Het is zomer 2023. Tim, dan twintig jaar oud, stapt voor het eerst in zijn leven op een intercontinentale vlucht. Zijn bestemming: Mexico – Guadalajara, de zesde stad van het land, waar zijn vriendin Xímena woont met haar ouders en broer. Op Schiphol blijft zijn moeder, Michaela, net iets langer staan dan gebruikelijk. “Ik vond het mooi dat hij voor de liefde ging”, zegt ze later, “maar ik was ook bang dat ik hem misschien niet meer terug zou zien.”

Na een nachtvlucht naar Mexico-Stad en een korte binnenlandse overstap landt Tim vroeg in de ochtend. Zodra hij de schuifdeuren van de terminal doorgaat, slaat de warmte hem tegemoet. De vochtige lucht blijft aan hem kleven; het zweet staat meteen op zijn voorhoofd. Buiten gonst het van taxi’s, roepende chauffeurs en muziek uit openstaande autodeuren.

Nog voordat hij goed beseft dat hij aan de andere kant van de wereld staat, ziet hij haar. Xímena, met donker, krullend haar en grote bruine ogen, komt op hem afgerend. Tim, die niet per se op een gemiddelde Nederlandse jongen lijkt met zijn korte donkere haar en strakke postuur, laat zijn koffer los. Ze slaat haar armen om hem heen en lacht door haar tranen heen. Na een jaar lang videobellen met haperende verbinding, acht uur tijdsverschil en negenduizend kilometer afstand zijn ze weer samen.

Voor Tim is deze reis meer dan vakantie. Hij heeft net zijn opleiding International Business afgerond en staat op het punt om te beginnen met werken. Deze tussenperiode voelt als misschien wel het laatste moment waarop alles nog openligt. Maar belangrijker nog: hij wil zien hoe Xímena leeft. Zij groeit op in een streng katholiek gezin waarin familie centraal staat. Op zondag komt haar hele familie bij oma samen; iedereen kent elkaars verhalen. Ook voor Xímena is het vanzelfsprekend dat Tim dat ziet.

Die maand brengen ze samen door in Guadalajara. Ze lopen door de stad, bezoeken familie, eten samen buiten de deur en rijden in weekenden naar kleinere dorpen in de omgeving. Voor Tim is het een aaneenschakeling van indrukken: de taal, de kleuren, de warmte die blijft hangen en bovendien de vanzelfsprekendheid waarmee hij overal mee naartoe wordt genomen.

Toch blijft er iets tussen hen in hangen: hun toekomst. Tims leven ligt in Nederland. Xímena’s wereld is hier, tussen haar familie, haar stad en land. Ze zijn smoorverliefd, maar de vraag wordt onvermijdelijk: kies je voor de liefde, of voor het leven dat je al hebt?Vier dagen voor zijn terugvlucht vertelt Xímena dat ze iets heeft geregeld: een natuurhuisje buiten de stad. “Gewoon wij tweeën, zonder afleiding.” Tim weet wat daar uitgesproken moet worden.

Córdoba, begin 2022
Anderhalf jaar eerder, in januari 2022, vertrekt Tim naar Spanje voor zijn buitenlandse minor vanuit zijn opleiding. Een halfjaar studeren in het buitenland, maar vooral nieuwe mensen ontmoeten en even weg uit Nederland.

“Dat hij naar Spanje zou gaan verbaasde mij totaal niet”, vertelt Michaela. “We hebben daar vroeger zelf gewoond, vlak bij Alicante, toen hij nog klein was. We hebben dat appartement nog steeds en gaan er meerdere keren per jaar naartoe. Tim zat daar op een Spaanse basisschool, speelde op straat met de buurtkinderen en sprak net zo makkelijk Spaans als Nederlands. Dus toen hij zei dat hij een halfjaar in Córdoba ging studeren, dacht ik alleen maar: ja, logisch. Die redt zich wel.”

