Ryan (eerstejaars) – ‘Meteen al op pad gaan is wennen. Je weet niet waar je moet beginnen. Inmiddels is dat wel verbeterd, maar mensen benaderen blijft nog lastig. Het op stap gaan zelf verloopt prima, maar niet altijd. Laatst werd mijn interview overgenomen door een andere cameraploeg, terwijl ik de eerste kansen kreeg voor een goed interview. Zij hadden alleen wel het lef.’

Thijs (tweedejaars) – ‘Ik haal mezelf uit mijn comfortzone door het gewoon te doen en te kijken wat er gebeurt. Door de tijd heen gaat alles makkelijker en wordt de spanning minder. Mijn laatste pitch is bijvoorbeeld altijd makkelijker dan mijn eerste, dat was met GO zo, en met JOUTA ook. Zo laat ik me meeslepen.’

Ryan – ‘‘Kun je het vak wel halen?’, vroeg mijn docent Humanities aan me. Je moet best wel open zijn bij dat vak, diep ingaan op hoe je naar de wereld kijkt. Mijn docent vond me te stil en sprak me daarop aan, maar ik ben nou eenmaal niet zo open over persoonlijke onderwerpen. De bron van mijn allereerste interview bracht op een gegeven moment een onderwerp op, waarvan ik dacht: moet ik hier op ingaan? Kan dat? Ik voel me dan toch te ongemakkelijk om dat te doen. Uiteindelijk moest ik herkansen.’

 Thijs – ‘Ik heb een hekel aan bronnen bellen. Echt een hekel. Dat vind ik echt verschrikkelijk. Als ik naar een interview ga en ik heb het allemaal al geregeld, kan ik daar best wel vrij mijn gang gaan. Daar heb ik niet zo veel problemen mee. Het zit hem denk ik in het ‘iets van mensen willen’. Als het gesprek eenmaal bezig is over de telefoon ben ik redelijk relaxed. Het is vooral het opstarten: iemand vragen of ik hun tijd in beslag mag nemen. Dat vind ik niet prettig.’

Ryan – ‘Pitchen vind ik vreselijk. Daar kan zeker groei in zitten, maar er is nu nog weinig vooruitgang. Ik sta heel ongemakkelijk voor de klas. Verder ben ik wel steeds meer gaan bellen. In het begin deed ik hier helemaal niet aan, maar ik weet nu dat het helpt om voorgesprekken te houden. Het is niet per se minder spannend geworden, maar ik doe het nu wel sneller.’

Thijs – ‘Misschien ben ik wel iets opener, socialer geworden sinds ik journalistiek studeer, maar nee het is geen one eighty, want ik ben nog steeds rustig. Ik zie mezelf nog steeds als introvert, maar niet zoals op de middelbare school. Later wil ik iets in de sportjournalistiek gaan doen. Welke vorm dat wordt, dat weet ik nog niet, maar het contact met bronnen kom je niet om heen.’

 Ryan – ‘Video’s maken vind ik heel leuk. Dat is een van de redenen waarom ik deze studie ben gaan doen, omdat ik met de camera aan de slag wil. Alleen het interviewen, dat ga ik wat meer uit de weg. Ik vind het nu vooral belangrijk om een diploma te halen, terwijl ik een beetje plezier heb in een studie. Ik heb het geluk dat ik in een leuke klas terecht ben gekomen, dat helpt.’

Thijs – ‘Ik wil alles een keer gedaan hebben. Het maakt dan niet uit of ik er goed of slecht in ben, als ik het maar gedaan heb. Ik heb wel spanning hoor, daar niet van, maar het begon in het eerste jaar allemaal toch laagdrempelig. Wij gingen naar een kano-vereniging en dat stelde gewoon niet zoveel voor, en het was altijd met z’n tweeën. Oké, met GO heb ik presenteren wel vermeden, maar dat hoefde ook niet, want we hadden een grote klas.’

Ryan – ‘Met zo’n tijdschrift bijvoorbeeld merk je dat wie het hardst schreeuwen het onderwerp voor elkaar krijgen. Dat waren wel de meest extraverte mensen. Er werd wel democratisch gestemd, maar een hoop klasgenoten gingen uiteindelijk mee in het onderwerp dat het hardst geschreeuwd werd. Dat onderwerp lag mij totaal niet, dus dat vond ik wel lastig. Later hoor je dat niet iedereen het onderwerp echt even leuk vond.’