Wanneer Kathy en haar zoon Cody het vrijstaande huis van haar overleden zus moeten opruimen, raken ze in contact met de eenzame buurman. Er ontstaat een vriendschap waardoor ze alle drie opbloeien. 

Samen zitten ze in de auto, Kathy gespeeld door Hong Chau en haar zoon Cody gespeeld door Lucas Jaye. Tot laat in de avond rijden ze zonder bijna geen woord te zeggen naar het huis van haar overleden zus. Door de beelden en de tragische muziek bekruipt je vanaf moment een gevoel van onbehagen. De eenzaamheid weet de filmregisseur Andrew Ahn feilloos over te brengen.

In de film Driveways (2019) volgen we drie personages, te beginnen bij Kathy die het huis van haar zus moet opruimen nadat ze is overleden. Ze sprak haar nauwelijks en was zich niet bewust van het feit daar haar zus in een vies en volgepropt huis leefde. Ze transcribeert teksten om brood op te plank te krijgen en ondertussen zorgt ze als alleenstaande moeder voor haar 8-jarige zoon Cody. Terwijl zijn moeder druk bezig is in het huis probeert Cody zich te vermaken rondom het huis. Hij heeft geen vriendjes en vriendinnetjes en verveelt zich. Hij maakt wel al snel contact met zijn buurman Del, gespeeld door Brian Dennehy, een oorlogsveteraan en weduwnaar die alleen in een stoel op de veranda voor zich uitstaart. In zijn laatste rol, Dennehy overleed een jaar later, speelt hij een liefdevolle buurman die worstelt met een gevoel van achteruitgang.

Op 10 februari vier jaar geleden is de film in première gegaan en is goed ontvangen. De film is ruim 20 keer genomineerd voor een prijs en heeft er drie gewonnen. Ze wonnen onder andere NBR-award voor de beste film en Brian Dennehy won een prijs voor beste acteur. Nederlandse kranten daarentegen hebben weinig tot geen aandacht besteed aan de film, zonde! De weergave van contact tussen buren in een tijd van isolatie en quarantaine sprak veel mensen aan. The New York Times heeft wel een recensie gewijd aan Driveways en spreekt hierin lovend over de film. Hij verdient dus wel degelijk ook een plekje in de Nederlandse kranten.

Als toeschouwer voel je de eenzaamheid door je scherm komen.  De verschillende personages voelen geïsoleerd, zoals de zus van Kathy die alleen stierf.  Maar ook een van de vrienden van Del waarmee hij elke week de bingo bezoekt. Tijdens een van de wekelijkse bingoavonden wijst Del zijn vriend op zijn vergeetachtigheid. “You were supposed to pick me up, remember?” Hij reageert mompelend, “I was, wasn’t I?” De scene is schrijnend en is een voorbeeld van het geïsoleerde gevoel dat ruim een uur lang doorsijpelt. Maar langzamerhand zie je vriendschappen opbloeien die je haren overeind laten staan. De regisseur en schrijvers Hannah Bos en Paul Thureen proberen de kijker een duidelijke boodschap mee te geven.

Scenes die dit mooi laten zien is op de verjaardag van Cody. Hij kent geen kinderen van zijn leeftijd om uit te nodigen en dus is Del de enige die een uitnodiging krijgt. Ze eindigen op de wekelijke bingoavond. Uiteindelijk verzamelt iedereen zich om hem heen en zingen ze. Hij blaast de kaarsjes uit met een fonkeling in zijn ogen. Een hartverwarmende scene voor elke toeschouwer. De scene wordt opgevolgd met het autoritje naar huis waarbij Del Kathy vertelt over haar overleden zus. Een intiem moment tussen beide.

Ahn, zelf een zoon van Koreaanse immigranten, regisseerde in 2016 de film Spa Night. De film gaat over queerness binnen de Koreaans-Amerikaanse gemeenschap. Ook Driveways draagt bij aan de representatie van Aziatische-Amerikanen. De hoofdpersonages Kathy en Cody zijn Aziatisch-Amerikaans wat bijdraagt aan het gevoel van buitenstaanders zijn in het witte dorpje waar ze terecht komen. Zoals we weten is iemand van kleur zijn in de Verenigde Staten niet altijd makkelijk, de Black Lives Matter beweging is elke dag opnieuw onderwerp van gesprek. Daarnaast is er ook nog altijd grote haat naar Aziaten in het land. Deze maatschappelijke onderwerpen zijn verschillende keren aangestipt in de film.

Een voorbeeld is de scene waarbij Kathy de makelaar bezoekt. Het is een zwarte vrouw die ook in het dorpje woont. Wanneer Kathy vraagt of ze het leuk vindt om hier te wonen reageert ze, “Ik vind het leuk om hier te verkopen.” Dit zegt genoeg.

Er is nog iets wat veel kijkers is opgevallen. Dell heeft in veel scenes een marineblauw petje op met okergele letters met de woorden, Korea vet. Het zorgt voor een spanning bij de kijker nu er een Aziatische familie is. Op deze subtiele verwijzing na wordt er verder geen aandacht besteed aan deze tegenstelling en dat is een bewuste keuze. Ondanks deze tweestrijd helpen ze elkaar en dit is precies wat de regisseur wil zeggen. Ondanks etniciteit, achtergrond, politieke overwegingen kan je elkaar helpen. Je hoeft het niet met iemand eens te zijn of iemand vergeven voor eerdere daden, maar met menselijk fatsoen help je elkaar.

We leven in een wereld met steeds meer mensen, toch voelen ook steeds meer mensen zich eenzaam. Polarisatie neemt toe, zeker in de Verenigde Staten. Deze film drukt ons op het hart elkaar niet buiten te sluiten maar elkaar te helpen, ondanks leeftijd of achtergrond. Het laat ons zien dat er zoveel moois kan ontstaan uit het omkijken naar een ander. Iets waar allemaal wel is aan herinnerd moeten worden.