Als Nadiah vier is begint ze met voetbal, maar na het behalen van haar zwemdiploma keert ze niet terug naar het grasveld, maar start ze met Judo. De liefde voor judo ontstaat haast meteen en brengt haar na jaren trainen en veel gewonnen wedstrijden naar Papendal. Als resultaten daar uitblijven krijgt ze te horen dat ze weg moet. Haar moeder, Helma Krachten vertelt over de ups en downs van een topsport carrière ‘’Ik weet dat ze alles voor judo doet.’’

Het begin

Na haar zwemdiploma stellen haar ouders Nadiah voor om te gaan judoën. Dit blijkt een schot in de roos. De judoschool waar Nadiah begint, is geen wedstrijd school maar puur een plek waar je kan leren judoën en de gekleurde banden kan behalen. Na een tijdje kwamen er trainers die toch wel wilden dat er wedstrijden gehouden werden. En zo is het voor Nadiah langzaam begonnen. ‘’Rachel, de oudere zus van Nadiah, is ook gaan judoën, omdat Nadiah medailles en bekers won en zij dacht ‘ik wil dat ook.’’ Lange tijd trainde de zussen één keer in de week. Totdat ze echt wedstrijden gingen judoën. Op de club hadden ze weinig trainingsmaatjes die even goed waren als Nadiah en Rachel. ‘’Uiteindelijk zijn we ook gaan kijken waar Nadiah ergens anders zou kunnen trainen zodat ze nog andere vast kon pakken in plaats van alleen maar dezelfde trainingspartners. Toen kwamen we uit bij een judoclub in Almere. Toen het daar ook minder werd, zijn we naar Heerde gegaan en ook nog naar Haarlem, want in Haarlem zat het regio trainingscentrum.’’ Met twee dochters die fanatiek judoën was het gezin elk weekend druk bezig om het hele land door te rijden. ‘’Ik weet nu niet meer hoe we dat gedaan hebben, want wat we deden paste eigenlijk nooit in een week.’’

Rachel en Nadiah hadden ongeveer hetzelfde niveau. Maar Nadiah wilde ook alles doen voor de sport en Rachel wilde ook nog andere leuke dingen doen. ‘’Rachel judoot nog steeds, ze geeft ook les en is coach bij wedstrijden. ‘’Echte competitie tussen de zussen hoefde er gelukkig nooit te zijn, want beide judode in verschillende gewichtsklassen. ‘’Mijn vader vond het echt geweldig, want we wonnen vaak allebei een beker in de wedstrijdweekenden en die zette hij dan in de vensterbank.’’ Rachel heeft het er nooit moeilijk mee gehad dat zij een derde plek haalde en Nadiah een eerste plek. Ze wist dat Nadiah er hard voor trainde. ‘’Zo gaat het nog steeds, Rachel vindt het leuk om te coachen en heeft ook een opleiding voor judoleraar gedaan. Ze geven elkaar ook tips.’’

Het gezin

Naast Nadiah en Rachel, hebben Helma en Marco ook drie pleegzonen. ‘’We hebben altijd aan Nadiah en Rachel gevraagd of ze het goed vonden dat de pleegzonen in huis kwamen. Wij zorgen natuurlijk voor alle kinderen maar zij moeten met ze ook aardig vinden.’’ Toen de tweede pleegzoon in huis kwam, gaven de meiden aan dat dat oké was, maar dat ze geen verdere uitbreiding van het gezin wilden. Toen de derde pleegzoon bij hun kwam wonen, was Rachel al het huis uit en ging ook Nadiah bijna op zichzelf wonen. ‘’Er was een soort familiecrisis en we werden opgebeld of we er toch over na wilde denken om deze jongen ook in huis te nemen. Iedereen zei toen ‘oké.’’ En zo kwam de derde pleegzoon vier jaar geleden bij hun wonen. De oudste pleegzoon woont nu ondertussen ook op zichzelf. ‘’Iedereen zit in de familie app, Rachel en Nadiah hebben altijd contact. Oliver, die is 18,  woont nog bij ons. Hij heeft autisme en vindt het leven soms heel ingewikkeld. Hij heeft goed contact met Nadiah en Rachel en vraagt hen ook om hulp.’’

