Of ik weleens geghost ben? Absoluut. Een paar gezellige dates gehad, en toen: stilte. Geen appje, geen uitleg, niets. Alleen dat grijze vinkje dat me aanstaarde als een koude blik. Maar eerlijk? In mijn werk als journalist word ik vaker geghost dan in mijn liefdesleven. En dat komt me meestal slechter uit dan een jongen die niets meer van zich laat horen.

Foto: Ben Krewinkel

Ghosten: plotseling en zonder uitleg alle communicatie verbreken. Afkomstig van het Engelse woord voor ‘spook’: iemand verdwijnt even plotseling als een schim in de mist. Het gevolg? Je blijft achter onbeantwoorde vragen en emoties. Hoewel het fenomeen niet nieuw is, valt het in het tijdperk van sociale media meer op dan ooit. De term past perfect bij onze tijd: snel en vluchtig en weer door naar de volgende melding. 

Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat ghosting niet alleen voelt als afwijzing, maar psychologisch langduriger doorwerkt. Waar afwijzing afsluiting biedt, laat ghosting mensen juist in onzekerheid achter, een vorm van onzichtbaar verlies die het verwerken bemoeilijkt. Juist het ontbreken van uitleg zorgt voor aanhoudend mentaal ongemak.

Het begint onschuldig. Je stuurt: ‘Hoi, ik werk aan een artikel over…’ Binnen tien minuten komt er enthousiast antwoord: ‘Ja, leuk! Ik heb hier echt wat over te zeggen!’ We plannen, ik bereid vragen voor, duik in achtergrondstukken – en dan: stilte zoals ik die nog nooit heb gehoord. Ik wacht, ik check de mail, ik wacht en kijk opnieuw. Maar niets, zelfs geen afmelding of bericht. Alleen het lege Teams-scherm dat mij aankijkt als een verlaten huis waar ooit leven was.

De eerste keren voelt het als afwijzing. Alsof ík niet interessant genoeg ben. Maar na zeven keer weet ik beter: ghosten zegt vaak meer over de ander dan over mij. Over hoe vol onze hoofden en inboxen zijn. We leven in een tijd waarin iedereen bereikbaar is, maar bijna niemand écht beschikbaar.

Ghosten is, in zekere zin, een symptoom van overprikkeling. We haken af als iets te veel moeite kost, of te dichtbij komt. In de journalistiek betekent dat gemiste verhalen. In relaties: gemiste verbinding. En in de samenleving misschien wel een groeiend onvermogen om ongemak onder ogen te komen.

Soms krijg ik dagen later alsnog een berichtje: ‘Sorry, ik was druk. Kunnen we een nieuwe afspraak plannen?’ En dan verdwijnt mijn irritatie net zo snel als ze kwam. Want ik snap het. We zijn allemaal een beetje spook geworden, verdwijnend achter schermen, opgejaagd door meldingen.

Maar zolang er af en toe iemand wél opneemt met ‘Hallo’, blijf ik doen waar het leven en ons vak echt om draait: elkaar bereiken, levend contact. 

Tips zijn welkom 
Kijk hier (https://www.youtube.com/watch?v=zdwpso4sRjY) als je wilt weten wie er in de redactie van SVJmedia zitten. Mail ons svjmedia@hu.nl als je leuke tips hebt voor ons en als het jou ook leuk lijkt om in de toekomst ook (video)verhalen te maken voor dit platform voor en door jonge journalisten van de School voor de Journalistiek Utrecht.