Tim woont in een klein appartement in het centrum. Het is precies de periode waarin na lange tijd de coronamaatregelen verdwijnen. Terrassen stromen weer vol, clubs gaan open en studenten gaan opnieuw massaal naar het buitenland. Volgens Nuffic, de organisatie die cijfers bijhoudt over studeren in het buitenland, is het aantal Nederlandse studenten dat tijdelijk weggaat in tien jaar bijna verdubbeld. Tim hoort bij die groep.

De avond die alles veranderde
Een paar weken later, op een donderdagavond in februari, zit Tim aan tafel in een klein tapasrestaurant in het centrum van Córdoba. Het is al de zoveelste avond op rij met dezelfde groep internationale studenten. Patatas bravas, tortilla’s en calamares staan op tafel, terwijl de glazen sangria constant worden bijgeschonken. Het is luidruchtig, gezellig, maar Tim voelt zich moe. Hij wil eigenlijk vroeg naar huis.

Toch laat hij zich overhalen om mee te gaan naar club Aura. Die avond is er een Valentijnsfeest: bij binnenkomst krijgt iedereen een doormidden gescheurde speelkaart: één helft voor een jongen, de andere voor een meisje. Vind je elkaar, dan krijg je samen een shotje aan de bar.

Tim stopt zijn halve kaart, een harten vier, ongeïnteresseerd in zijn achterzak. Terwijl de muziek steeds harder wordt, overweegt hij zelfs om terug te lopen naar zijn appartement. Dan voelt hij een tik op zijn schouder.

“Oye, ¿qué carta tienes?” (Hé, welke kaart heb jij?)
Voor hem staat een meisje met donker krullend haar en grote bruine ogen.
“Oh, un cuatro de corazones”, zegt Tim (Een harten vier.)
Ze lacht verrast.
“No puedes hablar en serio, he estado buscando uno durante un tiempo y ¡por fin lo tengo! ¿Vamos al bar?” (Dat meen je niet. Ik ben al de hele avond op zoek, eindelijk! Zullen we naar de bar?)

Ze heet Xímena, een Mexicaanse student communicatiewetenschappen die net als hij een semester in Córdoba doorbrengt om Europa te ontdekken. Samen lopen ze naar de bar, halen hun shotje en raken in gesprek. Ze praten over hun studie, over thuis en over hoe toevallig het is om elkaar juist hier te ontmoeten. Tegen de tijd dat de lichten aangaan, is de harten vier al lang vergeten.

Waar begin je aan, als je weet dat het eindigt?
Vanaf die avond is het duidelijk: er is een klik. Ze spreken later die week opnieuw af en vanaf dan trekken Tim en Xímena steeds vaker samen op. Ze zien elkaar op de campus, drinken koffie, wandelen door de stad en voor ze het goed doorhebben, brengen ze bijna al hun tijd samen door.

“Hij belde me elke week wel even”, zegt zijn moeder, Michaela. “Maar die ene keer hoorde ik meteen dat er iets was.” Tim had het een tijdje voor zich gehouden, tot hij zeker wist wat hij voelde. “Toen zei hij ineens: ik ben verliefd. Op een meisje uit Mexico. Ik wist dat zoiets kon gebeuren, zeker nu zoveel studenten een tijd in het buitenland zitten, maar als het dan ook echt gebeurt, schrik je toch. Je gunt hem alles, maar tegelijk denk je: hoe moet dit straks, als ze allebei weer naar huis moeten?”

Tim twijfelt niet lang. Hij vraagt Xímena of ze zijn vriendin wil zijn en ze zegt ja. Vanaf dat moment verandert er weinig tussen hen, behalve het besef dat de tijd in Spanje op raakt.

Langeafstandsrelaties komen steeds vaker voor onder studenten die een deel van hun studie in het buitenland volgen. Onderzoek van EBSCO laat zien dat zulke relaties niet per se minder sterk zijn dan relaties waarin partners dicht bij elkaar wonen. Het succes hangt minder af van het aantal kilometers, maar meer van hoe je ermee omgaat: blijven praten, eerlijk zijn en verwachtingen uitspreken. Daarbij blijkt nog iets opvallends: stellen die ver van elkaar wonen, voeren vaak bewustere gesprekken en delen sneller gevoelens dan stellen die elkaar dagelijks zien. Dat kan de band sterker maken, maar het vraagt ook meer vertrouwen en energie van allebei.

