Florens van ‘t Hoff (22) is een student uit utrecht die, op het jubileum van de oorlog tussen oekraine en rusland 365 kilometer heeft gefietst voor de organisatie ‘Zeilen van Vrijheid’. Door deze afstand te fietsen heeft hij in totaal €8500 opgehaald voor nood ambulances en rescue vehicals die worden gebracht naar de ukrainse grens om daar gebruikt te worden.
‘Wat mij linkt naar Oekraïne is MH17 in 201, ik ben opgegroeid naast Rotterdam en ik ken via-via een aantal mensen die in dat vliegtuig zaten. Ik was toen 14 en dat heeft wel een impact op me gehad. Toen Rusland in 2022 Oekraïne binnenviel had ik daar ook sterke meningen over, ik volg het ook bijna dagelijks. Voor de langste tijd zit ik al te denken dat ik iets moet doen, ik kan niet stilzitten als deze oorlog zo doorgaat. In de eerste instantie wilde ik naar het front toe om te helpen, maar dat is niet gelukt. Uiteindelijk zat ik te denken, het is nu een jaar geleden, 365 dagen van oorlog in Oekraïne. “Ik moet iets doen.” Het was toevallig ook 24 februari en dit bleef een beetje in mijn hoofd spelen met de gedachte “wat kan ik in 24 uur?” Nou word ik erg vaak verteld dat ik erg hard fiets, en bleef ik met die getallen in mijn hoofd spelen tot ik me realiseerde dat je in 24 uur prima 365km kan fietsen. Hier heb ik nog de hele dag over nagedacht en ben ik naar mijn familie gegaan om het op te gooien. Mijn moeder die zag eigenlijk alleen maar problemen, ze maakte wel goede punten maar ik wilde de challenge gewoon aangaan. Het bleef een beetje doorgaan tot mijn stiefvader zijn hand op tafel sloeg en zei “Florens, je moet het gewoon gaan doen. We zien wel hoe ver je komt.” Op dit punt was ik nog zo te twijfelen of ik het wel zou kunnen halen en wat ik moest doen als ik het niet haalde. Kregen mensen dan hun geld terug? Wat als ik op de 200km val?’
‘Ik ben eerst door gaan zoeken naar een goed doel. Ik wilde er een hebben die de spullen ook daadwerkelijk naar het front zou brengen. Na wat rondvragen en appen kreeg ik via mijn broer een website doorgestuurd van de organisatie “zeilen van vrijheid” en die was perfect. Ze brengen auto’s en ambulances naar de Oekraïense grens. Ik heb ze opgebeld en ze waren direct enthousiast! We hadden meteen een donatie doel verzonnen. €1365 want het nummer blijft terugkomen, ook in de rit zelf dus we vonden het wel toepasselijk. Nadat ik verbazingwekkend snel mijn spullen gedoneerd kreeg, was ik vrij snel klaar om te gaan. Ik had 24 uur om dit te fietsen met elke soort wind in februari. Ik was zo slecht voorbereid.’
‘De eerste paar uur waren in absolute stilte. Ik fietste Waddinxveen uit recht een natuurgebied in en ik had alleen mijn fiets, de fietstassen met eten, de fietslamp en de nacht. Ik kreeg daar ook een goed kans om na te denken over wat ik aan het doen was. Rond 5 uur s’ ochtends zat ik op de eerste 100km en ik dacht echt “Waar ben ik in godsnaam mee bezig?”. Het bracht me wel wat zelf vertrouwen. Toen ik Flevoland binnenkwam rond 7, kwam ik bij het punt van no return, Lelystad. Ik kwam daar verassend soepel aan tot ik de eerste wind tegen kreeg, dat was wel een eyeopener. Tegen de tijd van mijn eerste pitstop kon ik maar aan 2 dingen denken; een quote van Jocko Willink en Dory van Finding Nemo, just keep swimming. Hierna kwam noord Holland, dit was het zwaarste punt uit de hele trip. Hier heb ik tot ik eindelijk uit de wind was alleen maar gedacht “ik wil stoppen”. Maar ik kon niet stoppen, dan zou ik de 24 uur niet halen. Tegen de tijd dat ik uit de wind was bij Schorlse Duinen ging ik eindelijk heuvelafwaarts, ik was vergeten dat het de hoogste duinen in Nederland zijn toen ik begon met fietsen. Op dit punt was ik fysiek en mentaal echt op, maar ik had weer vaart.’
‘Bij mijn tweede pitstop fietste ik langs Tatasteel bij Velsen, op dit punt was ik langs de 250km mark. Mijn zus en ik hadden een whatsapp groep opgezet om mij te volgen en om updates te geven. Op een gegeven moment werd ik gebeld door oude ploeggenootjes, en ik werd er zo door gemotiveerd, ik wist niet dat ik zo mentaal op kon zijn. Om 7 uur s ‘avonds kwam ik eindelijk bij de pitstop voor het eten, en daar kwam de pijn. Mijn heup en knie deden zo veel pijn, ik heb er wat oude mensen knie crème over gesmeerd en ik realiseerde me toen ik terug in het restaurant kwam “ik moet echt door maar ik wil niet.” Ik was ook niet meer helder, maar ik wist dat ik nu moet gaan fietsen. ‘
Foto: Florens van ‘t Hoff naast zijn donatie ambulance
‘Ik was bijna thuis, en paard ruikt stal dus ik kreeg weer wat kracht om door te gaan. En het laatste deel gingen mijn moeder en stiefvader meefietsen, nou had ik ongeveer 360km in mijn benen en ik moest nog maar 15 min door. Ik was zo close, en de laatste kilometers naar huis waren zo, zo lang. Ik heb uiteindelijk in pure stilte gefietst. Toen ik er aankwam, was ik zo blij. Het was echt apart, ik was op dat punt 40 uur wakker maar het voelde echt alsof ik de hele dag wilde feesten. De social media ging helemaal wild, en het donatie doel is uiteindelijk gewoon opgeblazen naar €8500. Het was een absoluut succes. Het is zoveel geworden dat ik mijn eigen rescue vehicle heb kunnen kopen, wat echt bizar was. Het beste wat ik eruit terug heb gekregen is echt dat de mensen persoonlijk hebben gereageerd. Die waren gewend aan dingen als Frankrijk steunt je, of nederland. Nu was het een studentenstreek die uit de hand was gelopen. Ik ben er uiteindelijk in het ukrains nationale nieuws beland. Er was zoveel positieve uitval van mijn domme actie, dat heeft het echt waard gemaakt.’