Alle kinderen in het gezin hebben op judo gezeten, maar zo fanatiek als Nadiah en Rachel waren, was geen van de jongens. ‘’We vonden het belangrijk dat iedereen judolessen heeft gehad, al is het maar om te weten hoe ze moeten vallen.’’ Als het gezin naar een toernooi in het buitenland reisde of een uithoek in Nederland, ging iedereen mee. Ze lieten de jongens niet alleen thuis, er werd een leuk bungalowhuisje gezocht zodat de toernooien ook voor hen leuk waren.

Papendal

Drie jaar geleden ging Nadiah op Papendal wonen. Dé plek waar de olympische judoploeg traint. Na een aantal magere jaren voor de judoploeg op de olympische spelen, wordt er nu bezuinigd. Én de eisen gaan omhoog, want er moeten snel nieuwe medailles komen. Nadiah krijgt te horen dat ze in de gevarenzone zit. ‘’Je weet welke dingen je moet doen om te mogen blijven’’ Op Papendal draait het om resultaten halen en die vielen tegen voor Nadiah, dus was het bericht dat ze een halfjaar voor het evaluatiegesprek kreeg: ‘’je zit in de gevarenzone’’ niet vreemd. Als Nadiah een bronze medaille op de European Open wint, de medaille die ze nodig had om op Papendal te mogen blijven, lijken de zorgen voorbij. Toch krijgt ze het slechte nieuws ‘’Ze hadden de beslissing al genomen, en werd haar meegedeeld dat ze weg moest van Papendal.’’

Slecht nieuws is natuurlijk nooit fijn, maar de manier waarop is voor Nadiah extra zuur. Tijdens toernooi in Madrid waar ze net is uitgeschakeld, vertelt de coach haar gelijk dat ze voortaan niet meer bij het team zit. Nadiah belt haar ouders na dit nieuws ‘’Ze was er helemaal stuk van.’’ Maar ook voor Helma en Marco was het moeilijk om met dit nieuws om te gaan. Marco snapt de keuzes van de judobond niet, Helma vindt het vooral slordig van de judobond hoe ze met hun judoka´s omgaan. ‘’Ik vind het ook sneu voor Nadiah. Ik weet dat ze alles er voor doet.’’

Hoe nu verder?

Nadiah stortte na het nieuws dat ze weg moest uit Papendal helemaal in. ‘’Judo is Nadiah. Ze doet niks anders, ze traint hard en ze verzaakt nooit.’’ Er is zelfs twijfel, twijfel of ze wel door wil gaan met judo, de sport waar ze als klein meisje gepassioneerd door raakte. Want nu ze niet meer de ploeg uit Papendal heeft om op te steunen, moet ze zelf opzoek naar hoe ze gaat trainen. ‘’Omdat Nadiah  goed is, zijn er ook coaches-trainers die zich hebben aangeboden om haar te begeleiden.’’ Ze heeft wel haar werk zo gepland zodat ze nog steeds naar de open trainingen op Papendal kan. ‘’Ik denk wel dat ze blijft judoën, ook omdat ze haar werk zo heeft ingericht.’’ Helma vindt het een goed idee als Nadiah het via deze manier gaat proberen. ‘’Desnoods neemt ze een termijn in haar hoofd, dat ze het nog één of twee jaar gaat proberen. Als het lukt is dat mooi meegenomen en als het niet lukt dan weet je dat dit de max was. Maar dan blijf je tenminste niet zitten met een ‘wat als’’

Het voorlopig laatste toernooi dat Nadiah gaat judoën voor de Nederlandse ploeg is in China tijdens de World University Games. ‘’Stiekem hopen we dat Nadiah een medaille in China gaat halen! Dat is pas een lange neus naar Papendal, dat hoop ik echt!’’

Nadiah werd derde op de World University Games in China en pakte daarmee het brons.