Gescout

Voor de 7-jarige Aime Omgba wappert er een brief door de brievenbus naar beneden, het is niet zomaar een brief. Er staat het logo op van Feyenoord. Er staat in de brief of hij volgend jaar wil voetballen voor de Rotterdamse voetbalclub. Alleen steekt zijn moeder daar een stokje voor, ze vindt dat hij te jong is om voor een profclub te voetballen. Op dat moment is hij te jong om te beseffen dat zijn moeder deze keus heeft gemaakt, en was hij al super blij dat hij nog met zijn vrienden kon voetballen. Twee jaar later wordt dan toch de overstap gemaakt en gaat hij voor het grote Feyenoord voetballen. De eerste dagen bij de Rotterdamse voetbalclub weet hij nog als de dag van gister, zo trots als een pauw liep hij de eerste dagen rond op Varkenoord, het trainingscomplex van Feyenoord. Naast het trainingscomplex steekt er een gigantisch gebouw uit, het lijkt op een badkuip, en heeft gigantische lichtmasten die boven de kuip uitsteken. Hij kijkt zijn ogen uit, en denkt alleen maar later wil ik in een volle Kuip voetballen, het stadion van Feyenoord.

Feyenoord-periode

In zijn eerste jaren bij Feyenoord gaat alles eigenlijk goed. Vanuit Leiderdorp reist Aime dagelijks naar Rotterdam. Waarin hij elke dag hetzelfde liedje zingt, namelijk eerst gaat hij naar school, en vanuit daar gaat hij door naar Varkenoord om te trainen, om vervolgens in het weekend een wedstrijd te spelen. ‘Ik heb echt mooie jaren meegemaakt bij Feyenoord, zoals het spelen van de mini-klassiekers tegen Ajax, buitenlandse toernooien tegen grote voetbalclubs als FC Barcelona en Real Madrid noem ze maar op…. en de reizen die ik heb gemaakt naar mooie landen. Ik ben echt blij dat ik dit allemaal op een jonge leeftijd heb mogen meemaken.’ beschrijft Aime zijn eerste jaren bij de Rotterdamse volksclub. Eigenlijk kan alles niet beter verlopen hij maakt veel speelminuten en speelt ook goeie wedstrijden. De kuip lijkt nadat de eerste jaren verstrijken steeds dichterbij te komen, dat ook omdat er op dat moment hij ook geen echt grote tegenslagen op zijn pad is tegengekomen. Binnen de jeugdopleiding wordt hij ook als een groot talent gezien.

Maar dan rond de pubertijd als hij een jaar of 16 is, begint hij steeds minder speelminuten te maken. ‘Ik kwam toen opeens de harde kant van de voetballerij tegen. Daar had ik wel veel moeite mee. Ik sprak er op dat moment met niemand over en had ook veel emoties in me dat hield ik dan ook voor mezelf.’ Vertelt Aime over de eerste zware periode die hij meemaakte. Na een tijdje op de bank te hebben gezeten, wordt er met de trainer gesproken over de zware periode die hij doormaakt. Er wordt aangegeven dat er op dat moment de voorkeur ligt aan andere spelers omdat de trainer de andere spelers beter in vorm vindt. Dat gesprek motiveert hem alleen maar meer en hij rent als de brandweer iedere training. Hij wil niet opgeven en hij wil kosten wat het kost de kuip halen. De speelminuten worden wel iets meer maar toch is hij niet tevreden, want het is nog niet genoeg. Maar dan een jaar later als hij in de onder 19 van Feyenoord speelt, wordt hij opgebeld door de toenmalig Technisch-Directeur van Feyenoord Martin van Geel. Er wordt gevraagd of hij op gesprek wil gaan komen over zijn situatie bij de club.

