Utrecht West- Ramiro Gomes Monteiro, een vrijwilliger en medeoprichter van Perron-West, heeft zijn jeugd grotendeels doorgebracht in Kaapverdië, waar hij zijn normen en waarden heeft gevormd. Gelegen op het Westplein, biedt Perron-West een experimentele omgeving waar deze normen en waarden tot zijn recht komen.

Kun je meer details geven over jouw ervaringen in Kaapverdië, was het heel verschillend dan hier in Nederland?
‘Toen ik zes jaar oud was, verhuisden we naar de Kaapverdische eilanden vanwege de droom van mijn vader om daar een eigen bedrijf te beginnen. Het was een compleet andere wereld. We woonden daar twee of drie jaar voordat we uiteindelijk in Utrecht terechtkwamen, maar ik ga nog steeds regelmatig terug naar Kaapverdië. Het was best moeilijk om op zo’n jonge leeftijd de overstap te maken tussen Nederland en Kaapverdië. Je gaat naar een ontwikkelingsland waar veel dingen ontbreken die we hier als vanzelfsprekend beschouwen. Hier druk je bijvoorbeeld op een knop en het licht gaat altijd aan. In Kaapverdië heb je regelmatig stroomuitval en kan het water soms opraken. Er was daar geen supermarkt en ook de school, vriendjes en de taal waren anders. Het was echt wennen.’

Heeft daar wonen veel gedaan met jou als persoon voor je eigen ontwikkeling?
‘Terugkomen naar Nederland na mijn tijd in Kaapverdië opende mijn ogen voor de diversiteit en verschillende perspectieven die er zijn in de wereld. Het heeft me geleerd dat er verschillende werelden bestaan, met unieke mensen en culturen. Mijn interesse ligt altijd bij het verbinden van deze verschillende werelden en het slaan van bruggen tussen mensen die elkaar niet kennen. Ik geloof dat er zoveel te leren en te ontdekken valt wanneer we openstaan voor nieuwe ervaringen en elkaar begrijpen, ongeacht onze achtergrond of afkomst. Het heeft mijn kijk op de wereld verbreed en mijn verlangen vergroot om mensen samen te brengen.’

Komt deze gedachtegang ook terug in Perron West?
‘Ik denk dat de initiatiefnemers met wie we dit hebben opgezet allemaal een drang hebben om iets goeds te doen en iets terug te geven. We willen gewoon een plek zijn waar mensen verder geholpen kunnen worden en ik denk dat het verder helpen of het dienstbaar zijn aan de maatschappij dat dat wel in ons allemaal leeft en ook hier in Perron West terugkomt.’

Is dat ook waar jullie voor staan. Mensen helpen en de verbinding brengen in de wijk?
‘Wij staan voor een aparte plek waar ruimte is voor experiment en dat is wel iets wat je niet zomaar hebt in een stad. We willen graag experimenteren met thema’s als inclusiviteit, circulariteit, duurzaamheid en creativiteit, dus we zijn ook echt een plek voor experimenten. Je ziet hier de meest willekeurige mensen voorbijkomen, want er rijden zo’n 20.000 mensen langs per dag. Door deze drukte kun je mensen prikkelen die niet in contact komen met zulke thema’s. Dat was de reden dat we deze trein zo opvallend en aansprekend wilde maken. We zijn echt een landmark geworden.’

Wat is jouw specifieke bijdrage aan Perron West als vrijwilliger en stichter?
‘We waren samen met de buurtbewoners uit de wijk met dit project gestart en aan het begin had ik de rol van een soort voorzitter. Ik zat toen ook nog in vier andere stichtingen, dus heb ik gezegd dat ik het rustiger aan moest doen. Sindsdien ben ik hier aanwezig om de verbindingen met de wijk op te zoeken en toffe ideeën te bedenken. Met de silent disco’s kunnen we bijvoorbeeld ook geld verdienen om onze rekeningen te betalen en de trein te repareren als er iets gebeurt.’

Er worden regelmatig inbraken gepleegd waardoor het geld van de stichting momenteel op is. Jij springt zelfstandig dan bij, maar op welke manier?
We hebben zoveel energie en tijd hierin gestoken en geïnvesteerd en ook veel van onze eigen middelen geïnvesteerd. Het is dan rot als er wordt ingebroken en helaas is dat in het afgelopen half jaar drie keer gebeurd. Er is ook een hele grote groep mensen die rondhangt in dit gebied. Tijdens de wintermaanden willen mensen dan ook zo graag binnen slapen en dan breken ze in. Ze maken er dan een enorme bende van, de meest gekke dingen tref je dan aan. Mensen hadden hier binnen geplast, ze hadden drugs gebruikt, er lagen ook naalden. We troffen volle onderbroeken aan en uit elkaar gescheurde onderbroeken. Er lag ook een keer iets op de grond wat leek op sperma. Ze hebben ons koffiezetapparaat meegenomen en de tv, dure lampen, en die lampen en tv worden betaald uit onze eigen zak.’

Wat is jouw drijfveer dat je een vrijwilliger bent en uit je eigen zak door blijft gaan?
‘Het is zonde om zo’n mooie plek te hebben waar zoveel mooie dingen gebeuren los te laten. Om dan op een gegeven moment te zeggen: “Laat maar zitten, we kappen ermee.” Ik denk dat het niet in onze karakters zit, als sociaal ondernemende mensen. We doen het allemaal vrijwillig en we stoppen er heel veel tijd en geld erin, maar we zijn ook heel gelukkig. Als je de positieve opmerkingen en reacties van mensen hoort, dan vinden wij het bizar dat het ons gelukt is. Dit is niet iets waar we niet heel makkelijk mee stoppen denk ik.’