Een studiekeuze maken. Best lastig voor iemand die nooit keuzes kan maken, of toch niet?  Afgelopen weekend was de open dag van de SvJ. Als student-assistent zie je dan scholieren nieuwsgierig rondkijken. Ik denk terug aan hoe ik ooit zelf als zoekende puber de –voor mijn gevoel- allesbeslissende studiekeuze moest maken. 

Rechten afbeelding: Pepijn van der Putten

Keuzes maken… Ik heb het nooit gekund en ga er waarschijnlijk ook nooit beter in worden. Vroeger ging het om kleine dingen; een sticker of snoepje uitkiezen. Ik keek dan met tranen in mijn ogen mijn moeder aan. Die zich vervolgens verplicht voelde om voor mij een keuze te maken. En alhoewel ik nog steeds moeite heb met kleine keuzes, kwamen er naarmate ik ouder werd steeds grotere keuzes op mijn pad. Welke rol ik wilde spelen in de eindmusical, naar welke middelbare school ik wilde gaan en welke vakken ik moest laten vallen. Met uiteindelijk ook: mijn studiekeuze. Ik wist het niet. Ik vind zóveel interessant. Hoe kan ik daaruit nou kiezen? Mijn moeder zegt altijd: ‘doe iets dat je leuk vindt’. Maar ja, wat vind ik nou echt, écht leuk?  

Op een doorsnee avond scrolde ik rustig op mijn telefoon, toen mijn moeder mij ineens dé vraag stelde: ‘weet je nou al wat je wilt gaan studeren?’ Hiermee begon het gesprek, dat ik in mijn hoofd al zolang had uitgesteld. Want nee, ik had geen idee. Daar zat ik dan met een lijst aan studies op mijn kleine telefoonschermpje, terwijl mijn moeder me duidelijk probeerde te maken hoe belangrijk het was om een keuze te maken. Stiekem hoopte ik dat ze ook dit keer de knoop voor mij zou doorhakken. Maar deze keuze was echt aan mezelf.  

Het eureka moment had ik toen ik als 15-jarig meisje ‘per ongeluk’ de open dag van de School voor Journalistiek Utrecht bezocht. Ik ging mee met een vriendin. Gewoon even kijken hoe de school eruitziet, dacht ik. Niet wetende dat diezelfde school 2 jaar later mijn tweede thuis zou worden. 
Daar ging ik dan, de roltrap op van Heidelberglaan 15. Op de tweede verdieping werden we vrolijk verwelkomd. We kregen de planning van de dag, waarna in een grote collegezaal de presentatie van de opleiding werd gegeven. Ik dacht dat ik weer naar saaie praatjes zou moeten luisteren, zoals bij de andere opleidingen waar ik was geweest. Maar niks was minder waar. Ik had nog nooit zo goed mijn aandacht ergens bij gehouden. Na de presentatie bezochten we de televisie- en radiostudio’s, waar ik mijn ogen uitkeek naar de grote camera’s en vele knoppen. Voordat ik het wist, lag mijn hart bij de Journalistiek. 

Ineens snapte ik wat mijn moeder altijd had bedoeld met: ‘doe iets wat je leuk vindt.’ Deze studie bevatte alles wat ik leuk vind om te doen. En hoewel ik me niet gelijk wilde binden aan de eerste beste studie, was de keuze al gemaakt voor ik het zelf kon beseffen. Waarom ik nooit eerder naar journalistiek had gekeken, is mijzelf eigenlijk ook nog steeds een raadsel. Ik ben altijd al ontzettend nieuwsgierig geweest, mijn ouders werden gek van al mijn vragen, vanaf mijn 12e maakte ik YouTube filmpjes en toen ik jonger was schreef ik fantasierijke verhaaltjes. Deze keuze had net zo’n makkelijke keuze kunnen zijn als het uitkiezen van een sticker, maar ik had gewoon geen idee wat journalistiek was. Nu was het kwartje gevallen, gelukkig. Ik zit helemaal op mijn plek.  

Helaas valt dat kwartje niet voor iedereen zo snel. Volgens de HU stop zo’n 32% in het eerste jaar met de studie. 50% van deze studenten zegt de verkeerde studiekeuze te hebben gemaakt. Misschien ligt daar dan ook gelijk de verklaring voor mijn angst om keuzes te maken…? De angst om de verkeerde keuze te maken.

Dan besef ik me ineens extra goed, dat als ik niet was meegesleept naar die open dag, ik daar waarschijnlijk nooit terecht was gekomen. En ik hoop van harte dat een aantal bezoekers van onze open dag hetzelfde overkomt. Dat ze net als ik met een fonkeling in hun ogen weer door de draaideur naar buiten lopen dit weekeinde.