Het gesprek mag zich dan ook niet fysiek afspelen omdat er op dat moment corona is. Aime wordt video gebeld, ‘Reken er maar niet op dat je volgend jaar speelminuten gaat maken in de onder/19, het is eigenlijk beter voor beide partijen dat je volgend jaar een andere club gaat zoeken.  Je komt voor nu te kort om bij Feyenoord te mogen blijven.’ Zijn de eerste woorden van Martin van Geel. De boodschap die de technische-directeur van Feyenoord vertelt komt binnen als een donderslag bij heldere hemel, dat had hij nooit verwacht. Na zolang voor de club te hebben gevoetbald had hij niet gedacht dat dit kon gebeuren, in zijn gedachten spookte de vraag rond ‘Waarom geven jullie me niet nog een kans om me te bewijzen, om te laten zien hoe goed ik wel niet ben?’ Het is ook het moment dat voor hem de wereld in stort. Het was zijn droom om profvoetballer te worden omdat het sinds kleins af aan een jongensdroom voor hem is. Het is zijn hobby maar daarnaast ook zijn grootste passie en is het ook veranderd in een roeping. Hij voelt zich teleurgesteld in de club Feyenoord en voelt zich ook wel belazerd. Het feit dat hij jarenlang alles voor de club over heeft gehad en ze hem behandelen alsof hij niks waard was, raakte hem wel heel erg diep. Maar lang blijven piekeren heeft geen zin en met opgeheven hoofd wordt het trainingscomplex van de Rotterdamse club via de achter deur verlaten. Het was niet de manier hoe hij gedacht om afscheid te nemen van de club.

Nieuwe tijdperk

Het hoofdstuk van Feyenoord is nu afgesloten, maar toch heeft hij er moeite mee. Aime twijfelt aan zijn kwaliteiten als voetballer. En vraagt hij zich hard op af ‘Ben ik eigenlijk wel goed genoeg om profvoetballer te worden.’ Dit zijn de gedachtes die in zijn hoofd rondspoken. Zijn zaakwaarnemer zegt dat hij de handdoek niet in de ring moet gooien en dat hij het tegendeel van Feyenoord moet bewijzen.

Hij kan bij de Geel-zwarten ploeg uit Breda aansluiten bij de 021. De eerste maanden bij NAC vliegen voorbij, er wordt hard gewerkt. Maar toch voelt het voor Aime niet als een voldoening, namelijk een profcontract en speelminuten maken in het eerste elftal.  Het niveau bij het belofte team is eigenlijk voor hem te makkelijk, en wordt het voor hem nog pijnlijker wanneer ziet dat oud-teamgenoten hun debuut maken. Wanneer hij thuis zit en hij ziet dat bij Feyenoord Hartman zijn debuut maakt voor de Rotterdamse ploeg, komt er toch een gevoel van jaloezie naar boven. Hij kan het niet aanzien, en zet ook meteen de televisie uit. En boos loopt hij naar zijn kamer waar hij op zijn bed gaat liggen, en vervolgens naar het plafond staart. In zijn gedachte verdwaalde hij in van ‘waarom kunnen hun wel in een eerste elftal speelminuten maken en waarom ik niet? Ben ik soms niet goed genoeg.’ Maar dan brandt er een vlam in zijn lichaam, ik kan dit ook makkelijk en dit motiveert hem alleen maar meer. Hij neemt contact op met een personal trainer en hij begint ook naast zijn trainingen van NAC ook voor zichzelf te trainen. Jaloezie veranderde voor Aime in een brandstof waar hij zijn energie vandaan haalt om toch zijn droom om profvoetballer te worden wilt laten uitkomen. Het zijn ontzettend veel uren die er in de sportschool worden gemaakt, na een paar maanden merkt hij dat hij sterker is geworden. Steeds makkelijker weet hij persoonlijke duels tijdens wedstrijden te winnen en steeds meer meters op het veld kan Aime lopen.

