SvJ-student Anne Bakker: ‘Ineens word ík geïnterviewd over mijn vriend die een dwarsleasie heeft.’
Ineens sta je aan de andere kant van een verhaal: jij bent niet de interviewer maar wordt geïnterviewd. Het overkwam SvJ-student Anne Bakker. Afgelopen zomer sloeg het noodlot toe, toen ze samen met haar schoonfamilie in een auto-ongeluk terechtkwam in Zuid-Afrika.
Anne Bakker en Bart Gevaert Foto’s: Anne Bakker
Het onderstaande deelde derdejaars student Anne afgelopen weekeind op haar Linkedin pagina: ‘Normaal gesproken deel ik hier verhalen die ik zelf heb geschreven. Maar vandaag ben ik, samen met mijn vriend, zelf onderwerp van een artikel. Niet omdat we dat graag wilden, maar omdat mijn lieve vriend Bart Gevaert een dwarslaesie overhield aan het ongeluk en nooit meer zal kunnen lopen.’
Interview Noordhollands Dagblad
Anne en Bart zijn geïnterviewd voor Oscar Spaans van het Noordhollands Dagblad. Tot voor kort werkte Anne bij deze krant als freelancejournalist. Ze heeft haar contract beeïndigd omdat ze deze zomer op stage gaat. ‘Dat interview heeft Oscar heel mooi gedaan, een bijzondere ervaring met een mooi eindresultaat. Maar het is wel een gek gevoel om een keer aan de andere kant van een verhaal te staan. Hoewel we steeds beter met de situatie leren omgaan, zijn er nog steeds obstakels. Zo kan Bart nog niet zelf op pad, hier heeft hij een aangepaste auto voor nodig.’
Anne heeft besloten om haar persoonlijke verhaal in het openbaar te delen. Waarom, vertelt ze aan SvJmedia.nl. Door het ongeluk moest ze een tijdje haar werkzaamheden als freelancejournalist neerleggen. Toen ze met haar hoofdredacteur Hedzer Faber sprak over het langzaam weer oppakken van het werk, vroeg hij of ze erover na had gedacht of zij en Bart hun verhaal misschien zouden willen doen in de krant. ‘Natuurlijk had ik hier al over nagedacht, maar ik twijfelde. Ik denk dat ik twijfelde of ik zelf het verhaal zou willen schrijven of het uit handen geven. Zelf schrijven zou het authentieker maken, maar zou ook veel druk met zich meebrengen. Een andere journalist zou een nieuw perspectief kunnen bieden op ons verhaal en gaf mij meer rust, maar dan zou ik de touwtjes uit handen moeten geven. ‘
Ook Bart ging snel akkoord met het idee. Toch heeft Anne het daarna een aantal maanden gelaten voor wat het was. Bij het gesprek waarin ze haar ontslag indiende, kwam de vraag weer boven. ‘Deze keer stond ik er wel voor open.’ Hedzer stelde Oscar Spaans voor als interviewer. ‘Ik kreeg soms opdrachten van hem en had hem toevallig een week daarvoor nog gezien toen hij een Tegel won. Dat was onze eerste persoonlijke ontmoeting.’
Gek om geïnterviewd te worden
Anne en Bart hebben hun verhaal gedeeld omdat ze het fijn vinden om zo ook mensen in hun omgeving te informeren. ‘We hebben veel over het ongeluk gesproken met onze directe omgeving, maar mensen daarbuiten wisten maar een deel van het verhaal. Zij hoorden het via via. Of ze hadden Bart alleen gezien in een rolstoel, maar wisten niet waarom hij ineens zo door het leven gaat. Op deze manier is iedereen op de hoogte en weten zij ook allemaal hetzelfde.’
Het viel Anne niet mee om als journalist ineens zelf geïnterviewd te worden, zo bekent ze. ‘Eigenlijk zat mijn journalistieke ervaring soms een beetje in de weg.’ Vanwege haar eigen ervaring wist ze hoe Oscar naar het verhaal zou kijken en denken. Voor het interview was ze vooral veel bezig met hoe zou hij interviewen en wat ze zelf fijn zou vinden als zij de journalist was. Maar ook: heeft hij genoeg om een verhaal te maken? Of kan hij er een mooie quote uithalen. ‘Gelukkig was Oscar heel relaxed en vanaf het moment dat het interview begon, viel die onzekerheid weg.’
Aan de andere kant wist Anne door haar ervaring wel wat ze kon verwachten. Zo wist ze bijvoorbeeld dat ze de tekst mocht nakijken op feitelijke onjuistheden.
Het idee dat veel mensen dit stuk zouden lezen vond ze helemaal niet gek. Wat vindt ze van de kop boven het verhaal: ‘wat er ook gebeurt, ik blijf bij je’? ‘Zeker zo is het! Dit zei ik tegen Bart toen we in de auto aan het wachten waren op de ambulance. Dat was en is nog steeds hoe ik me voel. Dus dat kan ik nu echt al zeggen. Dit ongeluk gaat mijn gevoel voor Bart niet veranderen. Natuurlijk moeten we gaan kijken of en hoe we alles weer gaan doen, maar dat doen we dan samen.’
Actie voor Bart
Het is natuurlijk een enorme verandering in het leven van Bart en Anne, waar ze iedere dag een beetje beter mee leren omgaan. In het begin tijdens de revalidatie leefden Bart en Anne vooral heel erg met de dag. Sinds kort kijken ze voorzichtig naar de toekomst. ‘Het is vooral heel veel stuntelen, uitproberen en kijken hoe en wat. Natuurlijk loop je dan constant tegen obstakels aan, maar zo komen we er ook achter wat wél kan.’
De schoonzus van Anne kwam op het idee om een actie te starten om ‘Bart naar zelfstandigheid en vrijheid te helpen’. Zoals hij die ook had voor het ongeluk. Met het krantenartikel ging dat balletje echt rollen. ‘We vonden het allemaal een heel gek idee om geld te vragen aan onze omgeving, maar vonden dat deze situatie er wel om vroeg. Nu moet hij vaak vragen of iemand hem kan brengen en wordt hij met een taxi van en naar school gebracht.’ Ook zijn door zijn situatie zijn (zorg)kosten flink gestegen, terwijl hij zijn bijbaan dreigt kwijt te raken. ‘Geld voor een aangepaste auto zou hem dus enorm helpen om zijn vrijheid en zelfstandigheid weer een beetje terug te krijgen’, aldus Anne Bakker. Hier lees je meer over de actie die voor Bart is gestart.
Het interview met Anne en Bart in het Noordhollands Dagblad: dat lees je hier.