De liefde op pauze
Aan het eind van mei is hun tijd in Spanje samen op. Op de luchthaven houden Tim en Xímena elkaar lang vast. Hij moet terug naar Nederland en zij blijft nog twee weken. De studiepunten zijn binnen, maar dat lijkt opeens bijzaak. Het afscheid is rauw, met tranen en stilte. Maar niet zonder plan.

Xímena zal na haar laatste weken in Spanje niet direct terugvliegen naar Mexico, maar eerst naar Nederland komen. Drie weken om precies te zijn, om te zien hoe Tim leeft en zijn wereld te leren kennen. Twee weken later staat ze op Schiphol. Michaela herinnert het zich goed. “Je zoon komt thuis na een half jaar weg te zijn geweest en nog geen twee weken later staat zijn Mexicaanse vriendin bij je voor de deur. Natuurlijk ben je gastvrij, maar ineens woont er iemand in je huis met een hele andere cultuur en gewoontes. Dat is even schakelen.”

De weken in Nederland zijn intensief. Tim probeert Xímena in korte tijd zoveel mogelijk te laten zien: zijn familie, vrienden, het dorp waar hij is opgegroeid en stukjes Nederlandse cultuur. Maar naarmate haar terugvlucht naar Mexico dichterbij komt, verandert de sfeer. Ze weten allebei dat dit afscheid anders is dan in Spanje, nu is er geen datum waarop ze elkaar weer zien.

Op Schiphol loopt Tim met haar mee tot de grens waar hij moet stoppen. Één laatste omhelzing, één laatste blik en dan verdwijnt ze richting de gate. Daarna begint het wachten. Van samen ontbijten naar videobellen met slechte verbinding. Berichten die bij de een ’s nachts binnenkomen en bij de ander tijdens de lunch. Tim mist Xímena duidelijk en één gedachte wordt steeds concreter: als dit stand wil houden, moet hij naar haar toe.

En dan is hij er
Een maand lang heeft hij Mexico ontdekt, haar familie leren kennen en haar wereld gezien. Nu, vier dagen voor zijn terugvlucht, is het moment daar. Het natuurhuisje ligt ver afgelegen van de stad tussen de dorre bomen, bedoeld als laatste moment samen. De vraag die ze al maanden ontwijken, moet nu beantwoord worden.

Tim heeft gemerkt hoe zeker Xímena is: zij wil door, maar alleen als dat in Mexico is. Verhuizen naar Nederland voelt voor haar ondenkbaar; te ver weg van haar familie, cultuur en geloof. Spanje laat ze nog open als middenweg, maar in haar hart hoort ze thuis in Guadalajara. Voor haar is de logische stap dat Tim hierheen komt.

Ook Tim heeft tijd gehad om na te denken. In Nederland sprak hij met zijn ouders. Michaela zei later: “Ik heb altijd gezegd dat hij zijn hart moest volgen, maar wel moest beseffen wat hij hier heeft en wat hij nog op kan bouwen. De keuze lag bij hem.”

Die avond, terwijl de lucht donker kleurt en Tim twee glazen inschenkt, zegt Tim dat hij niet in Mexico kan blijven. Hij is pas 21, wil aan het werk en voelt dat hij Nederland nog niet achter kan laten. Dat betekent dat de relatie hier eindigt. Voor Xímena voelt het als donderslag bij heldere hemel. Tim is nog niet uitgepraat of de eerste van velen tranen stromen over haar wangen. Tim probeert het nog uit te leggen, maar het heeft geen zin meer. Xímena staat op, vertrekt naar de slaapkamer en sluit de deur. Die avond valt er geen woord meer.

Als Tim terugvliegt naar Nederland, voelt het definitief. Ze zien elkaar daarna nooit meer en behouden enkel sporadisch contact. Of ze elkaar ooit weer zullen treffen, blijft open.