Een blauwe prullenbak die op het punt staat te ontploffen terwijl de liefde van Ayoubs leven voorbij loopt. Vanaf minuut één kan ik m’n ogen er niet af houden. Vier vrienden op een rij en allemaal bezig met zonnebloempitten, knallend vuurwerk en meisjes in de straat, terwijl er non stop rekening wordt gehouden met vorm van de film. Prins is een buitengewone coming of age film van regisseur Sam de Jong die ook verantwoordelijk is voor het script.

Hoofdpersoon Ayoub (Ayoub Elasri) is tiener en woont in Amsterdam-Noord. Net als alle andere tieners, wordt hij ouder en begint hij zich af te vragen of hij nog wel thuishoort in het, volgens hem, kinderachtige gedrag van zijn drie vrienden. Of hoe hij het zelf zou zeggen: “Ik heb geen tijd voor jullie kinderspel.” Ayoub is ook verliefd op Laura (Sigrid ten Napel) maar zij heeft helaas een vriend genaamd Jamy, wie ook nog eens Ayoub loopt te sarren op het plein. Ondertussen brengt hij zijn verslaafde, zwervende vader ook bezoekjes waarbij hij de volwassenen lijkt van de twee. Hij ontmoet drugscrimineel Kalpa (Freddy Tratlehner, ook wel Vjeze Fur) voor wie hij klussen kan doen en volwassen kan worden. Hierdoor komt hij voor een keuze te staan. Kiest hij voor het geld en Kalpa of de liefde en Laura?

Sam de Jong heeft met deze film weer iets neergezet wat precies in zijn straatje past. Zijn afstudeerfilm was Magnesium en hiermee viel hij gelijk op en in de smaak. Deze film gaat over een jonge turnster die zich klaarmaakt voor haar toernooi. Hiermee zet hij een begin aan zijn carrière en zijn originele manier van werken. Iets wat bij films van De Jong snel duidelijk wordt is het gebruik van kleur en lijnen. Hij heeft oog voor de schoonheid van herhaling. Dit is ook precies wat hij weer toepast in Prins. De pastelkleuren blauw, paars en geel zijn vrijwel de hele tijd te zien zijn. Blauwe shirts die afstemmen op de blauwe lucht. Paarse shirts die wijzen op de paarse Lamborghini Diablo van Kalpa. De kleur geel die je terugziet in de gele squat en spullen in het huis van Ayoub, zijn zus Demi (Oliva Lonsdale) en moeder (Elsie de Brauw). Nagenoeg alles is in deze kleuren waardoor er een soort natuurlijkheid in de film zit.

Een ander opvallend aspect van deze film is het gebruik van camera. Als je zijn nieuw geregisseerde videoclip Rommel voor Goldband hebt gezien, weet je dat hij uitblinkt in zijn vak. In de film Prins lijkt hij het eenvoudig te houden waardoor je snel wordt meegesleept in het drama. Vaak is hetgeen wat in beeld is, ook het enige wat telt. Niet te veel poespas er omheen. Ook wordt er veel gebruik gemaakt van medium close-ups en zijn de personages steeds in het midden van het beeld te zien, waardoor de film al snel gek en anders voelt. Het heeft de geest van een lowbudgetfilm. Het is gemaakt met heel veel leven en je ziet dat het met heel veel enthousiasme en jeugdigheid gemaakt is. Sam was aan het begin van de opnames, volgens zijn eigen woorden, een ‘beetje bang’. In een interview met VICE zegt hij dat dit kwam omdat hij het idee had dat er heel erg werd verwacht dat Prins een perfecte, grootse film zou worden. Hij wilde iedereen blij maken, maar op een gegeven moment bedacht hij dat er verandering in die manier van denken moest komen. Hij wilde teruggaan naar waar het allemaal begon, naar de manier waarop hij bezig is met het maken van een film wat hij voor ogen heeft en niet op de manier of het wel gaat aanslaan.

Naast het gebruik van dezelfde kleuren is er nog meer herhaling in de film. Dit is namelijk het benauwde weer en het onweer wat maar niet komt. De eerste scène begint met het gerommel van een storm maar er schijnt volle zon en er is een blauwe lucht. Het wordt steeds warmer naarmate de dagen voorbij gaan en het slechte weer laat op zich wachten. Wanneer Ayoub zijn beste vriend Franky (Jorik Scholten) met zijn zus heeft zien zoenen, wordt hij woest en slaat hij hem neer. Franky is het broertje van Jamy, het vriendje van zijn grote liefde Laura, waardoor Jamy Ayoub met liefde een paar klappen verkoopt. Wanneer deze scene zich afspeelt barst het, letterlijk en figuurlijk, los. In een prachtig belichte setting komt de regen met bakken naar beneden, terwijl Ayoub geen kant op kan en in elkaar wordt geslagen.

Waar ik erg blij van word is van de cast in de film. Freddy Tratlehner als lugubere drugsdealer is perfect. Zijn gezichtsuitdrukkingen spreken boekdelen en zijn excentrieke stem hierbij maakt het af. Hoe Ayoub Elasri zijn rol als Ayoub vertolkt is ook fantastisch gedaan. Hoe liefdevol hij kan kijken naar zijn moeder, zo vol met pijn kan hij ook kijken naar zijn vader. Er zijn een aantal rollen weggelegd voor bekende rappers, sporters en modeontwerpers waarmee de film nog meer karakter krijgt.

Prins is een terechte verborgen schat. Ondanks de simpele verhaallijn over een jongen die verliefd wordt op een meisje en op een verkeerd pad terecht komt, is het niet zoals andere films. Deze auteursfilm van Sam de Jong is esthetisch, grappig en mysterieus. Je zit aan het beeldscherm gekleefd en het is zelfs jammer wanneer de film is afgelopen. We kunnen alleen maar hopen dat Sam vaker films als Prins de wereld in gooit en ons nog verslaafder maakt.