Ondanks al het harde werken haalt Aime er geen voldoening uit. Hij werkt zich het lazarus buiten het voetbal om en in steeds meer wedstrijden van de 021 elftal, maakt hij het verschil door steeds meer doelpunten te maken. Ondanks dat hij de jeugdploeg op sleeptouw neemt, voelt hij zich niet gezien door de directie van de voetbalclub. Dat gevoel van niet gezien worden, doet hem herinneren aan zijn tijd bij Feyenoord. Steeds wordt hem gezegd dat hij geduld moet hebben, alleen raakt het geduld van Aime steeds meer op. Al het harde werken wordt voor zijn gevoel niet beloond en als hij alles op een rijtje zet overweegt hij te gaan stoppen met voetballen. Wat heeft het voor zin om zoveel moeite te doen in iets, waar hij helemaal geen beloning voor krijgt. Het enige wat hij wil is een profcontract hebben en uiteindelijk beloont te worden voor al het werken en de goeie prestaties die hij levert.

Debuut

Net op het moment dat Aime zijn voetbalschoenen aan de wilgen wil gaan hangen, gaat de telefoon af en neemt hij de telefoon op ‘Hoi Aime met Peter Maas, we hebben al contact opgenomen met jou zaakwaarnemer en we willen jou een contract van twee jaar aanbieden. Je hebt de afgelopen tijd een goeie ontwikkeling door gemaakt. Wij zouden je daar graag voor willen belonen!’ Waarop Aime met het volgende reageert ‘Hoi Peter, Ja natuurlijk wil ik een contract tekenen bij NAC.’  De dag dat Aime zijn eerste profcontract gaat ondertekenen wordt hij heerlijk wakker. Zijn dag kan niet meer stuk, zijn droom gaat uitkomen de afgelopen jaren heeft hij der hard voorgewerkt.  Bij het Rat Verlegh Stadion komt hij aan, het is een mooi stadion met blauw en gele stoeltjes, met een grasmat die erbij ligt alsof het een biljartlaken is. Peter Maas ontvangt hem vervolgens in de persruimte waar zijn NAC-shirt klaarligt met op tafel zijn contract en een pen. Het contract wordt ondertekent en hij ziet in de ogen van zijn dierbare dat ze ontzettend trots op hem zijn. Na het tekenen van zijn contract, traint hij met het eerste elftal mee. De eerste week is bijna afgelopen en dan ziet hij de spelersgroep die vrijdag mee mag gaan de wedstrijd tegen Jong PSV. Als hij de lijst ziet, dan ziet hij opeens zijn naam ertussen staan. Er komt een lach op zijn gezicht die er niet meer af gaat, eindelijk hoort hij bij de grote jongens.

De dag van de wedstrijd voelt Aime zich wel licht gespannen. Ondanks dat hij op de bank moet beginnen hoopt hij wel dat hij zijn eerste speelminuten gaat maken.  Vrijdag avond wat ook wel bekend staat in Breda als een ‘avondje NAC’ is voor Aime al een bijzonder moment. Het stadion zit vol met supporters en de trainer laat hem in de tweede helft warmlopen. Aan het begin loopt hij met knikkende knieën warm en wordt hij steeds warmer. Het moment dat de trainer hem bij hem roept en zegt dat Aime zich klaar moet maken want hij moet het veld. Raakt hij in een opperste concentratie, het is nu geen tijd om zenuwachtig te zijn. Hij staat naast de vierde en dan ziet hij het bord omhooggaan met zijn rugnummer.  De eerste stappen die hij maakt op het veld wordt hij toegezonden door het publiek uit Breda. Aime merkt dat tijdens de wedstrijd dat het tempo waarop hij speelt dat het eigenlijk wel mee valt en speelt hij een goede wedstrijd. Uiteindelijk wint NAC de wedstrijd met 2-1, na de wedstrijd roept de stadionspeaker zijn naam om, dat Aime zijn debuut heeft gemaakt. De spelers van NAC staan samen met Aime voor de harde kern van de ploeg. Hij krijgt een megafoon in zijn hand en zingt hij mee met de harde kern. Na afloop van de wedstrijd, wanneer hij thuiskomt het pas binnen, het besef van dat zijn droom eindelijk uit is gekomen. Het spelen in een vol stadion bevalt hem wel, het smaakt naar meer. Ooit wil hij terugkomen naar de Kuip, maar dan niet in het shirt van Feyenoord maar dan in het shirt van een andere club. Maar eerst een basisplek veroveren bij NAC Breda, dat is zijn volgende doel!