie hoort het al vaker, het is wekelijks, maar soms ook dagelijks. Haar moeder die met borden gooit naar haar vader. Hoe de ruzies ontstaan zijn? Geen idee. Sofie probeert de gedachten over de ruzies van haar ouders opzij te zetten.
Moeder en vader hebben ruzie, nog erger dan de afgelopen maanden. Nora hoort het voor het eerst in de woonkamer terwijl haar ouders midden in een vechtscheiding zitten. Ze vangt het op en Sofie haalt haar onmiddellijk weg. De ene schreeuwt naar de ander, de beschuldigingen gaan snel heen en weer. Sofie luistert naar de ruzie en probeert niet te laten merken hoe gefrustreerd en verdrietig ze zich voelt voor haar zusje. Hun moeder roept hen plotseling naar beneden. Terwijl de meiden naar beneden lopen, horen ze de ruzie doorgaan. Maar dan, net als de ruzie tussen haar ouders op het hoogtepunt is, flapt haar moeder iets eruit wat ook Sofie niet verwachtte te verstaan. Ze zegt: “Sofie en Nora, jullie zijn met behulp van een anonieme donor verwekt.” Sofie is verbaasd en kan het niet geloven. Ze kijkt naar haar moeder en probeert te begrijpen wat ze bedoelt.
Nora is ook geschokt en begint tegen haar ouders te schreeuwen. Ze begrijpt niet waarom ze hen nooit hebben verteld dat ze via een donor zijn verwekt. Sofie probeert haar zusje te kalmeren, maar het lukt niet. Na de ruzie besluiten Sofie en Nora om naar hun kamer te gaan en te praten over wat er gebeurd is. Ze zijn boos op hun ouders en begrijpen niet waarom ze hen nooit hebben verteld dat ze via een donor zijn verwekt. Verschillende emoties gaan door Sofie heen. Sofie voelt zich verward en verdrietig, maar tegelijkertijd wil ze dingen kapot gooien om de herrie te doorbreken. Ze is altijd dol geweest op haar ouders, maar ze voelt zich nu verraden. Sofie en haar zusje blijven in hun kamer en praten over wat er is gebeurd. Ze zijn boos en verdrietig en voelen zich verraden door hun ouders. Sofie probeert haar zusje te kalmeren door haar in haar armen te nemen en te zeggen: “Alles zal wel goedkomen”, maar het lukt niet om haar rustig te krijgen.
Na een tijdje besluiten ze om naar beneden te gaan en het uit te praten met hun ouders. Sofie en haar zusje vinden hun ouders in de woonkamer, nog steeds ruziënd. Ze proberen hen te laten ophouden met ruziën en vragen om antwoorden. Na enig aandringen vertellen hun ouders wat er is gebeurd. Sofie en haar zusje luisteren aandachtig naar hun ouders terwijl die vertellen waarom ze gebruik hebben gemaakt van een anonieme donor. Ze begrijpen het beide nu beter en omhelzen hun ouders. Toch blijft Sofie de enige die boos en verdrietig blijft, omdat hun ouders hen nooit hebben verteld over hun afkomst.
Sofie voelt zich gekwetst en verraden. Ze heeft altijd dol geweest op haar ouders, maar nu voelt ze zich alsof ze hen niet echt kent. Ze begrijpt dat haar ouders het oprecht goed met haar en haar zusje voorhebben, maar ze kan het niet helpen om boos te zijn. Sofie besluit om naar haar donorvader op zoek te gaan, ondanks haar angsten en twijfels. Vanuit haar kamer, achter haar computer probeert ze puzzelstukken bij elkaar te vinden. Ze doet haar uiterste best om haar emoties onder controle te houden en probeert te focussen op het positieve in haar leven. Ze heeft het gevoel dat elke man rondom haar ouders leeftijd haar biologische vader kan zijn. Toch knaagt het aan haar dat ze net als haar ouders eerder deden, een geheim verbergd. Ze gaat naar het ziekenhuis waar haar moeder haar heeft verwekt. Het is er een doolhof. Ze vraagt in de benedenhal de weg en loopt gang na gang, trap na trap af. en vraagt naar de informatie. De medewerker van het ziekenhuis is behulpzaam en geeft Sofie de informatie die ze nodig heeft om haar donorvader te kunnen zoeken… Makkelijk opzoek gaan is het voor Sofie niet. In het geheim speurd zo erg veel. Soms ook terwijl haar familie gewoon bij haar in dezelfde ruimte zit. Het huis van haar moeder is ze druk bezig. Niemand is thuis dus ze kan rustig haar gang gaan. Ze gaat door de papieren van het ziekenhuis heen en bekijkt of ze de informatie kan koppelen aan informatie die ze probeert. Speurt op het internet, koopt een DNA test of twee die vanuit Amerika helemaal met het vliegtuig en per post naar haar verstuurd worden. Na een paar weken komen de DNA testen aan in Nederland. Express heeft ze niet bij haar vader of bij haar moeder thuis laten bezorgen, zodat ze geen argwaan zou opwekken. Na het opsturen duurt het een tijd, want het test moet namelijk eerst weer helemaal terug naar Amerika om onderzocht te worden in een lab. Sofie slaagt erin om haar donorvader te vinden en ze maakt een afspraak om hem te ontmoeten. Het is een week later, de afspraak is over een paar uur en Sofie is erg zenuwachtig. Thuis zit ze voor de spiegel, met de herrie van haar zusje en moeder die volop bezig zijn met tv kijken, met een warme deken over hun heen. Het is winter, Sofie is warm aangekleed maar wil er vooralsnog goed uit zien. Ze heeft vanochtend uren voor haar kledingkast gestaan voordat ze de juiste outfit had gevonden. Ondertussen kan Sofie naast in de spiegel alleen maar heen en weer lopen weet ze niet wat ze kan verwachten van de ontmoeting en is bang dat het niet goed zal gaan. Maar ondanks haar angsten gaat Sofie door en bereidt ze zich voor op de ontmoeting. Ze schrijft in haar mooiste handschrift een lijstje met een paar korte vragen die ze hem zou willen stellen. Ze weet dit namelijk de eerste, maar ook de laatste keer kan zijn dat ze hem ziet. Als de tijd voor de ontmoeting nadert, gaat Sofie naar het adres van haar donorvader en belt ze zachtjes aan. Het is een luide deurbel die klinkt. Ze hoort voetstappen naderen en dan gaat de deur open. Terwijl de langzaam open gaat kijkt Sofie opeens in het gezicht van haar donorvader en ze voelt een overweldigende emotie. Ze weet niet wat ze moet zeggen en blijft zwijgend staan. Maar dan ziet ze een glimlach op het gezicht van haar donorvader verschijnen en ze weet dat alles goed zal komen.
